Take your protein pills and put your helmet on...

 Για φαντάσου... Με έτρωγαν τα χέρια μου εδώ και μέρες να γράψω κάθε σκέψη που μου  περνούσε απαρατήρητη έως το τέλος της ημέρας και  κατέληξα να μεταθέσω ακόμα μια αλήθεια μου σ' αυτό το μικρό κομμάτι από την ταινία "Φτηνά Τσιγάρα" του Χαραλαμπίδη.






Έπεσα τυχαία  πάνω του και  οι λέξεις του με δάγκωσαν  για τα καλά.

Το καλοκαίρι είναι σκληρή εποχή  τελικά με μία παράξενη νευρικότητα να παίζει παντού  και ειδικά φέτος μου φαντάζει ανεξάντλητα ανολοκλήρωτο και ανοιχτό σε οποιαδήποτε κατάληξη και μετάλλαξη ... όποια κι αν είναι αυτή....



Θα θελα να κάπνιζα κι εγώ "φτηνά τσιγάρα"  και η "ζωή" να ξερε κι εγώ να την εμπιστευόμουν όπως όταν ήμουν μικρή γεμάτη αγένεια για το μέλλον, μόνο τις μέρες ζούσα, που έμοιαζαν λες και ήταν πάντοτε έτοιμες για εκδρομή, χαμόγελα γεμάτες.





  Ότι κουράστηκα με όλα αυτά τα προβλήματα και την αβεβαιότητα  που συμβαίνει  γύρω μου και θα θελα να με ρώταγαν, " τι γίνεται εδώ; βράχηκες, δεν κρυώνεις;" και εγώ να μπορούσα να απαντήσω "είναι ζεστή η θάλασσα  και μ' αγαπάει..δεν το βλέπεις; αγάπη το λένε αυτό"

Όλα τα προηγούμενα χρόνια  δεν αγαπούσα πολύ το καλοκαίρι. Με ενοχλούσε αυτή η κατάλυση της συγκρότησης που το συνόδευε, η έλλειψη συγκέντρωσης και αυτή η υστερική αναζήτηση της διασκέδασης όπως προβάλλονταν και επιβάλλονταν με οποιοδήποτε τρόπο.

Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που  η πολιτική της σύγχυσης κινείται αντίθετα και κόντρα σε οτιδήποτε είχε θεσπίσει για εμάς η εποχή αυτή και ακόμα περισσότερο που όλη αυτή η ιστορία με έκανε να αντιληφθώ τελικά ότι όταν χάσεις κάτι καταλαβαίνεις ακριβώς την επόμενη στιγμή την αξία του.

Η πολιτική της σύγχυσης κινείται όχι μόνο ενάντια  του θέρους  αλλά και μας αποκαλύπτει την αδυναμία της για συνωμοσίες, δρομολογημένα και  ειλημμένα "τέλος σεζόν" για όλους μας και αυτό το αγκαθωτό στεφάνι από σκέψεις που  τρυπάει τα μηνίγγια όσων ξεχάσουν και χαμογελάσουν κατά λάθος.

Θέλω να δω ξανά μπρούμυτα εκείνο το λευκό  προβατάκι  να βόσκει στα μπλε μου σεντόνια και να μετράω τις μέρες ανάποδα μέχρι να παραδοθώ σε εκείνο το παιδικό πλάνεμα της κατάρρευσης κάθε αναφοράς στο πριν, τη στιγμή ακριβώς που οι διακοπές ξεκινούν.

Φευ...

 Το προβατάκι υποβιβάστηκε  στην τρίτη εθνική και έκτοτε  ζωγραφίζετε άτσαλα σε φθηνές κόλλες χαρτί και από ότι έμαθα τα μπλε σεντόνια με τον καιρό, έγιναν γαλάζια και κόπηκαν λωρίδες για σημαίες για να μην πάνε κι αυτά χαμένα .

Ανακύκλωση σε καιρούς χαλεπούς  λοιπόν και τώρα είναι που αντιλαμβάνεσαι ότι ούτε τρόπος υπάρχει για να ξεφύγεις από το αξεδιάλυτο της φενάκη και της ψεύτικης ρητορικής αλλά και ότι είναι επιβεβλημένο  να δοθεί μια λύση σε όλο αυτό το θέατρο του απόλυτα παράλογου και ανέλπιδου μέλλον μας, που όποια γενεά κι αν διαβεί το κατώφλι του  θα χαθεί ανεπιστρεπτί.


Δεν μου άρεσε το χύμα του καλοκαιριού λοιπόν και οι άντρες με τα ριγέ πουκάμισα μέσα σε αυτοκίνητα που αγκομαχούσαν χιλιάδες ντεσιμπέλ  στο διάβα τους...