Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

"Τικ...Τακ..."















Tικ...
Θα θελα πάρα πολύ να άφηνα κάτι έξυπνο και πρωτότυπο για τους λόγους που έχω εξαφανιστεί από εδώ μέσα, αλλά το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι μετά από την έκτακτη χειρουργική επέμβαση του πατέρα μου τη βδομάδα που πέρασε (ευτυχώς επιτυχημένη) και αναμένοντας την προγραμματισμένη επέμβαση της μητέρας μου (ευελπιστώ να γίνει μετά το Πάσχα), ΝΟΙΏΘΩ ΠΟΛΎ ΚΟΥΡΑΣΜΈΝΗ και ο ισοπεδωτικός ρεαλισμός της ζωής με έχει κάνει να εκτιμώ πολύ περισσότερο μια ώρα ύπνου παραπάνω, απ' όσο μιαν αντίστοιχη μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή.






Τακ...
Παραδόξως, είμαι και νοιώθω καλά και δυνατή αυτό το διάστημα όπως επίσης και αυτό το σπάνιο για μένα συναίσθημα ευγνωμοσύνης, για όσα και όσους υπάρχουν στη ζωή μου τώρα.





Τικ...
Αυτές οι μοναδικές, καθημερινές στιγμές ρουτίνας, που άλλοτε με εξόργιζαν για την βασανιστική τους ομοιότητα, τώρα απλά είναι στιγμές που καθορίζουν τον προσωπικό μου "μπούσουλα" για όταν και όποτε παρουσιάζονται οι μικρές στιγμές ευτυχίας.





Τακ...
Ωριμότητα, συμβιβασμός, παραίτηση, επαναπροσδιορισμός?






Τικ...
Όπως και να το χαρακτηρίσω έχει ξεφύγει από τη σφαίρα της αξιολόγησης μου και έχει γίνει η γαλήνη μέσα μου.





Τακ...
Είναι σαν το τελικό μοντάζ μιας ταινείας που σκηνές ελλατωματικές κόβονται και στο τέλος κρατάς το φινιρισμένο αποτέλεσμα της συνιστώσας προσπάθειας πολλών που όμως εσύ είσαι ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής μαζί.




Τικ...
Εξαλλού είμαι πλέον θιασώτης της πεποίθησης ότι τα παραμύθια και οι μύθοι είναι πέρα ως πέρα αληθινά όχι γιατί σου λένε ότι οι δράκοι και οι γίγαντες υπάρχουν αλλά γιατί σου επιβεβαιώνουν ότι μπορούν να νικηθούν.




Τακ...
Πέρασε η ώρα...






Τικ...