31102024
Πριν από 6 ώρες
Τετάρτη 29 Απριλίου 2009
Και τι έρχεται τώρα?
Είναι και ο χρόνος που διαστέλλεται γρήγορα και μου προκαλεί αυτήν την πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας να ενώσω όλα μου τα γράμματα σε σκέψεις και να γίνω του "τώρα" μου η Πυθία.
Αλλάζουν μέγεθος τα κύτταρα του μυαλού?
Γιατί γεννιέσαι και άγγελος και δαίμονας μαζί. Το να είσαι άνθρωπος το μαθαίνεις στην πορεία.
Και τι έρχεται τώρα?
Με την άνοιξη να μπαινοβγαίνει τα πρωινά, από τα μπαλκόνια του σπιτιού και να σουλατσάρει αφειδώς στους τοίχους πάνω, να γλύφει τα ταβάνια μου με αυτό το πορτοκαλίζον χρώμα της
και εγώ να φέγγω ολόκληρη από αυτήν την ανυπότακτη πραγματικότητα.
Και μετά?
Γιατί τα ζώδια να βγαίνουν πάντα λάθος?
Μήπως φταίει που εγώ πλέον δεν τα πιστεύω? Μήπως θα πρεπε να ήμουν βιβλίο και οι γραμμές μου να συνέπιπταν με τις γραμμές κάποιου άλλου?
Πέρασε πια η ηλικία των επιφωνημάτων και δεν μπορείς να αντέξεις μέσα σ' ένα σκηνοθετημένο ντεκόρ, που ακόμα και η "αλήθεια" γίνεται, μια προβληματική έννοια.
Και τι έρχεται μετά?
-------------------------------------------------------------------------------------
Ίσως, τα πιο όμορφα μου γράμματα...
Από αυτά που γράφονται, όχι σε μεγάλες λύπες, άλλα ούτε και σε μεγάλες χαρές, απ' αυτά που στο περιθώριο γράφονται.
Χωρίς προσωπείο.
Εκεί που ο βηματισμός σου γίνεται αργός και οι σκέψεις σου ανάσκελα.
Με τις μνήμες που ξυπνάνε το πρωί, δίπλα σε αποκοιμισμένα σώματα και ξεχασμένα τσιγάρα.
Ευεργετικές απώλειες να σου ποτίζουν το δέρμα.
Και μετά?
ΠΑΝΤΟΥ ΑΛΛΟΥ
Αναρωτιέμαι, φτάνει μια ζωή για τόση θάλασσα...?
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
14 Comments:
και μετά. αυτές ακριβώς οι στιγμές. που μοιάζουν να μην ακούγονται τόσο τα επιφωνήματα. που ζωγραφίζουν αληθινά χαμόγελα. μιας αλήθειας του πριν. του τώρα. μιας προσμονής να συνδυαστούν με το μετά. σε ένα χαμόγελο. ενός παιδιού. που πάντα μέσα μας είναι. και μας χαμογελά. και επιφωνεί. εμείς απλά μερικές φορές μοιάζει να κάνουμε πως δεν ακούμε. ή δεν έχουμε άλλη δύναμη;
ούτε μία φτάνει. ούτε δύο. ούτε περισσότερες. μα αυτή που έχουμε τώρα. γνωρίζουμε. είναι δική μας. με την δική μας θάλασσα. και ουρανό.
καλή σου μέρα! φιλιά! χαμογελαστά ;))
Αναρωτιέσαι ε...
με την απορία θα μείνεις:)
Εσύ πουλάκι μου δεν είσαι θάλασσα, είσαι διψασμένο πέλαγος που δεν ξεδιψάς απ΄την υγρή ουσία σου.
Μου λες εμένα μετά για πρισμένες κοιλιές από φαγοπότια ζωής?
Κάποιοι έρχονται νηστικοί και φεύγουν θεονήστικοι έστω και αν στο ενδιάμεσο έφαγαν τον αγλέουρα:)
Είναι να μη την έχεις τη δίψα, άμα την έχεις γεννοβολά δίψα από μόνη της.
Καλημέρα
Και μετά υπάρχει πάντα κάποια συνέχεια που σε περιμένει διψασμένη να την ζήσεις. Φτάνει μια ζωή για τόση έμπνευση?...
Η ζωή κρύβεται μέσα στις απορίες και αποκαλύπτεται μόνο σε όσους δεν ρωτούν.
Ζήσε!
Δεν απομένει πια παρά να γκρεμίσεις τα "μακρά σου τείχη", να αλλάξεις ζώδιο, για να αναποδογυρίσεις την ειμαρμένη, να κάνεις την απώλεια ευπώλητη αλλά δυσανάγνωστη!
Φιλιά χωρίς προσωπείο.Πολλά.
Και η ζωή στο περιθώριο, λέω τώρα, μια χαρά....
Πολύ ωραίο το τραγούδι. Πάμε γερά!
Αν ποτέ συναντηθούμε στην Πειραϊκή, μου υπόσχεσαι να μιλάς και εγώ ν΄ακούω.. και να κοιτάμε τη θάλασσα την απέραντη, που όχι.. δε τη φτάνει μια ζωή.
Μετά έρχονται τα πιο όμορφα γράμματά σου και αυτά είναι που θα μείνουν για αργότερα, μαζί με την άνοιξη που θα εξακολουθεί να εισβάλει τα πρωϊνά και να ερωτοτροπεί με τους τοίχους!
Αυτή η ζωή δεν φτάνει καλά-καλά ούτε μέχρι τον πρώτο προρισμό του πλοίου της γραμμής.
Καλημέρες!!!
Η κατακλείδα, η Θάλασσα, είναι τα πάντα, μα
η Ανοιξη είναι όλα τα υπόλοιπα!
Σ;0)))))
Καλημέρες ανοιξιάτικες
...τόσο υπέροχα που είναι τα γραπτά σου.. μαζί τους με παίρνουν... Γίνομαι για μια στιγμή πρωταγωνίστριά τους και έπειτα... πίσω... στην καρέκλα μου βυθισμένη να κοιτώ την οθόνη και ενα χαμόγελο να εχει κολλήσει στα χείλη μου...
Γράφεις μαγικά...
μετα ερχεται εκεινη η σιγουρια του:
νομιζω οτι απο καπου σε ξερω.
απο παντου αλλου οπως λες.
(τα ξεχασμενα τσιγαρα τα φανταζομαι σβησμενα σε ποτηρια κρασι)
γεια!
Τόσα πολλά ερωτηματικά και η απάντηση πάνω -πάνω απαστράπτουσα και αποστομωτική..ΩΡΑΙΑ!!Γιατί είναι ωραία νάναι Ανοιξη και νασαι με τις σκέψεις σου ανάσκελα..να καίγεσαι και να μην είναι πια η πρώτη φορά..να ξέρεις πια πως αυτή η φλόγα δεν θα σβύσει γιατί γεννήθηκε μαζί σου και θρέφεται από τις ανάσες..Κυρίως από αυτές που κρατάς..Καληνύχτα καλή μου φίλη
Μου άρεσε πολύ αυτό... Ειδικά το "παντού αλλού". Καλό μήνα
Ο υπολογιστής μου εδώ και 4 μέρες έπεσε βορρά υἱών και θυγατέρων.
Ελπίζω την ερχόμενη βδομάδα η όποια ζημιά (format απο ότι μου είπαν, θα χρειαστεί να γίνει) να είναι στην κατοχή μου πίσω και να τα πούμε ξανά.
Μόλις τώρα κατάλαβα ότι μου λείπετε όλοι εσείς πάρα πολύ...
Έύχομαι να είστε καλά και να περνάτε ακόμα καλύτερα.
Μέχρι τότε φιλιά πολλά!
Post a Comment