Take your protein pills and put your helmet on...

Και τι έρχεται τώρα?
Είναι και ο χρόνος που διαστέλλεται γρήγορα και μου προκαλεί αυτήν την πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας να ενώσω όλα μου τα γράμματα σε σκέψεις και να γίνω του "τώρα" μου η Πυθία.

Αλλάζουν μέγεθος τα κύτταρα του μυαλού?
Γιατί γεννιέσαι και άγγελος και δαίμονας μαζί. Το να είσαι άνθρωπος το μαθαίνεις στην πορεία.

Και τι έρχεται τώρα?
Με την άνοιξη να μπαινοβγαίνει τα πρωινά, από τα μπαλκόνια του σπιτιού και να σουλατσάρει αφειδώς στους τοίχους πάνω, να γλύφει τα ταβάνια μου με αυτό το πορτοκαλίζον χρώμα της
και εγώ να φέγγω ολόκληρη από αυτήν την ανυπότακτη πραγματικότητα.

Και μετά?
Γιατί τα ζώδια να βγαίνουν πάντα λάθος?
Μήπως φταίει που εγώ πλέον δεν τα πιστεύω? Μήπως θα πρεπε να ήμουν βιβλίο και οι γραμμές μου να συνέπιπταν με τις γραμμές κάποιου άλλου?

Πέρασε πια η ηλικία των επιφωνημάτων και δεν μπορείς να αντέξεις μέσα σ' ένα σκηνοθετημένο ντεκόρ, που ακόμα και η "αλήθεια" γίνεται, μια προβληματική έννοια.

Και τι έρχεται μετά?

Ίσως, τα πιο όμορφα μου γράμματα...
Από αυτά που γράφονται, όχι σε μεγάλες λύπες, άλλα ούτε και σε μεγάλες χαρές, απ' αυτά που στο περιθώριο γράφονται.

Χωρίς προσωπείο.

Εκεί που ο βηματισμός σου γίνεται αργός και οι σκέψεις σου ανάσκελα.

Με τις μνήμες που ξυπνάνε το πρωί, δίπλα σε αποκοιμισμένα σώματα και ξεχασμένα τσιγάρα.

Ευεργετικές απώλειες να σου ποτίζουν το δέρμα.

Και μετά?

Η καταιγίδα με πιάνει στη μέση της διαδρομής προς Λευκίμμη.
Μου αρέσει ο ήχος που κάνει καθώς χτυπά πλάγια το τζάμι του αυτοκινήτου. Θαλπωρή με τσακώνει, ακούγοντας τον μονότονο ήχο της ρόδας που τρέχει στην βρεγμένη άσφαλτο, και ακόμα περισσότερο, νιώθοντας το αυτοκίνητό και εμένα μέσα, να κόβουμε τη βροχή στα δύο.
Και εγώ τρέχω...
Χωράφια, δέντρα, πεζούλια, ένας γκρίζος χάρακας ο ορίζοντας, ξυράφια στο πέρασμά μου.

Οι δαίμονες σου είναι αυτά με τα οποία είσαι μαζί. Είναι αυτά που σε απομακρύνουν από κάτι.
Η αποτυχία του αδικαίωτου, όταν έχεις μάθει να γράφεις με το δεξί και οι μέσα πίνακες χρειάζονται να αντιστραφούν για να μην κοιμηθείς στις εικόνες των άλλων.

Οι πόροι του δέρματος μου έχουν διασταλεί από την υγρασία της ατμόσφαιρας και νομίζω ότι οι στάλες της βροχής κάνουν εισβολή μέσα μου.
Τα φύλλα κουνιούνται ρυθμικά όπως το νερό τα γλύφει και είναι σαν να παίρνουν μέρος σε προεόρτια εκδήλωση.
Μοιάζει σαν να βρίσκεσαι στη μέση του Φθινοπώρου και θυμάσαι ότι αυτή η εποχή ήταν γραμμένη ως Θάνατος σε ένα βιβλίο μέσα.

Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που κουβεντιάζαμε για αυτούς που δεν βρίσκονται πια στη ζωή?
Τι να απογίναμε άραγε?

Ποτέ δε συμφώνησα με αυτήν τη λογική. Άκου Θάνατος το Φθινόπωρο.
Το χλέυασα τότε και το αντέκρουσα με πιστοποιητικό ζωής και τώρα η βροχή με πιάνει από το μέτωπο και τσουλάει σιγά-σιγά μέχρι την πλάτη μου.
Έχω δρόμο να κάνω και πάντα πολύ.



Όσα είπαμε και όσα ζήσαμε και ακόμα περισσότερο αυτά που δεν είπαμε και που δεν ζήσαμε κληρονομούνται στη ζωή.

Ο δρόμος ποτέ δεν τελειώνει, γι΄αυτό και βγήκα έξω απ΄το αυτοκίνητο.
Η βροχή έχει την ευεργετική ιδιότητα πάνω σε μένα, να με κάνει πάντα να ριγώ από ηδονή.
Τζάκετ στους ώμους και αυτοκίνητα δίπλα μου να με προσπερνούν με ταχύτητα και οι υαλοκαθαριστήρες τους, σαν φτερά τρομαγμένων πουλιών στα μάτια μου να φαίνονται.
Και εσύ να βρέχεσαι. Στην αρχή μόνο στα μαλλιά και στα πόδια. Και όσο στέκεσαι εκεί έξω απροστάτευτη, η βροχή να φτάνει στα μέσα σου. Πλατσουρίζει η ματιά και μετά η ψυχή σου και εσύ γελάς. Αυτό είναι πιστοποιητικό μιας ευ-ζωής.

Από έλλειψη νοσταλγίας τυλίχτηκα μέσα σε ένα ριγέ σύννεφο γεμάτο στάλες από τη μυρωδάτη μπόρα.
Δεν κάνω ανήσυχο ύπνο πια, αλλά φοβάμαι μήπως θεραπευτώ τελείως και υποφέρω από πλήξη μετά.

Αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να μπω μέσα, να βάλω μπρος τη μηχανή και να ξεκινήσω για τον προορισμό μου πάλι.
Αλλά, το φουστάνι μου έχει κολλήσει σαν δεύτερο δέρμα, σ' όλο μου το σώμα. Υγρό, με αγκαλιάζει και με αποκαθηλώνει από κάθε προτροπή της λογικής.

Η βροχή έχει τον τρόπο της να βγάζει αναιδώς γλώσσα σε κάθε ψηφίδα καλοκαιρίας.
Σέβεται για να παρωδήσει.
Ιδιοποιείται για να υπονομεύσει.

Εγώ γελάω μπαίνοντας μέσα και ξεκινώντας το αυτοκίνητο.
Είμαι πλημμυρισμένη από τα μουλιασμένα σύννεφα, χωμένη μέσα στο απόλυτο γκρι τους χρώμα, αλλά έχοντας όρεξη να μυρίσω κίτρινα και πορτοκαλί σοσόνια μέσα σε άσπρα, παιδικά, λουστρίνια παπούτσια...

Ζώ χωρίς το νόημα των άλλων...
Το Πράσινο στην Άκρη του ματιού μου ιδιοποιείται το Γαλάζιο του Καιρού...

Σε έκλεισα μέσα στο αγαπημένο σου "Κρυστάλλινο Βουνό" για να σε θυμάμαι.
Δεν μπόρεσα να έρθω στην τελετή αυτή που έφτιαξαν για σένα επειδή "έφυγες". Να σου πω την αλήθεια, γιατί ψέμματα δεν χωράνε μαζί σου τώρα, αν μπορούσα, δεν ξέρω αν θα θελα να ερχόμουν.
Θέλω να σε θυμάμαι όπως την τελευταία φορά που σε είχα δει στο σπίτι μου.
Χαμογελαστό με τα μάτια σου γαλήνια και το τεράστιο στόμα σου να μου δείχνει όλα του τα δόντια όπως γελούσες. Μου είχες πει και ένα ανέκδοτο τότε (δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές έσπασα το κεφάλι μου για να το θυμηθώ, απο τη στιγμή που μου ανακοίνωσαν το "ταξίδι" σου).
Μου είχες πει, μέσα από τις χιλιάδες σκέψεις που ρουφούσαν το μυαλό σου, ότι έκανες μια νέα αρχή, ότι αγωνιζόσουν και αν σου πω ότι σε θαύμασα τότε, όσο κανέναν άλλον άνθρωπο στη ζωή μου?
Για το κουράγιο και τη δύναμη που επέδειξες μπροστά στα "φαντάσματα" που σε τυραννούσαν..
Όμως δεν στο είπα ...
Στο λέω τώρα και είμαι σίγουρη ότι θα χαμογελάς από εκεί πάνω... Έτσι δεν είναι?

Το ξέρεις ότι κλαίω τώρα που σου γράφω αυτό το δικό μου "αντίο"?
Μου έχουν θολώσει τα μάτια, γαμώτο μου. Άλλοι βιάζονται να ζήσουν τη ζωή τους όλη μέσα σε λίγες στιγμές και εσύ απλά βιάστηκες να φύγεις...
Δεν έπρεπε τόσο νωρίς. Σαν να έδυσες με την ανατολή του Ηλίου μαζί.
Η αδερφή σου μου είπε ότι της έφυγε το άλλο της μισό και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με έκανε να φοβηθώ για το δικό μου αδέλφι.
Γιατί κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά τώρα? Γιατί σήμερα είναι Μέρα Χαρμόσυνη, Αναστάσιμη και μόνο Σήμερα σου άρμοζε να σου πω το τελευταίο μου Αντίο...
Να σαι καλά αγορίνα μου εκεί που είσαι τώρα...
Σου υπόσχομαι ότι τα "φαντάσματα" δεν πρόκειται να σε ενοχλήσουν ποτέ ξανά.

"Σε λίγες μέρες φεύγω για τα πάτρεια εδάφη της μητέρας μου, στη"Σχερία". Μας περιμένει εκεί το Πάσχα το δικό μου, γεμάτο συγγενείς, φίλους, μυρουδιές, χρώματα, ήχους του Ιονίου και αυτά τα απίστευτα πρωινά ξυπνήματα με τον ήχο της Καμπάνας να χτυπά πένθιμα καθ'ολη την Μ.Εβδομάδα και τη δική μου την καρδιά να γεμίζει μικρά κόκκινα χαμόγελα, τόσα πολλά απο δαύτα, που ξυπνάω και τα βλέπω να κολλάνε σε κάθε πρόσωπο που συναντώ!

Όλοψυχα θέλω να ευχηθώ σε όλους εσας, αυτήν την περίοδο των Παθών, γαλήνη και ειρήνη ψυχή τε και πνεύματι.
Να γεμίσετε απ' αυτό το ιδανικό καταπίστευμα αγάπης, που δεν προσμονεί και μηδέ εκπίπτει.

Με όλη μου την καρδιά, για όλους εσάς τους "άγνωστους αγαπημένους", όλβιες ευχές!

"Νύχτα στο κελλί"







Ωστόσο λύπη


"Εσπέρα στο μπαλκόνι του κελλιού"












"Πρωί στο κελλί"









"Μεσημέρι στο κελλί"

Μια φορά και έναν καιρό, ας πούμε σαν να ήταν χθες..

Η βραδυά δροσερή, σαν από άσπρο μετάξι στο πρόσωπο κι είπες ότι ήθελες να ξαναγυρίσουμε στα παιδικά μας χρόνια.

Συμφώνησα αχνογελώντας και φαντάστηκες και για τους δύο μας, έναν άλλον κόσμο...

Νόμιζα, σα να σ' άκουσα να μου λες, να παίξουμε αμπάριζα με τις λέξεις.

-"Είμαι καλή" σου τραγούδησα,

-" Είμαι το ίδιο σαν και σένα", μου φύσηξες στ' αυτί την κουβέντα.

Έστησες τότε, για μένα και για σένα, δύο καρέκλες αντικριστά μέσα στο δωμάτιο κι αρχίσαμε το κυνηγητό με τα λόγια.

- "Βγές" μου απίθωσες δυνατά τη λέξη κάτω.

-"Βγές πρώτα εσύ", και σου γαργάλισαν τα αυτιά σου, οι κουβέντες μου.

- "Πως να ξεφύγω δίχως λέξεις απο σένα?", αποκρίθηκες και κοίταξες τα βιβλία πίσω από την δική μου πλάτη.

"Μ' αρέσουν τα τραίνα", είπες απότομα.

- "Κι εμένα τα καράβια","είναι τα όνειρα που ταξιδεύουν με οτο-στόπ".

- "Πας απ΄την αρχή να κάνεις ζαβολιές", "Με μιμείσαι",
μου χαζοθύμωσες για μια φορά ακόμα.

- "Μιμούμαι ότι μ' αρέσει, αλλά το κάνω με τον δικό μου τρόπο", σε λαχτάρισα,
"Καμιά λέξη δεν είναι καλύτερη από την άλλη".


- "Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά γιατί διάλεξες κι εσύ κάτι που ταξιδεύει?"

- "Γιατί μ' αρέσει το ταξίδι", "εσένα"?

- "Μ' αρέσει το τσαφ-τσούφ που κάνουν τα τραίνα"... "Θαρρώ πως σ' εσένα, σ'αρέσει να φεύγεις"...

- "Θαρρώ, σ΄αρέσει να βαδίζεις σε γραμμές με τα τσαφ-τσουφ παρέα"...


- "Το λες, γιατί πάντα κάτι σε σπρώχνει και τα κάνεις θάλασσα",

- " Το λες, για να μου κάνεις πείσματα",

- "Μπορεί, αλλά δεν λέω ψέμματα"...

- " Μακάρι να έλεγες, γιατί θα τα καταλάβαινα και με αυτά, μαζί και εσένα...


"Να σου πω ένα τραγούδι?", " Για τα παιδιά των τραίνων θα ναι αυτό"...

- "Όχι. Εσύ είσαι το παιδί στο τραίνο μου"...

- "Και τώρα παίζουμε αμπάριζα? Δεν είναι λίγο παράλογα όλα αυτά?"....

- " Όσο λογική είναι η αμπάριζα"... - "Τελικά ποιος νίκησε? Εσύ ή εγώ..?"

- "Κανένας μας" μου αντιγύρισες... "θα σου πω στην επόμενη αμπάριζα"...


-" Στην επόμενη αμπάριζα, το τραγούδι που θα σου πω θα έχει όνομα... Και έτσι θα ζήσει περισσότερο από τ' άλλα..."...

-"Στην επόμενη αμπάριζα θα σου πω ψέμματα... θα σε αφήσω να κερδίσεις"...