μια όαση με ναι
Πριν από 10 ώρες
Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010
.
.
.
.
.
.
.
.
Καλοκαίρι "αντιασφυξιογόνα μάσκα" ήταν αυτό και πολύ χαίρομαι που το τοποθετώ σε παρελθοντικό χρόνο.
Ίσως και να φταίει κι ο Αγγέλακας με το "σιγά μην κλάψω"¨που άκουσα πριν λίγο να παίζει από διπλανό μπαλκόνι .
Είχε πλάκα ο τύπος πάντως όποιος κι αν ήταν αυτός. Με το που με άκουσε να το σιγομουρμουρίζω δυνάμωσε κι άλλο την ένταση.
Δεν ξέρω με σιγουριά τι ωφελεί που κάθομαι και γράφω αυτές τις αράδες τώρα.
Μέχρι και πρότινος (καλύτερα να αναφέρω μέχρι και πριν ξεκινήσει η "Πτώση της Νεότερης Ελλάδας") έγραφα ακόμα και πάνω στα κίτρινα ποστ-ιτ του γραφείου μου.
Μια τσάντα εσωτερικά γεμάτη κολλημένα ποστ-ιτ.
Κάποια με μολύβι γραμμένες οι σκέψεις πάνω που μετά από καμιά βδομάδα ξεχασμένα στα ενδότερα, το μολύβι ξεθώριαζε και γίνονταν αόρατο και απλά τα πέταγα.
Κάποια άλλα ήσαν πιο τυχερά που ακόμα κι αν ξεχνιόντουσαν βδομάδες,όταν τα ανακάλυπτα οι σκέψεις μου απλά είχαν μεταναστεύσει σε άλλες πολιτείες και το μελάνι αρχηγός να παραμένει πιστό και καθαρογραμμένο στα φυλλαράκια πάνω.
Εκείνα τα άφηνα να αναπαυθούν εν ειρήνη στον επίγειο παράδεισο μιας φορδαρισμένης τσάντας.
Από τότε όμως έως κι αυτήν τη στιγμή ο χείμαρρος που τρέχει ανάμεσα σε αυτές τις δύο εποχές έχει κάνει το χάσμα αγεφύρωτο
Όσο κι αν προσπαθώ να διασκεδάσω τις εντυπώσεις λέγοντας ότι όσο λιγότερες επιλογές έχεις, τόσο πιο επιλεκτικός γίνεσαι το μόνο που αντικρύ ζω μπροστά μου για τα επόμενα τουλάχιστον 10 χρόνια είναι όχι ζωή αλλά επιβίωση και μια χώρα ρημαγμένη να αποτελεί το μέλλον των παιδιών μας,
Είμαι πολύ θυμωμένη με όλα αυτά που συμβαίνουν και ειλικρινά έχω ξεκινήσει να σκέφτομαι ότι μια άλλη χώρα, που μπορεί να υπάρχουν και να ζουν αγαπημένα πρόσωπα και συγγενείς εκεί, να αποτελεί μια δεύτερη αρχή σε ένα γόνιμο και ασφαλή περιβάλλον.
Ίδωμεν...
Καλό βράδυ
.
.
.
.
.
.
.
.
.........
.
.
.
Σάββατο 24 Ιουλίου 2010
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"Περίμενε και περίμενε πολύ καιρό τώρα
Και περίμενε τόσο καιρό που πλέον τα ρούχα δεν του έκαναν πια και κρεμόντουσαν σαν παράταιρα πουκάμισα πάνω σε κρεμάστρα.
Η ολοφάνερη οσμή της παρακμής κρύβονταν βαθιά στη ζέστη μέσα όσο κι αν προσπαθούσε η φωνή του να κουρελιάσει τον σκοπό που σφύριζε..."
Aυτό το κείμενο βγήκε σαν αυτόματη γραφή σήμερα στο γραφείο περιμένοντας να περάσει η ώρα για να φύγω.
Γράφοντας το τώρα διαπιστώνω ότι, όχι άδικα, το παρατσούκλι που του έχω δώσει (του γραφείου), είναι γαλέρα.
Αισθάνομαι άσχημα που ενώ σας διαβάζω δεν σχολιάζω τις αναρτήσεις σας αλλά τον τελευταίο μήνα πέρα των -χ- ωρών που κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή της δουλειάς οποιαδήποτε επαφή με τη φρικτή, φωτεινή οθόνη του μου προκαλεί αλλεργικό και σοκ θερμοπληξίας μαζί.
Στο τέλος της ερχόμενης βδομάδας ξεκινάει και η άδειά μου κιόλας κι έχω σκοπό αυτόν το τύπο που αναφέρω στο κειμενάκι μου παραπάνω να τον κάνω να βάλει τα "μπανιερά" του, να βγάλει το σκασμό και να πέσει κατευθείαν στη θάλασσα με το κεφάλι μπας και γλιτώσω από δαύτον...
Τα λέμε πάλι από Σεπτέμβρη μεριά.
A! και μου αρέσει πολύ αυτός ο μήνας του "Ινδιάνικου Καλοκαιριού" όχι μόνο γιατί με αρχηγό εκείνον ξεκινάει επισήμως και το Φθινόπωρο αλλά και επειδή η "Λάρα" μου θα πάει στην Πρώτη Γυμνασίου!!!Εκείνη φοβάται κι εγώ της χαμογελώ και της απαντώ ότι "εσύ δε φοβήθηκες που ήσουν κούτσικη στην Πρώτη Δημοτικού και θα φοβηθείς τώρα"?
- "Δεν καταλάβαινα όμως τότε βρε μάμμυ τι με περίμενε..." (!!!)
(άντε να απαντήσεις όμως μετά από τέτοια δήλωση)
Έχω σκοπό αυτές τις διακοπές να τις περάσω ΧΩΡΊΣ ΠΡΟ ΓΡΑΜΜΑ.
Απλά πράγματα δηλαδή. Εγώ και όλος ο ελεύθερος χρόνος του κόσμου ΜΑΖΊ!!!
Έχω την εντύπωση ότι θα ναι έρωτας at first site και για τους δύο μας και δεν αποκλείεται να με εφοδιάσει για το χειμώνα με όμορφες αναμνήσεις.
Αυτά από μένα προς το παρόν.
Καλό καλοκαίρι εύχομαι σε όλους σας κι αν συναντήσετε το μίζερο ανθρωπάκι που περιγράφω πάνω-πάνω ...
Παρακαλείσθε όπως να το ρίξετε μετά των ρούχων του στη θάλασσα:)))
.
.
.
.
.
.
.
Τρίτη 29 Ιουνίου 2010
"Θα ‘θελα τόσο πολύ να σ' εντυπωσιάσω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη. Σα μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν' αρχίσω. Ούτε που πρόλαβα να σου πω τη μοναδική μου ιδιότητα. Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράμα του κόσμου. Στιγμές. Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω πού να πετάξω, κρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές, τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές, σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια, λόγια...Έτσι κι αλλιώς τα πράματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει. Κι εγώ την εμπιστεύομαι.
Είμαι απ' αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα."
Για φαντάσου... Με έτρωγαν τα χέρια μου εδώ και μέρες να γράψω κάθε σκέψη που μου περνούσε απαρατήρητη έως το τέλος της ημέρας και κατέληξα να μεταθέσω ακόμα μια αλήθεια μου σ' αυτό το μικρό κομμάτι από την ταινία "Φτηνά Τσιγάρα" του Χαραλαμπίδη.
Έπεσα τυχαία πάνω του και οι λέξεις του με δάγκωσαν για τα καλά.
Το καλοκαίρι είναι σκληρή εποχή τελικά με μία παράξενη νευρικότητα να παίζει παντού και ειδικά φέτος μου φαντάζει ανεξάντλητα ανολοκλήρωτο και ανοιχτό σε οποιαδήποτε κατάληξη και μετάλλαξη ... όποια κι αν είναι αυτή....
Άλλα ήθελα να γράψω όμως...
Άλλα...
Θα θελα να κάπνιζα κι εγώ "φτηνά τσιγάρα" και η "ζωή" να ξερε κι εγώ να την εμπιστευόμουν όπως όταν ήμουν μικρή γεμάτη αγένεια για το μέλλον, μόνο τις μέρες ζούσα, που έμοιαζαν λες και ήταν πάντοτε έτοιμες για εκδρομή, χαμόγελα γεμάτες.
Άλλα ήθελα να γράψω όμως...
Ότι κουράστηκα με όλα αυτά τα προβλήματα και την αβεβαιότητα που συμβαίνει γύρω μου και θα θελα να με ρώταγαν, " τι γίνεται εδώ; βράχηκες, δεν κρυώνεις;" και εγώ να μπορούσα να απαντήσω "είναι ζεστή η θάλασσα και μ' αγαπάει..δεν το βλέπεις; αγάπη το λένε αυτό"
Άλλα ήθελα να γράψω όμως...
Και μετά νοσταλγία θα γέμιζα...
Κι έχω χρόνια πολλά νοσταλγία να νιώσω...
"είμαι απ' αυτούς που προσπαθούσαν πάντα το τσιγάρο να κόψουν"
-
-
-
-
-
-
"Ακούγονται οι Σουηδοί Sambassadeur
με το Albatross"
<br/><br/><br/><br/><br/>
Subscribe to:
Σχόλια (Atom)
