Take your protein pills and put your helmet on...

Μια φορά και ας πούμε τώρα... ήταν... ένας άνθρωπος... τον πετύχαμε τη μοναδική στιγμή που όλοι ξέρουμε ότι θα έχουμε στη ζωή μας και πιο συγκεκριμένα, είναι το μοναδικό πράγμα που γνωρίζουμε ότι θα μας συμβεί και το μοναδικό που αναθεματίζουμε γιατί να είμαστε γνώστες του.

Έτσι, ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται πεσμένος στο πάτωμα... πρόσωπο χαραγμένο από την επερχόμενη έλλειψη ζωής που θα έχει, μάτια κλειστά ή καλύτερα τα μάτια αυτά που είναι μισόκλειστα. Μισάνοιχτα στο θάνατο και μισόκλειστα στη ζωή.

Αν πιστέψω ότι λίγο πριν πεθάνεις, περνάει όλη η ζωή μπρος από τα μάτια σου... σίγουρα αυτός, αυτό κάνει τώρα. Θυμάται σα βροχή που περνάει από μέσα του, κάθε συναίσθημα από τα γεγονότα που συνέβησαν στη ζωή του...

Τα πρώτα του γενέθλια, το φιλί της μάνας του... ήταν σαν ένα κομμάτι βελούδο που του χάιδεψε το μέτωπο αυτό το φιλί. Το ποδήλατο που απέκτησε, τον πόνο από τα σκισμένα του γόνατα κάθε φορά που έπεφτε χάμω.

Το πρώτο του αυτοκίνητο, αυτό που τσαλάκωσε πιωμένος κάποιο βράδυ, ούτε που θυμάται πλέον που. Θυμάται μόνο τη γεύση του αίματος ανακατωμένη από τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ στη γλώσσα του πάνω.

Την πρώτη, δεύτερη, κλώνους μετά γκόμενες στη σειρά που ξάπλωσε μαζί τους, τις πήρε όλες, που τους άδειασε τη ζωή, που μερικές κατάφεραν και του άδειασαν τον εγωισμό του από αγάπη.

Α! Το πόσο καλός ήταν στη δουλεία του...Αυτό μάλιστα. Τόσο... που οι περισσότεροι δεν γνώριζαν ότι τον έλεγαν... "αλήθεια πως με φώναζε η μάνα μου μικρό"... ? Κύριο "Επώνυμο" τον αποκαλούσαν και ήταν αρκετό για αυτούς και για εκείνον... εξάλλου, ήταν από τους καλύτερους και πιο ακριβοπληρωμένους στον τομέα του και αυτό ήταν αρκετό και για εκείνον και για όλους τους υπόλοιπους.

Και τότε θυμήθηκε...

Που σταμάτησε να βλέπει, ακούει, να μιλάει. Θυμήθηκε πολύ καλά αυτό που του συνέβη.. Άκουγε μόνο τη δική του ηχώ, όχι λόγια, κανενός λόγια, ούτε καν τα δικά του. Τη σιωπή του.

Ναι μόνο αυτό άκουγε.

Είχε πολλά που ήθελε να πει... αλλά δεν ήξερε τι...

Ήθελε... πολλά ήθελε... είχε πολλά... αλλά δεν ήταν τίποτα... γιατί δεν μπορούσε να τα δει.. να τα ακούσει... να τους μιλήσει... να τον ακούσουν.

Περνούσαν οι μέρες, τα χρόνια και η "απουσία" αυτού του "κάτι" που γούσταρε σαν τον... "Διάολο" να έχει, δεν υπήρχε πουθενά, εκεί που δεν μπορούσε να δει, να ακούσει, να πεί.

Και τώρα, με το τελευταίο του κλάσμα χρόνου, απομεινάρι του στη ζωή αυτή, άκουσε...

Για πρώτη φορά στην άχρηστη, γαμημένη του ζωή άκουσε, είδε, ένοιωσε...

Φωνή παιδική, του παιδιού του, το γέλιο του, το σαλιωμένο μικρό του χέρι πάνω στο δικό του...

- Ποιος είναι? - άκουσε τη φωνή του, τη δική του φωνή, για πρώτη φορά μετά από ατέλειωτα χρόνια-

- Είσαι καλά? - άκουσε τη φωνή του γιου του, του δικού του γιου, για πρώτη φορά μετά από ατέλειωτα χρόνια-

- Πονάω πολύ που σε ακούω... Που ήσουν...?

- Λές βλακείες πάλι, το ξέρεις...?

Πάντα εδώ ήμουν!

Όλο βλακείες λέτε εσείς οι μεγάλοι και γι' αυτό σε αγαπώ πιο πολύ από το πολύ...

Και ένοιωσε πάλι... το φιλί... πάνω στον δεξί του κρόταφο... απαλό... σαν να μην δώθηκε ποτέ σε αυτόν τέτοιο φιλί...

Και έγινε καινούργιος... ζούσε πάλι... άκουγε ξανά... μίλαγε πάλι... έβλεπε...

ΌΛΑ ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΉΘΕΛΕ, αλλά δεν ήξερε ότι ήταν πάντα εκεί και τον περίμεναν...

Και.... πέθανε ο άνθρωπος αυτός... ήσυχα όπως είχε έρθει... σαν άνθρωπος... όπως έπρεπε να είναι...

Γράφω όσο πιο γρήγορα μπορώ, γιατί πρέπει σε λίγο να φύγω για το γραφείο.
Τι είναι αυτό που με έκανε τέτοια ώρα να αναρτησώ θέμα?

Η ΠΑΙΔΕΙΑ

ΟΙ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΛΗΓΜΕΝΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑ

ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ, "ΙΝΔΙΚΑ ΧΟΙΡΙΔΙΑ", ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ(Ε)ΝΟΤΟΜΙΑ
(ΜΗ ΧΕΣΩ ΤΟΥΣ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΥΣ)

ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΒΔΟΜΑΔΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΑΝΩΤΑ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΣΕ ΔΥΟ ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΛΑΛΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

ΜΕ ΤΑ ΠΛΕΟΝ ΚΑΚΟΓΡΑΜΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΑΚΡΑΝ (ΠΩΣ ΕΠΙΤΡΕΨΑΝ ΤΕΤΟΙΑ ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΟΥΝ)?

ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΡΩΤΗΣΑ ΤΗ ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ (ΠΕΜΠΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ), ΠΟΥ ΑΠΟΣΚΟΠΟΥΝ ΤΑ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΜΕ ΥΛΗ 7 ΈΩΣ 9 ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΝΟΤΗΤΑ, Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΗΤΑΝ "ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΔΗΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ" (ΤΟΥΣ ΜΕΣΑ)

ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΚΑΜΜΕΝΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΑΠΟΣΤΗΘΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ

ΠΟΥ ΑΓΧΩΝΟΥΝ Κ Α Θ Ε Β Δ Ο Μ Α Δ Α ΤΑ ΗΔΗ ΑΓΧΩΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΛΕΟΝ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΣΑΝ ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς σε μία χώρα μακρυά από εδώ, που αναζητούσε για χρόνια αμέτρητα μαζί με τους ιππότες του, το Ιερό Δισκοπότηρο.

Ο βασιλιάς με το πέρασμα του χρόνου και τις κακουχίες, μεγάλωσε, ταλαιπωρημένα πολύ. Κάθε μία του κίνηση, ήταν και ένας μορφασμός πόνου...








Αλλά εκείνο που τον πονούσε ακόμα περισσότερο, ήταν που παρ' όλες τις δικές του και των ιπποτών του, τιτάνιες προσπάθειες, το δισκοπότηρο δεν κατάφερε να το βρει.

Και όχι τίποτα άλλο, σύμφωνα με τον Μύθο, αυτό το Ιερό Σκεύος είχε Υπερφυσικές Δυνάμεις. Και τώρα πλέον τις είχε ανάγκη... ακόμα και αυτός...









Μία μέρα, ένας παράξενος περιπατητής εθεάθηκε να μπαίνει στο κάστρο μέσα...
Αν και δεν τον γνώριζε κανείς, όλοι κατάλαβαν από το παράξενο βηματισμό του και από το τεράστιο χαμόγελο που κουβαλούσε συνέχεια στο πρόσωπό , ότι πρέπει να ήταν ένας από αυτούς, τους"σημαδεμένους", τους "τρελούς"...
Αυτούς που τους είχαν στα πανηγύρια για να ευθυμεί ο κόσμος.



Δεν ήταν μάλιστα λίγοι αυτοί, που τον πήραν στο κατόπι και κοροϊδευτικά του ζητούσαν να περπατήσει με τα χέρια ή θα τον έσπαζαν στο ξύλο...
Εκείνος σαν να μην τους άκουγε, συνέχιζε να περπατά χαμογελώντας.


Σε κάποια στροφή του πέτρινου καλντεριμιού, αυτός ο παράξενος "τρελός", σήκωσε τα χέρια του για να μην του καίει ο ήλιος τα μάτια, και τότε ένοιωσε έναν τεράστιο όγκο να πέφτει πάνω του.
Τρόμαξε στην αρχή, αλλά μετά κατάλαβε ότι μπροστά του στέκονταν ένας ψηλός αλλά πολύ αδύνατος άντρας με αγανή και ξασπρισμένη από τον χρόνο γενειάδα και τα πιο πονεμένα μάτια που είχε αντικρίσει ποτέ...

Ήταν ο Βασιλιάς του Κάστρου αυτός... είχε σταματήσει τις αναζητήσεις και απλά σεργιανούσε στα σοκάκια του Βασιλείου του, αποκαμωμένος και απογοητευμένος...
Απογοητευμένος γιατί δεν είχε αυτό, το μοναδικό, που θα τον έκανε καλά και ευτυχισμένο.

Και τότε ο "τρελός" με το χαμόγελο να έχει χαθεί από τα χείλη του, τον ρώτησε με τρεμάμενη φωνή...

- Τι σε πονάει φίλε μου?

Και ο Βασιλιάς αποκρίθηκε...

- Διψάω. Χρειάζομαι νερό για να δροσίσω το λαρύγγι μου.

Και έτσι ο "τρελός", πήρε ένα κύπελλο που βρήκε παραδίπλα, πήγε στη πηγή, το γέμισε νερό γάργαρο και το έδωσε στον Βασιλιά με το χαμόγελο να έχει ανθίσει ξανά στο πρόσωπό του.

Όπως ο βασιλιάς ξεκίνησε να πίνει το νερό που του είχε δώσει ο "τρελός", είδε ότι τα σημάδια από τις παλιές πληγές που υπήρχαν στα χέρια του εξαφανίστηκαν.

Και τότε... μη μπορώντας να πιστέψει στα μάτια του, είδε ότι το κύπελλο που κρατούσε ήταν το "Ιερό Δισκοπότηρο"!

Γύρισε το κεφάλι του στον άνθρωπο εκείνον που βρήκε αυτό, που εκείνος, μάταια έψαχνε τόσα χρόνια και με φωνή που ίσα έβγαινε από την κατάπληξη, τον ρώτησε...

- Πώς μπόρεσες και βρήκες αυτό, που οι καλύτεροι και οι πιο γενναίοι Ιππότες του Βασιλείου μου, δεν μπόρεσαν ποτέ να συναντήσουν???

Και τότε...

Ο "Τρελός"...

Χαμογελώντας του απάντησε...

- Δεν ξέρω. Εγώ το μόνο που ήξερα ήταν, ότι εσύ, ήσουν διψασμένος...

Έχουν ξεκινήσει και γεμίζουν όλο και περισσότερο ήλιο και φως οι μέρες αυτές...

Όταν έφευγα από το γραφείο πριν λίγες βδομάδες, τα φώτα στις κολώνες της ΔΕΗ ήταν ανοικτά, τα αυτοκίνητα τα διέκρινες από μακρυά από τους προβολείς τους και εγώ τα γυαλιά του ηλίου τα ξέχναγα μόνιμα πάνω στο γραφείο μου, γιατί πολύ απλά δεν τα είχα ανάγκη.

Πλέον τα χρειάζομαι αυτά... όπως και τις μέρες αυτές, που τόσο ηδονικά μεγαλώνουν πάνω από το κεφάλι μου.

Σήμερα, αν και είχα ακούσει χθες βράδυ ότι θα είχε βροχές, κρύο και άσχημο καιρό, το Μεγάλο Λιμάνι μου ήταν μια απόλαυση.

Ένας μεθυστικά μπλε ουρανός, που πότε ανατολικά και πότε βόρεια, κρυβόταν πίσω από πυκνά σύννεφα και μετά θαρρείς, με ένα γύρισμα του κεφαλιού μου, αυτά εξαφανίζονταν και μου έσκαγε τα παγωμένα του χαμόγελα πάνω στα μάγουλα, τα χείλη, κάνοντας με να τα γλείφω για να τα ζεστάνω, για να μου τα παγώσει πάλι από την αρχή...

Τελικά ο χρόνος αλλάζει τα πράγματα. Τα αλλάζει, όπως ένας κινηματογράφος που γίνεται πάρκινκ γιατί πέρασε η χρησιμότητα του πρώτου και θεωρήθηκε πιο προσοδοφόρα η αλλαγή του σε κάτι άλλο.

Τα αποτυπώματα του, τα σημάδια του, υπάρχουν ακόμα όμως...

Είναι αναγνωρίσημα, άν όχι απο όλους, αλλά απο αυτούς που είχαν πάει και είχαν δει ταινίες εκεί. Ολομόναχοι, με παρέα, με κέφια, με θλίψη, που μπήκαν μόνοι και βγήκαν αγκαλιά με κάποιον δίπλα τους...

Απο τήν στάση του λεωφορείου που ίσως να έχει πάρει το ονομά του...
"Στάση Δελφοί" και η επόμενη, στην άκρη της πλατείας που δεν έχει όνομα, αλλά ένα νουμέρο χαραγμένο.

Είναι σαν να βρίσκεσαι σε ένα χώρο που έγιναν μεγάλες μάχες και που τώρα, μόνο τα πνεύματα όσων χάθηκαν εκεί κυκλοφορούν τριγύρω, οι "μνήμες" το περιχαρακώνουν...

Ξέρεις ότι πάντα θα είναι εκεί... Δεν μπορείς να ξεχάσεις το παρελθόν όπως ούτε και να το αλλάξεις...

Οι αναμνήσεις είναι εύφλεκτο και απρόβλεπτο υλικό, σαν νιτρογλυκερίνη που δε θέλει πολλά για να ξεκινήσει η αναφλεξή της.
Σαν τις ενδείξεις που έχεις για να σε κρατάνε στον σωστό δρόμο, αλλά που ποτέ δεν είναι εκεί όταν ψάχνεις να τις βρείς...

Πέφτουν απο τις τσέπες κάποιου άλλου κουστουμιού, όταν πας να πάρεις το δικό σου απο το καθαριστηρίο...

Είναι στο κομμάτι που σιγομουρμουράς απο το πρωί και που δε θυμάσαι αν το έχεις ακούσει ποτέ ξανά...

Είναι στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, στο λάθος νούμερο που κάλεσες, στη μέση της νύχτας...

Οι αναμνήσεις είναι σε όλα αυτά τα γνωστά και οικεία μέρη, που όμως νομίζεις, ότι ποτέ πριν δεν έχεις πατήσει το πόδι σου εκεί, αλλά που συνηθίζεις με την άκρη του ματιού σου να τα βλέπεις...

Και που στο τέλος καταλήγεις, σε όλα αυτά που πάντα βρισκόνται, ακριβώς μπροστά σου...

Σε ρωτάω, ακούς και απαντάς.

Ότι μπορείς απαντάς, ότι ξέρεις απαντάς για εσένα τον ίδιο, που γνωρίζεις τόσο καλά.

Απαντάς για όλους εμάς μαζί, τους ασυνάρτητους, παρανοικούς και προβληματικούς ανθρώπους, αλλά πάντα για σοβαρή αιτία και λόγο.

Απαντάς... και αν δεν... πάλι η σιωπή απάντηση θα γίνει.






Λοιπόν...

Αν σε ρώταγα να μου μιλήσεις για λογοτεχνία, θα μου απαντούσες για το βιβλίο εκείνο που διάβασες τελευταία. Θα μου αράδιαζες γραμμές από αυτά που θυμάσαι. Θα μου έλεγες για τον συγγραφέα, και πόσο καλόν τον θεωρείς.
Αλλά, δε θα μπορούσες ποτέ να μου πείς για το πόσο απελπισμένα έγραφε τη στιγμή εκείνη, τις γραμμές που αγάπησες.Τη μυρωδιά που είχαν τα χνώτα του, όταν έτρεχαν οι σκέψεις του να γεμίσουν την άγραφη σελίδα...

Αν σε ρωτούσα για άντρες ή γυναίκες, εσύ, πιθανά να μου έλεγες τι είναι αυτό που σε φτιάχνei μαζί τους. Ίσως και το όνομα κάποιου ή κάποιας, που κοιμήθηκες βράδυα μαζί της....
Αλλά δε θα μπορέσεις να μου πείς, πως είναι να ξυπνάς και να αντικρίζεις δίπλα σου αυτόν/ήν και να νοιώθεις ευτυχία...

Αν σε ρωτήσω για την αγάπη, εσύ, θα μου αναφέρεις στίχους απο τραγούδια, που μιλάνε για αυτήν. Αλλά σχεδόν δε θα θυμάσαι πότε, απλά και μόνο, αντικρίζοντας έναν άλλον, αισθάνθηκες τελείως ανυπεράσπιστος. Μία ματιά του άλλου, να σε κάνουν Θεό και άγγελο, Εκείνον για Εσένα...

Αν σε ρωτήσω τι είναι για σένα η λέξη "απώλεια", δεν θα μπορέσεις καν να μου απαντήσεις...

Νομίζεις ότι είσαι ένα ιδιοφυής και σίγουρος για όλα άνθρωπος και που κανείς δεν πρόκειται να μάθει τα δικά σου βάθη. Αυτό δεν πρόκειται να στο διαψεύσω ποτέ.

Πιστεύεις ότι γνωρίζεις τα μέσα-έξω απο εμένα, γιατί σου μίλησα και σου μιλάω...

Εσύ ποιός είσαι όμως...?

Όλα αυτά που με άφησες να υποθέσω...?

Ειλικρινά δε δίνω δεκάρα για όλα αυτά...

Και ξέρεις γιατί?

Γιατί δεν μπορώ να τα μάθω απο εσένα, ούτε να τα διαβάσω απο κάποιο κωλό-βιβλίο, για εσένα...

Εκτός...

Αν σταματήσεις να φοβάσαι, επειδή δε γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις ή τι να πείς...

Και θελήσεις να μου μιλήσεις, εσύ... για το ποιός είσαι...


Τότε ειλικρινά θα είμαι γοητευμένη, με το να ανα-καλύπτω, ότι όπως θα μου μιλάς...

Πράγματα άγνωστα, θα μου ξεπηδούν από μέσα...

Κάποτε ρώτησα έναν ηλικιωμένο, κάπου μακρυά απο εδώ, για το αν υπάρχει πεπρωμένο και αυτός απάντησε κάπως έτσι...:


- Για πεπρωμένο με ρωτάς, και απάντηση δεν έχω να σου δώσω... επιλογές... ναι, αυτό μόνο έχεις... και συνήθως τα πράγματα που δεν επιλέγουμε, μας κάνουν αυτό που είμαστε...





Αποκρίθηκε, κοιτώντας με στα μάτια με τα δικά του, γεμάτα απ' αυτά που είχε απαρνηθεί, για να μπορεί να είναι, τη στιγμή εκείνη που μιλούσαμε...

- "Αφού έχω -επιλογές- μόνο"..., του απάντησα ενοχλημένη με όλα αυτά, "επιλέγω να πιστεύω στο πεπρωμένο"...

Συνεχίζοντας να με κοιτάζει αργά και σταθερά στα μάτια και με ένα αχνό χαμόγελο να σχηματίζεται στο προσωπό του. Μου απάντησε... σαν την ηχό που παίζει μέσα σε κοχύλι.

- Έφτιαξες ήδη το πεπρωμένο σου... και δε θα γίνεις αυτό που θα ήσουν, αν επέλεγες να μην το πιστεύεις...

Και τώρα κοριτσάκι πάω να συνεχίσω. Πάω να κάνω όλα αυτά, που με επέλεξαν, για να μην είμαι κάτι άλλο...

Επτά, σήμερα το πρωί.
Με το ξυπνητήρι ακόμα να χτυπάει μέσα στα αυτιά μου, αμολιέμαι από το ζεστό κρεββάτι με προορισμό το μπάνιο του σπιτιού.

Ανοίγω τo φώς, λευκό έντονο, που πέφτει κόντρα στο αγουροξυπνημένο μου πρόσωπο. Τα μάτια, με έναν μαγικό τρόπο καταφέρνω και τα κρατάω ερμητικά κλειστά.

Ρίχνω την πρώτη χούφτα κρύου νερού με δύναμη... μέχρι και τα μαλλιά μου βράχηκαν αυτή τη φορά.

Σηκώνω το μάτια αργά, με τα νερά να στάζουν πάνω στο νιπτήρα και αντικρύζω τη μορφή μου στον καθρέπτη...

Βλεφαρίδες υγρές με στάλες νερού να κυλάνε στα μάγουλα...

Μάτια... όπως δεν τα είχα δεί ποτέ ξανά έτσι...

Σκούρα πράσινα τα ήξερα, αλλά σήμερα για πρώτη φορά, ήταν απλά σκοτεινά...
Δεν υπήρχε χρώμα για να τα περιγράψω... Δεν ήταν τα δικά μου μάτια αυτά που αντίκρυσα...

Ένα πρόσωπο με τραβηγμένα χαρακτηριστικά, θλιμμένο, ένα στόμα που οι άκρες του έχουν ξεχάσει να γελάνε και απλά ακολουθούν το δρόμο της βαρύτητας ...

Ώμοι κρεμασμένοι προς τα κάτω, χέρια που απλά υπάρχουν εκεί σαν χρηστικά "εργαλεία"...
'Ενα άνευρο "εγώ", σε όλο του το μεγαλείο και εγώ κοκκαλωμένη απο την "αποκάλυψη" αυτή, απλά να κάθομαι και να κοιτάζω την ξένη αυτή φιγούρα στον καθρέπτη.

Δεν ξέρω τι με έκανε και χαμογέλασα εκείνη τη στιγμή.

Κάποιες κρύες σταγόνες νερού που έσταξαν και κύλησαν πάνω στα πόδια μου γαργαλώντας με ευχάριστα... Ίσως ο ήχος του ξυπνητηριού στο κινητό, που άρχισε να χτυπά ξανά, με το "The lion sleep tonight"...

Αλλά αυτό, με έκανε να ρίξω ακόμα μία ματιά στον καθρέπτη χαμογελώντας και "αντίκρισα" ξανά αυτήν που όλα αυτά τα χρόνια κουβαλάω...

Και μου άρεσε αυτό που είδα...

Ήμουν εγώ, που με είχα ξεχάσει...

Να μιλάω με τα μάτια φωσφορίζοντα πράσινα...

Να χαμογελάω με λακκάκια στην άκρη των χειλιών μου...

Να γκρινιάζω ακόμα καλύτερα...

Να αφουγκράζομαι τους θορύβους γύρω μου και να τους κάνω δικούς μου...

Να βλέπω "εικόνες"... ανθρώπους... και να τους νοιώθω ότι είναι εδώ... παντού...

Να μυρίζω... να αγγίζω... και να το καταλαβαίνω...

Να αγαπάω ξανά...

- Aγανάκτηση... Οργή... Μακάρι να είχα και εγώ έναν κήπο να ξεσπάσω... να τον ξεριζώσω όταν χάνω πράγματα...

- Άχρηστος θα σου ήταν... Δε σε έχω δεί ποτέ οργισμένο εσένα...