1942024
Πριν από 16 ώρες
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009
Λοιπόν τι έκανες σήμερα;
Ξεκούμπωσε τα δύο πάνω κουμπιά από το πουκάμισό της και άφησε κομμάτια ήλιου από τα φυλλώματα να τρυπώνουν στο στήθος και στα μαγουλά της.
Της άρεσε τόσο που κανένα *αστεράκι*, ούτε καν σαν υποσημείωση, δεν υπήρχε πάνω στο κεφάλι της και που κανένα συνεργείο αφισών δεν είχε αλλάξει τα χρώματα της μέρας, μέσα σε μία νύχτα.
Με άλλα λόγια απολάμβανε τον εαυτό της, σαν ερωτευμένη χρόνια με το ίδιο άτομο.
Τι οξύμωρη πρόταση κι αυτή, μου αποτάνθηκε χαμογελώντας με μισόκλειστα τα δύο της μάτια.
Κοίταξέ τες, συνέχισε.
Όταν οι σκέψεις ανάσκελα βρίσκονται, φαντάζονται την αλήθεια κάτω απ' τα ρούχα...
Και άντε τώρα εσύ να απαντήσεις, όταν συναντάς γαλήνη μπροστά σου, σε σχήμα ποταμού.
Να απαντήσεις... σχήμα δικού μου λόγου ήταν, μιας και έφτανε που άκουγα τον ποταμό να κυλάει γουργουρίζοντας.
Και όμως...
[αυτό το κελάρυσμα του ποταμού της, ίσα που έφτασε αχνά στα αυτιά μου]
Ξέρεις ποιο ήταν το μοναδικό πράγμα που σκέφτηκα σήμερα?
[δεν ήθελα να αποκριθώ στην ερώτησή του ποταμού. ίσως και να φοβόμουν τις σκέψεις του]
Ότι οι άνθρωποι που πεθαίνουν μπροστά στη θάλασσα, τους αγαπώ πιο πολύ.
Έτσι όπως γέρνουν το κεφάλι τους πίσω, ψηλά, για να δουν πως σβήνει το πέταγμα ενός γλάρου
Έτσι όπως γέρνουν το κεφάλι τους πίσω, ψηλά, για να δουν πως σβήνει το πέταγμα ενός γλάρου
[και πάλι δεν μίλησα... ίσως γιατί το "ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα", να είναι γι' αυτούς που ποτέ δε φαίνεται να βαριούνται τα γλυκά ]
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
16 Comments:
να ζούμε καλά. και αληθινότερα. (και) εκεί που τελειώνει η θάλασσα. και αρχίζει ο ουρανός.
καλό σου ξημέρωμα! φιλιά!
So nice to see you back.
Wanted so much to comment upon the post before, that only what can be dreamed of, can become a reality.
Hopefully one will have enough time to dream.
What I did today - most of the day was filled with lessons...as the remaining six days of the week are as well, hearing lie after lie, either from the students or their parents, well, looking up the sky helps.
As I had to close the former blog, due to various problems with the fotographies, would be more than honoured to see you again at:
http://barefootnavigator.blogspot.com
This site may be of interest as well:
http://tagein-tagaus-athen.blogspot.com/
A wonderful new week in this still warm month.
αυτη η γαληνη σε σχημα ποταμου.. αυτη η θαλασσα μεσα μας..
τυφλοι ειμαστε κι ακολουθουμε τον δρομο της καρδιας παντα..
αυτη προσταζει..
Καλημέρα,
πολλές φορές έχουμε ανάγκη από ηρεμία και γαλήνη. Είναι απίστευτα σημαντικό να είμαστε εντάξει μέσα μας, να έχουμε εσωτερική γαλήνη δηλαδή!
Ομολογώ ότι αυτό που περιέγραψες το κάνω πολλές φορές, δηλάδή πέρνω το αμάξι μου και παω στην Πάρνηθα σστο καταφύγιο, ή κοντά σε λίμνη ( τσιβλού - Αχαΐα) και προσπαθώ να ηρεμήσω.
Δεν σου κρύβω ότι έχω σκεφτεί ότι όταν θα έρθει η στιγμή να κλείσω τα μάτια μου, θα ήθελα να η τελευαία εικόνα που θα δω να είναι το γαλάζιο της θάλασσας!
Σε φιλώ, καλή εβδομάδα Λίνα μου!
Στη θάλαττα που εκβάλει ο ποταμός της ζωής,του θανάτου μα και της Ανάστασης.
Την Καλημέρα μου!
Τι πανέμορφο κείμενο είναι αυτό...
γεμάτο νοηματικές εναλλαγές,
αριστοτεχνική κι απολαυστική, σχεδόν ηδονική τροφή του μυαλού.
Είσαι η Λίνα και είσαι καλά:)
Βάζω και στοίχημα αν θέλεις:)
Καλή βδομάδα, φιλιά βόρια.
Είναι λίγες οι φορές που μια τέτοια γαλήνη, όπως η δική σου, ταράζει τη δική μου...
Σε φιλώ γλυκά, Λινάκι μου
Ότι οι άνθρωποι που πεθαίνουν μπροστά στη θάλασσα τους αγαπώ πιο πολύ.
Έτσι όπως γέρνουν το κεφάλι τους πίσω, ψηλά, για να δουν πως σβήνει το πέταγμα ενός γλάρου (Λίνα)
Κοίταζε σα μέσα από κλειδαρότρυπα
το μακρινό εκείνο φως στο νότο.
Θάλασσα κι ουρανός ένα μαύρο πέπλο
και στο βάθος το κίτρινο σημάδι
τρεμάμενο από τη παγωμένη υγρασία
ή από την αγωνία της μοναξιάς του
έστελλε τα δικά του μηνύματα.
-Ένα κωδικοποιημένο κάλεσμα-,
ψιθύρισε κι άρχισε να μετρά
τον παφλασμό των κυμάτων
που έσβηναν στο τσιμεντένιο κρηπίδωμα
αναζητώντας μέσα από τους αριθμούς
την απόσταση μέχρι το φωτεινό σημάδι.
Κι η θάλασσα τόσο κοντά του
τον καλεί να σβήσει μες στην αγκαλιά της.
Α.
(να θυμηθώ όταν κατέβω αθήνα να πάω να ξαπλώσω και εγώ εκεί. όμορφα πρέπει να είναι..)
Welcome back!!! :-)
Πώς το κατάφερες αυτό Λίνα μου; Τι υπέροχη αίσθηση ηρεμίας, γαλήνης.. ακόμη και ο θάνατος φαντάζει αλλιώς.. το έζησα μαζί με το τραγούδι σου, τον ουρανό σου.. σαν ερωτευμένη χρόνια με το ίδιο άτομο!
Φιλιά πολλά και ένα μεγάλο ευχαριστώ!
@Βασίλη μου,
Εκεί βρισκόμουν την Κυριακή που πέρασε.Ακριβώς στη γραμμή του όρίζοντα.
Καλό σου βράδυ:)
@Robert,
Its so nice have you here again!
I had once written on my blog something Peter Gabriel said about all those things that surround us were once dreams inside someone head:)
You couldn't have said better thing:)
Lots of kisses :)
@Aγκαλιές του φεγγαριού
Καλώς σε βρίσκω :)
Κάποιες φορές η "συμφιλίωση" είναι το μόνο που χρειάζεται.Ακόμα και ένας τυφλός μπορεί να "συμφιλιωθεί" με την "ελλειψή" προοπτικής στο "δρόμο" του...
Καλό σου βράδυ :)
@Νικόλα :)
Μου έδωσες μια πολύ καλή ιδέα για Κυριακάτικη εξόρμηση μετά της κόρης και φίλων:)
(δεν παλεύεται η πρωτεύουσα)
Καλό βράδυ :)
@gaykarkinos,
Αειθαλής η ματιά σας φίλτατε απο αυτές που δε στεγνώνουν ποτέ:)
Καλό σου βράδυ:)
@Κωνσταντίνε μου :)
Χμμ...
Δεν πρόκειται να διαφωνήσω μαζί σου σήμερα, δε με παίρνει ;)
Καλό βράδυ απο νότια :)
@Αποστολη μου,
Τα πάντα στη ζωή έρχονται σε ζευγάρια.
Τι θα ήταν η γαλήνη χωρίς μια δόση ταραχής ενίοτε?
Ρητορική η ερωτησή μου και ναι σε βλέπω που μου χαμογελάς εκεί στην άκρη ;)
Καλό βράδυ :)
@Ανδρέα μου,
Στο τέλος, το μόνο που σου ανήκει είναι η ιστορία σου και εσύ μου έχεις χαρίσει την πιο όμορφη απο όλες...
Σε ευχαριστώ (ξέρεις εσύ)
Καλό σου βράδυ :)
@Αποτετοιε μου,
(να θυμηθείτε να κατεβείτε όσο είναι ζεστός ο καιρός γιατί το τσούζει στη Μαρίνα Ζέας τον χειμώνα)
Καλό σου βράδυ
@Theorema,
Eυτυχής που σας συναντώ στα λημέρια μου :)
Καλό βράδυ :)
@Μαργκό μου :)
Πως...
Όταν έπαψα να την αναζητώ απλά εκείνη εμφανίστηκε στη ζωή μου.
Και πάντα μιλώ για τη γαλήνη, ε ? ;)
Σε φιλω:)
Ότι οι άνθρωποι που πεθαίνουν μπροστά στη θάλασσα, τους αγαπώ πιο πολύ.
με συγκίνησε πολύ το νόημα που βρήκα σ'αυτή τη φράση
όπως και η ταύτιση...
καλημέρα Λίνα μου
σε φιλώ
Πολύ όμορφο κείμενο...
Μου θύμισε την αγαπημένη μου σκηνή από το "Βασιλιά της μοναξιάς" (αν και λιγότερο ποιητικό το πλαίσιο εκεί), όπου ο ήρωας, κρεμασμένος από ένα παράθυρο, προσπαθώντας να κλέψει κάτι, μονολογεί "ευτυχώς που κανείς δεν κοιτάει ψηλά σ' αυτή την πόλη"
Τι θησαυρός κρύβεται μέσα στο κεφάλι σου μπορείς να μου πεις?!?!?!
Πως γίνεται κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα σου να με πλημμυρίζουν οικεία συναισθήματα και μια ζεστασιά…. αδιανόητη!?!
Να σε νιώθω σαααν….. πώς να το πω…. Φφφφφφφφφ….
Σαν τιγρομαμά μου… τιγροαδερφή μου… τιγροκάτι τέλος πάντων!!! (ίσως είναι που έχεις κάνει και στην κορούλα σου αναφορές και όμορφα πολύ με έκανε να νιώσω αυτό...!)
Πολύ την λατρεύω την γωνιά σου αυτή…! Και εσένα…! Την γαλήνη σου!
Σου χαρίζω απλόχερα τιγροφιλιά αγνά & πέρα ως πέρα αληθινά!
@Φαίδρα μου,
Οι ταυτίσεις σου πρέπει να έχουν πολύ αλάτι μέσα τους, έτσι όπως και οι δικές μου...
Σε φιλώ και ελπίζω όλα καλύτερα να είναι τώρα :*
@Καντάβρ καλώς σε βρίσκω ξανά:)
Τι πήγες και θυμήθηκες μικρό Καντάβρ, τώρα?
Θέλω να μου πείς πότε θα έχεις τα γενεθλιά σου για να σου κάνω δώρο όλες τις ταινίες του Terry Gilliaμ:)
(Και αν δεν εχεις δει ακόμα, την animation ιστορία του Henry Selick, "Coraline", να τη δείς.Είμαι σίγουρη ότι μετά,θα την κρύψεις στην πιο μικρή και σκοτεινη σου κρυψώνα για να μην στην αρπάξει ποτέ, κανείς):)
Καλό βράδυ :)
@Ταίγκερ Λίλιους:)
Είσαι μια απίστευτη ψυχή εσύ το ξέρεις...? :)))
Ξέρω πως είναι αυτό που εσύ, δεν βρίσκεις κατάλληλη λεξη για να το αποτυπώσεις.
Ομοιώς...:)
Καλό βράδυ :)
Post a Comment