Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

"Τικ...Τακ..."















Tικ...
Θα θελα πάρα πολύ να άφηνα κάτι έξυπνο και πρωτότυπο για τους λόγους που έχω εξαφανιστεί από εδώ μέσα, αλλά το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι μετά από την έκτακτη χειρουργική επέμβαση του πατέρα μου τη βδομάδα που πέρασε (ευτυχώς επιτυχημένη) και αναμένοντας την προγραμματισμένη επέμβαση της μητέρας μου (ευελπιστώ να γίνει μετά το Πάσχα), ΝΟΙΏΘΩ ΠΟΛΎ ΚΟΥΡΑΣΜΈΝΗ και ο ισοπεδωτικός ρεαλισμός της ζωής με έχει κάνει να εκτιμώ πολύ περισσότερο μια ώρα ύπνου παραπάνω, απ' όσο μιαν αντίστοιχη μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή.






Τακ...
Παραδόξως, είμαι και νοιώθω καλά και δυνατή αυτό το διάστημα όπως επίσης και αυτό το σπάνιο για μένα συναίσθημα ευγνωμοσύνης, για όσα και όσους υπάρχουν στη ζωή μου τώρα.





Τικ...
Αυτές οι μοναδικές, καθημερινές στιγμές ρουτίνας, που άλλοτε με εξόργιζαν για την βασανιστική τους ομοιότητα, τώρα απλά είναι στιγμές που καθορίζουν τον προσωπικό μου "μπούσουλα" για όταν και όποτε παρουσιάζονται οι μικρές στιγμές ευτυχίας.





Τακ...
Ωριμότητα, συμβιβασμός, παραίτηση, επαναπροσδιορισμός?






Τικ...
Όπως και να το χαρακτηρίσω έχει ξεφύγει από τη σφαίρα της αξιολόγησης μου και έχει γίνει η γαλήνη μέσα μου.





Τακ...
Είναι σαν το τελικό μοντάζ μιας ταινείας που σκηνές ελλατωματικές κόβονται και στο τέλος κρατάς το φινιρισμένο αποτέλεσμα της συνιστώσας προσπάθειας πολλών που όμως εσύ είσαι ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής μαζί.




Τικ...
Εξαλλού είμαι πλέον θιασώτης της πεποίθησης ότι τα παραμύθια και οι μύθοι είναι πέρα ως πέρα αληθινά όχι γιατί σου λένε ότι οι δράκοι και οι γίγαντες υπάρχουν αλλά γιατί σου επιβεβαιώνουν ότι μπορούν να νικηθούν.




Τακ...
Πέρασε η ώρα...






Τικ...
























Τρίτη 9 Μαρτίου 2010










Σήμερα το βράδυ όταν όλες οι υποχρεώσεις της μέρας είχαν τελείωσει, αποφάσισα να δείξω στη μικρή μου έφηβη κάτι λίγο παραπάνω από τον Χατζιδάκη της.

Tον δικό της Χατζιδάκη. Αυτόν που πρωτογνώρισε απο την Λιλιπούπολη και από παλιές Ελληνικές ταινείες και μικρή τον άκουγε πριν κοιμηθεί.

Την έβαλα λοιπόν να ψάξει μόνη της στο γιου-τουμπ και να δει ότι βίντεο-αρχείο θα έβρισκε σχετικό με εκείνον.
Κατέληξε στο "πορτραίτο της μητέρας μου" από το αγαπημένο "το χαμόγελο της Τζοκόντα".

Το έκανε repeat για πάνω από μισή ώρα και στο τέλος με ρώτησε.

-ο Χατζιδάκης έχει πεθάνει έτσι δεν είναι?
-Ναι εδώ και αρκετά χρόνια
-Και η Μελίνα το ίδιο?
-Ομοίως και απαράλλακτα
-Ο "Θοδωράκης" όχι όμως ακόμα?
-Ακόμα κρατιέται. Τι σε έπιασε όμως μ' όλες αυτές τις ερωτήσεις?
-Γιατί έχω την εντύπωση ότι όσο συνεχίζουν και πεθαίνουν αυτοί, εμείς γινόμαστε χειρότεροι?

Απάντηση δεν νομίζω ότι ποτέ θα πάρει από μένα.

Την αφήνω να ανακαλύψει από μόνη της ότι κάποιες ερωτήσεις είναι και θα παραμένουν εσαεί ρητορικές.


Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

"If critics say that..."












"... your work stinks it's because they want it to stink and they can make it stink by scaring you into conformity with their comfortable little standards.
Standards so low that they can n
o longer be considered "dangerous" ,
but set in place in their compartmental understandings."




*





(και με τον Kerouak μετέθεσα μια ακόμα αλήθεια στα αζήτητα ή πως εντέχνως οι ημέτεροι της Ευρώπης τις αποσιωπούν)





-The Journals of Jack Kerouak, 1947-1954-



(Ακούγονται οι Portishead από
την ταινεία
"the eternal sunshine of the spotless mind")
































Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

"Automatic Script"


















/ Skippers-Μαρίνα Αλίμου = αυτός ο παράδεισος δε μου δίνει ποτέ ημικρανία.

/ Corona-Φέτα λεμόνι on the side = Fabulous coercion act
(η μετάφραση δε μου βγαίνει τώρα).


/ Μπότες ταμπά 9cm- γόνατο = όλοι έχουμε καλές προθέσεις αλλά εύπιστοι στην αντοχή της ορθοστασίας.

/ Τhe Heavy - How You Like me Now? = η πιο soul-funky, vintage μπάντα της χρονιάς.
Strangers meet each other by instinct.

/Food for thought = My morning Banshee forewarn me for the Monday morning coming.
(η μετάφραση δε μου βγαίνει ούτε αυτή τη φορά)



(Aκούγονται οι funky "Heavy"
με το "Ηοw you like me now")