Take your protein pills and put your helmet on...

Η μία μέρα κυλά πάνω στην άλλη και ο χρόνος μου φαίνεται ότι δεν προφυλάσσεται.
Λείπω, λόγω έλλειψης χρόνου.
Η μία μέρα χωνεύεται στην άλλη, προσπαθώντας να ξαναβρεί το θαύμα και προσεύχομαι.
Προσεύχομαι να συνεχίσω να αγαπώ την ομοιότητα των πραγμάτων.
Όταν τα βράχια γίνονται ανθρώπινα στήθοι, το στάρι, ραχοκοκκαλιά ψαριών και το απογευματινό τραίνο απο την Κωνσταντινούπολή, στολισμένη νύφη.

Πρίν κοιμηθώ, παίζουν τα μάτια μου με όλες τις επιφάνειες που τύχει να συναντήσουν και προσπαθούν να βρούν, κρυμμένες επιγραφές στις κακοτεχνίες του βαμμένου τοίχου και εκείνους τους μουσικούς με τα μακρυά μαλλιά που αν τα κοιτάξεις καλύτερα, αποκτούν μυρωδιά και κλείνεις τα βλέφαρα μετά.



Έχω χαθεί στις μέρες αυτής της πόλης.
Έχω συνηθίσει τα αυτοκίνητα, τους διαφορετικούς ήχους των κινητών, τον θόρυβο των σκουπιδιών, καθώς τα παίρνει ο σκουπιδιάρης.

Αλλά δεν μπορώ να προχωρήσω χωρίς να πιστέψω σε κάτι.
Όπως εκείνον τον νεαρό, όπως τον κοίταζα απο το τραπέζι που καθόμουν.
Έπινε μια γουλιά, απο την πρώτη Σαμπάνια της ζωής του και θα περάσει το υπόλοιπο της , προσπαθώντας να ξαναβρεί τη γεύση της.

Τελικά οι μάγοι είναι αληθινοί μόνο όταν είναι γενναιόδωροι και φαντάζομαι να σκεπάζουν μερικές εικόνες, με λέξεις, ενός κόσμου που μπορεί να σώσει κάθε χαμένον στο δρόμο της επιστροφής, που είναι πάντα μια άφιξη.












ΥΓ. Σού είπα ότι τα "κόκκινα" θα τα έκανα "μεγαλύτερα"...

Το, ΓιαΤί λέμε ΙστοΡίες, είναι το πιο σημαντικό απ' όλα

( Πες μου πως πέθανε...? )

Έτσι κρατάς αυτούς που αγαπάς για πάντα

( θα σου πω, πως έζησε...)

Και στο τέλος πέθανε...?

Μόνο με voice off και υποτιτλισμό, θα μπορούσα να γράψω αυτήν εδώ την ανάρτηση τώρα...
Δεν έχω λόγια και δεν ξέρω πως να ευχαριστήσω, τον αγαπημένο μου
Κωνσταντίνο, για την τιμή της επιλογής του, στο ιστιολογιό μου.

Δεν είναι το βραβείο αυτό καθ' αυτό, που μου προκάλεσε αυτήν την "παιδική" αμηχανία, αλλά ο χαρακτηρισμός του από κάποιον που εκτιμώ πολύ...

Ξέρεις Κωνσταντίνε...?
Δεν βρίσκομαι πλέον στην ηλικία των επιφωνημάτων, αλλά εδώ μέσα ανακάλυψα όλα αυτά τα σημεία στίξης, εσάς..., που είχα αναιρέσει... διαγράψει... ακυρώσει στο πρόσφατο παρελθόν μου και όλοι εσείς καταφέρατε και με κάνατε ένα έκθαμβο φωνήεν...

Υποτίθεται, ότι πριν αποδώσω και εγώ αυτό το "Βραβείο Φαντασίας" σε Πέντε, Αγαπημένους Ιστιογράφους, θα πρέπει να αναφέρω και ακόμα Πέντε Λόγους που με έκαναν και έφτιαξα το προσωπικό μου, αυτό, ημερολόγιο.

Θα αναφέρω μόνο έναν, ώς εστί και βρίσκεται...
Η "Major Tom", ξεκίνησε το ταξίδι της στο Διάστημα, τον πρώτο μήνα του 2009...
Σημαδιακά, όπως το είχε εκείνη ορίσει, για μια νέα αρχή χωρίς υπολλείματα απο την προηγούμενη χρονιά.
Με λέξεις στριμωγμένες στις πτυχές του κεφαλιού της μέσα, έχοντας τότε διαγράψει, ένα ιστιολόγιο που είχε αγαπήσει πάρα πολύ, (αλλά που θύμιζε ακόμα περισσότερα) και να συνοφρυώνεται προσπαθώντας αναπάντεχα να μην θυμηθεί...

Με όλα αυτά και έναν Γόρδιο Δεσμό να της σφίγγει τα μηλίγγια, αλλά με βλέμμα στραμμένο πάντα ψηλά επάνω, ξεκίνησε το ταξείδι της ...


Και τώρα...
Μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο να δώσω αυτό το "Βραβείο" μόνο σε πέντε...

Και επειδή οι κανόνες ήδη καταρρίφθηκαν και μου άρεσει πάντα να στρίβω,

στην δική μου πατημασιά...


(Κωνσταντίνε αν στο έδινα ξανά, θα υπήρχε κάποια τιμωρία?) ;-)

------------------------------------------------------------------------------------------------


Πανδώρα ... για την καινο-τόμο της ανθρώπινης φύσης... :-)

Μαύρο Γατί ... Με την Sureal απίστευτη νοο-τροπία σου, νόμιζες ότι θα γλύτωνες απο τα νύχια μου ? ;-)

Απόστολε... Δεν έχει "Άσε με" τώρα...
Και σταμάτα να καταθέλγεις τις λέξεις με τέτοια σαγηνή :-)

Αρωγή ... Που τόσο όμορφα κυοφορείς τις σκέψεις... για έλα σε παρακαλώ :-)


Liquid Days ... H πολιτιστική μου πυξίδα, παρακαλείσθε όπως παραλάβετε το "Βραβείο" σας:-)


Τhalassa (Φαίδρα μου) ... ή το Τάλισμαν των σκεψεών μου... ελάτε και εσείς ... :-)


Ανδρέα μου ... που γαληνεύει τις σκέψεις και τη ματιά μου... Για ελάτε δια την παραλάβή :-)


Η Μαργκό μου ... που γράφει μέσα μου τις πιο φωτεινές εικόνες και ήχους,... Ελάτε και εσείς :-)))


Η Rubor Dolor Calor... H "συνθέτρια" του ιστιοχώρου. Γράμματα, Εικόνες, Χρώματα αρμονικά όλα δεμένα. Το "Βραβείο" σας μην ξεχάσετε :)

Η Ζωή είναι... (ενίοτε) αυτιστική... Για μια μαμά, που αποτελεί "παράδειγμα" για μένα...:)

Και άφησα τελευταία... εκείνην την Πρώτη , που μου άφησε το πρώτο σχόλιο στο μπλόκ μου....


Την Λιθοξοοτάτη :))) Τόσο περιεκτικά ακριβής και (ενίοτε) καυστική στα κειμενά της ;-)
που σου έρχεται απλά να της ρίξεις ένα τεράστιο χαμόγελο στα... μούτρα ;-)



Και εδώ κάπου τελειώνω, έχοντας επίγνωση ότι αυτά τα βραβεία θα πρεπε να δωθούν σε όλους εμάς εδώ μέσα, αλλά ακόμα περισσότερο, σε όλους εμάς... εκεί έξω :)