Take your protein pills and put your helmet on...

"Cesar Vallejo"

Στο τέλος της μάχης,
ο στρατιώτης νεκρός, τον πλησίασε ένας
και τον ικέτευσε «Αχ, μην πεθάνεις σ’ αγαπώ τόσο!»
Αλλά, φευ, το πτώμα παρέμεινε νεκρό.

Άλλοι δυο τον πλησίασαν και πάλι τον ικέτευσαν:
«Μη μας εγκαταλείπεις! Θάρρος! Γύρισε στην ζωή!
Αλλά, φευ, το πτώμα παρέμεινε νεκρό.

Τότε τον πλησίασαν είκοσι, εκατό, χίλιοι, πεντακόσιες χιλιάδες,
όλοι μαζί να φωνάζουν: «Τόση αγάπη, και να μην έχεις εξουσία πάνω στον θάνατο!»
Αλλά, φευ, το πτώμα παρέμεινε νεκρό.

Μετά εκατομμύρια μαζεύτηκαν γύρω του,
όλοι μαζί να φωνάζουν: «Αδελφέ, σε παρακαλούμε, μείνε!»
Αλλά, φευ, το πτώμα παρέμεινε νεκρό.

Τότε όλοι οι άνθρωποι στη γη
τον πλησίασαν και τ’ ανοιχτά του μάτια γέμισαν δάκρυα:
σηκώθηκε αργά-αργά,
φίλησε τον πρώτο, και περπάτησε…

Γνώριζα πως το αυθεντικό δοκιμάζεται στη δυνατότητα να παραμένει ακίνητο και το ίδιο και οι "Avengers" που είδα σήμερα ξανά, μετά από πολλά χρόνια.



Ύστερα από μικρά και αδυσώπητα αλκοολούχα σκευάσματα που καταναλώθηκαν χθες βράδυ, διάλογοι τύπου:

Με έκαναν να αναγνωρίσω, πως από τότε που για τις λέξεις δεν κατασκευάζονται κρυψώνες,
θα θελα να μουν εκείνη που ο witty Mr. Steed, με εκείνο το σαρδόνιο χρώμα στη φωνή του, θα μου ξεδίπλωνε τις μύχιες σκέψεις του λέγοντάς μου:







Στο μούγκρισμα βρίσκεται τελικά μεγάλο μέρος της γαλήνης, ένα βαθύ, συντονισμένο μμμ..., από τις πατούσες ως την κορυφή του κρανίου.


Εκεί, σε αυτό το μμμούγκρισμα, δεν κατοικούν τα μυστικά του ξύπνου μόνο, μα και του ύπνου ακόμα, λέγοντάς μου ότι όσο λιγότερες επιλογές έχεις, τόσο πιο επιλεκτικός γίνεσαι και δραστικός σαν πυροβολισμός από το αυτόματο της Μrs Peel.




Και κάπως έτσι γίνονται τα μουντά χρώματα της μέρας, όταν το βράδυ βγαίνουν έξω βόλτα αγαπημένο μου ημερολόγιο...



Κατά τα άλλα δύσκολη εποχή, αλλά εντάξει, όλα θα πάρουν το δρόμο τους αφού "παντού αλλού"

Μου είπε πως ξαπλώθηκε ανάσκελα πάνω στο γρασίδι, στο προαύλιο του Ναυτικού Πολεμικού Μουσείου, στο σημείο εκείνο που μετά βίας μπορούσε να δει περαστικούς και αυτοκίνητα να περνούν.

Ξεκούμπωσε τα δύο πάνω κουμπιά από το πουκάμισό της και άφησε κομμάτια ήλιου από τα φυλλώματα να τρυπώνουν στο στήθος και στα μαγουλά της.

Της άρεσε τόσο που κανένα *αστεράκι*, ούτε καν σαν υποσημείωση, δεν υπήρχε πάνω στο κεφάλι της και που κανένα συνεργείο αφισών δεν είχε αλλάξει τα χρώματα της μέρας, μέσα σε μία νύχτα.

Με άλλα λόγια απολάμβανε τον εαυτό της, σαν ερωτευμένη χρόνια με το ίδιο άτομο.
Τι οξύμωρη πρόταση κι αυτή, μου αποτάνθηκε χαμογελώντας με μισόκλειστα τα δύο της μάτια.


Κοίταξέ τες, συνέχισε.

Όταν οι σκέψεις ανάσκελα βρίσκονται, φαντάζονται την αλήθεια κάτω απ' τα ρούχα...

Και άντε τώρα εσύ να απαντήσεις, όταν συναντάς γαλήνη μπροστά σου, σε σχήμα ποταμού.
Να απαντήσεις... σχήμα δικού μου λόγου ήταν, μιας και έφτανε που άκουγα τον ποταμό να κυλάει γουργουρίζοντας.

Και όμως...


Ξέρεις ποιο ήταν το μοναδικό πράγμα που σκέφτηκα σήμερα?

[δεν ήθελα να αποκριθώ στην ερώτησή του ποταμού. ίσως και να φοβόμουν τις σκέψεις του]