Take your protein pills and put your helmet on...

Σε έκλεισα μέσα στο αγαπημένο σου "Κρυστάλλινο Βουνό" για να σε θυμάμαι.
Δεν μπόρεσα να έρθω στην τελετή αυτή που έφτιαξαν για σένα επειδή "έφυγες". Να σου πω την αλήθεια, γιατί ψέμματα δεν χωράνε μαζί σου τώρα, αν μπορούσα, δεν ξέρω αν θα θελα να ερχόμουν.
Θέλω να σε θυμάμαι όπως την τελευταία φορά που σε είχα δει στο σπίτι μου.
Χαμογελαστό με τα μάτια σου γαλήνια και το τεράστιο στόμα σου να μου δείχνει όλα του τα δόντια όπως γελούσες. Μου είχες πει και ένα ανέκδοτο τότε (δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές έσπασα το κεφάλι μου για να το θυμηθώ, απο τη στιγμή που μου ανακοίνωσαν το "ταξίδι" σου).
Μου είχες πει, μέσα από τις χιλιάδες σκέψεις που ρουφούσαν το μυαλό σου, ότι έκανες μια νέα αρχή, ότι αγωνιζόσουν και αν σου πω ότι σε θαύμασα τότε, όσο κανέναν άλλον άνθρωπο στη ζωή μου?
Για το κουράγιο και τη δύναμη που επέδειξες μπροστά στα "φαντάσματα" που σε τυραννούσαν..
Όμως δεν στο είπα ...
Στο λέω τώρα και είμαι σίγουρη ότι θα χαμογελάς από εκεί πάνω... Έτσι δεν είναι?

Το ξέρεις ότι κλαίω τώρα που σου γράφω αυτό το δικό μου "αντίο"?
Μου έχουν θολώσει τα μάτια, γαμώτο μου. Άλλοι βιάζονται να ζήσουν τη ζωή τους όλη μέσα σε λίγες στιγμές και εσύ απλά βιάστηκες να φύγεις...
Δεν έπρεπε τόσο νωρίς. Σαν να έδυσες με την ανατολή του Ηλίου μαζί.
Η αδερφή σου μου είπε ότι της έφυγε το άλλο της μισό και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με έκανε να φοβηθώ για το δικό μου αδέλφι.
Γιατί κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά τώρα? Γιατί σήμερα είναι Μέρα Χαρμόσυνη, Αναστάσιμη και μόνο Σήμερα σου άρμοζε να σου πω το τελευταίο μου Αντίο...
Να σαι καλά αγορίνα μου εκεί που είσαι τώρα...
Σου υπόσχομαι ότι τα "φαντάσματα" δεν πρόκειται να σε ενοχλήσουν ποτέ ξανά.