21122024
Πριν από 8 ώρες
Τετάρτη 22 Απριλίου 2009
"Ιδιοποιούμαι το Γαλάζιο του Καιρού"
Αναρτήθηκε από "Ground Control to Major Tom" στις Τετάρτη, Απριλίου 22, 2009
Η καταιγίδα με πιάνει στη μέση της διαδρομής προς Λευκίμμη.
Μου αρέσει ο ήχος που κάνει καθώς χτυπά πλάγια το τζάμι του αυτοκινήτου. Θαλπωρή με τσακώνει, ακούγοντας τον μονότονο ήχο της ρόδας που τρέχει στην βρεγμένη άσφαλτο, και ακόμα περισσότερο, νιώθοντας το αυτοκίνητό και εμένα μέσα, να κόβουμε τη βροχή στα δύο.
Και εγώ τρέχω...
Χωράφια, δέντρα, πεζούλια, ένας γκρίζος χάρακας ο ορίζοντας, ξυράφια στο πέρασμά μου.
Οι δαίμονες σου είναι αυτά με τα οποία είσαι μαζί. Είναι αυτά που σε απομακρύνουν από κάτι.
Η αποτυχία του αδικαίωτου, όταν έχεις μάθει να γράφεις με το δεξί και οι μέσα πίνακες χρειάζονται να αντιστραφούν για να μην κοιμηθείς στις εικόνες των άλλων.
Οι πόροι του δέρματος μου έχουν διασταλεί από την υγρασία της ατμόσφαιρας και νομίζω ότι οι στάλες της βροχής κάνουν εισβολή μέσα μου.
Τα φύλλα κουνιούνται ρυθμικά όπως το νερό τα γλύφει και είναι σαν να παίρνουν μέρος σε προεόρτια εκδήλωση.
Μοιάζει σαν να βρίσκεσαι στη μέση του Φθινοπώρου και θυμάσαι ότι αυτή η εποχή ήταν γραμμένη ως Θάνατος σε ένα βιβλίο μέσα.
Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που κουβεντιάζαμε για αυτούς που δεν βρίσκονται πια στη ζωή?
Τι να απογίναμε άραγε?
Ποτέ δε συμφώνησα με αυτήν τη λογική. Άκου Θάνατος το Φθινόπωρο.
Το χλέυασα τότε και το αντέκρουσα με πιστοποιητικό ζωής και τώρα η βροχή με πιάνει από το μέτωπο και τσουλάει σιγά-σιγά μέχρι την πλάτη μου.
Έχω δρόμο να κάνω και πάντα πολύ.
Όσα είπαμε και όσα ζήσαμε και ακόμα περισσότερο αυτά που δεν είπαμε και που δεν ζήσαμε κληρονομούνται στη ζωή.
Ο δρόμος ποτέ δεν τελειώνει, γι΄αυτό και βγήκα έξω απ΄το αυτοκίνητο.
Η βροχή έχει την ευεργετική ιδιότητα πάνω σε μένα, να με κάνει πάντα να ριγώ από ηδονή.
Τζάκετ στους ώμους και αυτοκίνητα δίπλα μου να με προσπερνούν με ταχύτητα και οι υαλοκαθαριστήρες τους, σαν φτερά τρομαγμένων πουλιών στα μάτια μου να φαίνονται.
Και εσύ να βρέχεσαι. Στην αρχή μόνο στα μαλλιά και στα πόδια. Και όσο στέκεσαι εκεί έξω απροστάτευτη, η βροχή να φτάνει στα μέσα σου. Πλατσουρίζει η ματιά και μετά η ψυχή σου και εσύ γελάς. Αυτό είναι πιστοποιητικό μιας ευ-ζωής.
Από έλλειψη νοσταλγίας τυλίχτηκα μέσα σε ένα ριγέ σύννεφο γεμάτο στάλες από τη μυρωδάτη μπόρα.
Δεν κάνω ανήσυχο ύπνο πια, αλλά φοβάμαι μήπως θεραπευτώ τελείως και υποφέρω από πλήξη μετά.
Αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να μπω μέσα, να βάλω μπρος τη μηχανή και να ξεκινήσω για τον προορισμό μου πάλι.
Αλλά, το φουστάνι μου έχει κολλήσει σαν δεύτερο δέρμα, σ' όλο μου το σώμα. Υγρό, με αγκαλιάζει και με αποκαθηλώνει από κάθε προτροπή της λογικής.
Η βροχή έχει τον τρόπο της να βγάζει αναιδώς γλώσσα σε κάθε ψηφίδα καλοκαιρίας.
Σέβεται για να παρωδήσει.
Ιδιοποιείται για να υπονομεύσει.
Εγώ γελάω μπαίνοντας μέσα και ξεκινώντας το αυτοκίνητο.
Είμαι πλημμυρισμένη από τα μουλιασμένα σύννεφα, χωμένη μέσα στο απόλυτο γκρι τους χρώμα, αλλά έχοντας όρεξη να μυρίσω κίτρινα και πορτοκαλί σοσόνια μέσα σε άσπρα, παιδικά, λουστρίνια παπούτσια...
Ζώ χωρίς το νόημα των άλλων...
Το Πράσινο στην Άκρη του ματιού μου ιδιοποιείται το Γαλάζιο του Καιρού...
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
27 Comments:
ο ουρανός έχει μία γαλανά γκρι απόχρωση. το βαθύ κόκκινο των προύνων έχει λυγίσει από τις στάλες. μυρίζεις την ευωδιά των ανθών. των νερατζιών. που κείτονται στο έδαφος. και ευωδιάζουν τόσο ζωντανά. το αγιόκλημα και το ρυγχόσπερμα που ετοιμάζεται να εμφανίσει τα άνθη. άσπρα. κίτρινα. άσπρα. σκορπισμένα στο μπλε. το άσπρο. το γκρι. στο μπλε του ουρανού.
καλή σου μέρα!
ΔΕΙΛΙΝΟ
Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.
Τάσος Λειβαδίτης
Χρόναι Πολλά κυρά μου..
Υ.Γ.Ετσι μου ευχήθηκαν και μένα προχθές και μου άρεσε τόσο!!
Θα πω μόνο ότι με ταξίδεψες σε "εποχές" που έζησα και σ' αυτές που πρόκειται να ζήσω. Όχι του θανάτου ούτε με ουρανούς χάρακες. Της αναγέννησης και του μοιρο-γνωμίου. Για τροχιές στρογυλλές και επάλληλες. Σ' ευχαριστώ.
Δεν έχω ξαναδιαβάσει πιό ευδαίμονα, ευγενική βροχή.
Ας βρέχει, να ξεπλένει τις απώλειες, όσο γίνεται, να ξεπλένει τα παρελθόνταμ να ξαναβγαίνει ο ήλιος
κι ας είναι ως την επόμενη βροχή
άει στο καλό πάλι με ανέπνευσες
"ενέπνευσες", με α το έγραψα, και το αφήνω έτσι!!!
Πολλά φιλιά γλυκιά μου
"Βροχή
μονότονα μελαγχολική
κι οι σταγόνες της
φτάνουν μέχρι τη ψυχή
και την μουσκεύουν,
την πνίγουν,
την πιέζουν
ν’ αντισταθεί
στην ασφυξία της μελαγχολίας,
ν' αντιδράσει στον πνιγμό
να αρπάξει τις σταγόνες
να τις κάνει χαμόγελο
να τις κάνει τραγούδι
να στολίσει τις μέρες
που έρχονται."
Θά συμπλήρωνα
"σε χρώμα πάντα γαλάζιο
τ' ουρανού"
Επανήλθες με φρέσκια διάθεση.
Τα δυσάρεστα γεγονότα νομίζω πρέπει να δυναμώνουν την αγάπη μας για τη ζωή και τις ομορφιές "αυτού του κόσμου του μικρού. Του μέγα."
Πολύ μ' άρεσε το κείμενο.
Η αποτυχία του αδικαίωτου - να δικαιωθεί μάλλον - μου μοιάζει βαρύ φορτίο. Πολύ βαρύ.
Σίγουρα κληρονομούνται αυτά που αναφέρεις, για αυτό όποιος θέλει να είναι πρίγκηπας πρέπει τουλάχιστον να προσποιηθεί πως ο προπάππους τους ήταν γαλαζοαίματος:).
Αυτό το πράσινο στην άκρη του ματιού πολλές φορές αξόδευτο μένει και το παίρνουμε μαζί μας.Αφού όμως όλα κληρονομούνται ίσως είναι καλή υποθήκη.
Καλό απόγευμα
Διαβάζω τα λόγια σου από νωρίς και πριν λίγο που ξέσπασε βροχή, το μυαλό μου ήταν εδώ.. η σύντομη μπόρα ήρθε να συμπληρώσει το κεφάλαιο που άνοιξες.. μέχρι να ανατείλει ξανά ο ήλιο σου να έχεις ένα ήσυχο βράδυ Λίνα μου..
Να είσαι καλά!!!
Να υποθεσω οτι προκειται για εκεινη την παλια καλη καθαρτικη βροχη,Στρατηγε μου;
Τόσο με απορρόφησε ο λόγος σου… που για μια στιγμή στο αυτοκίνητο δίπλα σου ένιωσα πως καθόμουν…
Και η ίδια βροχή μετά να ποτίζει το δέρμα και τα ρούχα μας…
Γράφεις υπέροχα…
Πολύ χαρούμενη που σε γνωρίζω..
Φιλικά & αγαπημένα..
~Λίλα~
εγω μπαίνω στη χάρτινη βαρκούλα σου και ταξιδευω.
Μια βροχή που σε μουσκεύει ως το κόκκαλο είναι λυτρωτική κατά κανόνα.
Πρόσεξε μόνο μην κρυολογήσεις και ιδιοποιήσου το φως το ήλιου.
Ο καιρός έχει δείξει ασταθείς διαθέσεις στα χρώματα.
Φιλιά!
Πολλές φορές μια βροχή μας σώζει... Αρκεί να μη γίνει καθεστώς η βροχή. Χρειαζόμαστε και τον ήλιο για να βλέπουμε τα πράγματα περισσότερο χρωματιστά απ΄ όσο είναι. Περισσότερο αισιόδοξα.
Σε χαιρετώ.
Η βροχή λειτουργεί ως ενδιάμεσο στη φύση και στον άνθρωπο. Μας αγγίζει, εισχωρεί μέσα μας και μετά αφήνεται στη γη για να ξαναγίνει βροχή, να συνεχιστεί ο κύκλος, η επικοινωνία, η ανταλλαγή συναισθημάτων.
Πολλές φορές για να ηρεμήσουν οι δαίμονες ζητούν ως αντάλλαγμα τη ίδια τη ψυχή σου.
Καλό βράδυ!
KAΛΩΣ ΣΕ ΒΡΗΚΑ.ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.
@Basnia...
Με γέμισες με μυρουδιές και χρώματα :)
Άντε τώρα να κοιμηθείς με τέτοιο ξεμυάλισμα που μου έκανες;)
Καλή σου νύχτα :)
@Carpe Diem μου...
Μου άρεσει το "κυρά μου" τόοοσο πολύ!!!
Όσο και ο Λειβαδιτής...
Και αυτός που σου ευχήθηκε με τέτοιον αρχοντικό τρόπο πρέπει να ναι καρδιακός φίλος.
Όμορφα Ονείρατα Όλγα μου :)
(μου επιτρέπεις να σε προσφωνώ έτσι...)
@aa μου...
Η αναρτησή μου αυτή γεννήθηκε ακριβώς για αυτό που εσύ αναφερείς.
Για τις εποχές του πάλαι ποτέ που ζήσαμε, αλλά ειλικρινά είναι τόσο κοντά και δίπλα μας όλα αυτά που είναι ικανά να μας κατακλύσουν με ευδαιμονία, που απορώ γιατί τόσο σπάνια τα αντιλαμβανόμαστε...
Δώσε μου ένα "μήλο" σε παρακαλώ, μπας και ξεθολώσει το τοπίο ;)
(ξέρεις εσύ)
Σε καληνυχτώ:)
@Μαύρε γάτε μου...
Μου χρωστάς αυτό το ρετούς που λέγαμε...
Και αν σε έκανα να εμπνευστείς μέσω της αναπνοής...
Lucky guy ;*
@Aνδρέα μου :*
Κρατάω αυτό που συμπλήρωσες...
"σε χρώμα πάντα γαλάζιο
τ'ουρανού"
Αν δεν υπήρχε αυτό, τα γκρί σύννεφα δεν πρόκειται να μας έκαναν τόσο αμφίσιμη υπέροχη την παρουσία τους:)
Όπως και "αυτός ο κόσμος ο μικρός,ο Μέγας"...
Όμορφα Ονείρατα :*
@Κωνσταντίνε μου,
Είπες κάτι που το κρατάω παρακαταθήκη στο "ξύλινο μπαουλάκι" μου...
"...Αφού όμως όλα κληρονομούνται ίσως είναι καλή υποθήκη".
Μεγάλη κουβέντα και σ ευχαριστώ :*
@Μargo Μου...:*
Εύχομαι και η καλοκαιρία να είναι αιτία έμπνευσης για όλους μας...
(Αναμένω τη δική σου με πολλά χρώματα)!!!
(Αν κατάλαβα καλά σε κάποιο σχόλιο σου, έμενες Πειραιά πριν το νησί? Αν ναι...
ήμασταν κοντο-χωριανοί;) Μπορεί και να σε είχα πετύχει σε καμιά Πειραική ή Μαρινά Ζέας που μένω και συχνάζω) :)))
Καλό σου ξημέρωμα
@vinumbonum ...
Iαματική φίλε μου απο αυτές που σε καθηλωνούν :)
Καλό σου βράδυ
@Καλώς σε βρίσκω tiger_lilious :)
Και εγώ χαίρομαι που σε συναντώ και σε διαβάζω:)))
Δεν πρόκειται να χαθούμε :)
Καλό σου βράδυ
@λι8οξόα μου...
Καλά...
Θα φτιάξω άλλη για εμένα, σε μπλέ και πορτοκαλί χρώμα;)
Αφού μου πήρες τη δική μου :)
Καλό σου βράδυ !
@pandora μου :)
Κατά πρώτον χαίρομαι τόσο που σε βλέπω ξανά και κατά δεύτερον...
Ευτυχώς που γεννηθηκάμε άνθρωποι και έχουμε την ικανότητα να ιδιοποιούμαστε σχεδόν τα πάντα...
Η Ιστορία, φευ, δείχνει τα αποτελέσματα.
Και ο καιρός... παλιόφιλος καλός;)
Καλό σου βράδυ :)
@politis athinaios...
Καλώς σε βρίσκω :)
Και να επιδιώκαμε τον μουντό καιρό, δώρον άδωρο στη χώρα που ζούμε:)
Με τέτοια ηλιοφάνεια δεν μπορείς παρά να αχνογελάς ακόμα και αθελά σου τους περισσότερους μήνες του χρόνου:)
Καλό σου ξημέρωμα :)
Είναι τόσο όμορφα εκεί, μέσα στην πλήξη, μόνο για λίγο, γιατί και να θέλαμε, δεν θα μας αφήσει η ζωή να μείνουμε για πολύ.
Η βροχή και στο τσιμέντο της πόλης ασελγεί και σ'αυτούς που έφυγαν κι σ' αυτούς που θα 'ρθουν. Μην αμελήσουμε τους πίνακες να αντιστρέψουμε, για να υπάρξουμε και να μην ρωτά κανείς τι απογίναμε...
@Μαρκόνι μου:)
Εδώ μόλις ανέφερες για τον αέναο κύκλο...
Θυσίες...
Και αυτές απαραίτητες και όχι μόνο για τους δαιμόνες που έχουμε όλοι μέσα μας...
(Μόλις πριν λίγο διάβασα το "άλλο" μπλοκ σου... Θανατερά όμορφο...)
Καλό σου Ξημέρωμα
@Σκρουτζάκο,
Καλώς σε βρίσκω και εσένα:)
Και εσύ να είσαι ακόμα καλύτερα :)))
Όνειρα γλυκά:)
@Μάξιμε....
Ξέρεις γιατί...?
Γιατί αυτά που μας καθορίζουν είναι οι επιλογές μας και όχι το πως ξεκινούμε μια ιστορία, αλλά το πως την τελειωνούμε...
Και αν δεν αντιστραφούν οι πίνακες, οι ερωτήσεις των άλλων θα ναι το μοναδικό που θα μας έχει απομείνει...
Καλό σου βράδυ καλέ μου :)
Ωραία μουσική,ωραίες κουβέντες,λόγια,ομίχλη,υγρασία,τι άλλο να θέλουμε?
το κείμενο με ηρέμησε...
μου θύμισες και κάτι στίχους
από παλιά
"καλύτερα που δεν μιλάς
τα λόγια μας ξεχνιούνται
όσα ποτέ δεν είπαμε
αυτά δεν λησμονιούνται"
καλημέρα
κοίτα τον ήλιο
επιμένει...
@Ηeliaster,
Kαλώς ήρθες:)
Αν αναρωτιέσαι, τότε σίγουρα υπάρχουν και άλλα.
Διάβασα και κάποια απο τα δικά σου...
Θα περάσω την αυριανήν και απο τα δικά σου μερη να σε ρωτήσω και σένα ακριβώς το ίδιο πράγμα:)
@Φαίδρα μου ...
Αυτή η εποχή μεταίχμιο επιμένει στιγμές, να σε μουλιάζει μέχρι το μεδούλι...
Είναι και η Κέρκυρα με τις βροχές της... (που τις λατρεύω...)
Καλό σου βράδυ :*
Post a Comment