Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Αναρτήθηκε από "Ground Control to Major Tom" στις Τρίτη, Μαρτίου 09, 2010










Σήμερα το βράδυ όταν όλες οι υποχρεώσεις της μέρας είχαν τελείωσει, αποφάσισα να δείξω στη μικρή μου έφηβη κάτι λίγο παραπάνω από τον Χατζιδάκη της.
Tον δικό της Χατζιδάκη. Αυτόν που πρωτογνώρισε απο την Λιλιπούπολη και από παλιές Ελληνικές ταινείες και μικρή τον άκουγε πριν κοιμηθεί.

Την έβαλα λοιπόν να ψάξει μόνη της στο γιου-τουμπ και να δει ότι βίντεο-αρχείο θα έβρισκε σχετικό με εκείνον.
Κατέληξε στο "πορτραίτο της μητέρας μου" από το αγαπημένο "το χαμόγελο της Τζοκόντα".

Το έκανε repeat για πάνω από μισή ώρα και στο τέλος με ρώτησε.

-ο Χατζιδάκης έχει πεθάνει έτσι δεν είναι?
-Ναι εδώ και αρκετά χρόνια
-Και η Μελίνα το ίδιο?
-Ομοίως και απαράλλακτα
-Ο "Θοδωράκης" όχι όμως ακόμα?
-Ακόμα κρατιέται. Τι σε έπιασε όμως μ' όλες αυτές τις ερωτήσεις?
-Γιατί έχω την εντύπωση ότι όσο συνεχίζουν και πεθαίνουν αυτοί, εμείς γινόμαστε χειρότεροι?

Απάντηση δεν νομίζω ότι ποτέ θα πάρει από μένα.

Την αφήνω να ανακαλύψει από μόνη της ότι κάποιες ερωτήσεις είναι και θα παραμένουν εσαεί ρητορικές.

 

Ετικέτες