Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου
Πριν από 2 ώρες
Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009
"River flows in me..."
Αναρτήθηκε από "Ground Control to Major Tom" στις Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 03, 2009
Mε το "River flows in you" να παίζει στα ηχεία και ένα λικέρ μέντα στο χέρι να σεργιανίζει τα χείλη, αισθάνομαι σα χαρακτήρας σε ταινία της Campion τώρα.
Μου αρέσουν τα πιάνα με τα μεγάλα κιτρινισμένα κοκάλινα πλήκτρα τους και αν είναι ελαφρώς "ακούρδιστα" με φάλτσα ντό και ετοιμόρροπα σολ...
Σα γλέντι με μεθυσμένους οργανοπαίχτες δεν είναι...?
Μη δίνεται σημασία σε αυτά που γράφω τώρα. Είναι από τις ελάχιστες φορές που γράφω για μένα πάνω σε ένα word, χωρίς να έχω ιδέα για το τι, το που, το ποιος-α-ο, το εάν, το πότε, το ποτέ....
Είναι καιρός που έγραψα την τελευταία μου ανάρτηση, αλλά το τελευταίο διάστημα δε θέλω να γράφω και να κάνω απολογισμούς για το καλοκαίρι που πνέει τα ολοίσθια, για τις θολές θάλασσες και έρημες πόλεις που συναντάς στην επιστροφή, αλλά να διαβάζω βιβλία και να αφουγκράζομαι λέξεις αγνώστων που άλλοτε γδέρνουν και αφήνουν στο μυαλό νυχιές αγάπης και άλλοτε είδωλα που ανταλλάσσουν ετερώνυμες συνήθειες με μένα και κάνουν το σώμα να γελά που μπορεί ακόμα να ονειρεύεται.
Σκέφτομαι, ότι μερικές φορές μια πρόταση, γίνεται κάτι παραπάνω από το περιορισμένο νόημα που της δίνεται.
Υπάρχουν στιγμές μικρές, που γίνεται μια πλημμύρα από αναρίθμητα αίτια και επιθυμίες και επιβάλλει να αλλάζει νόημα, να αλλάζει σχήμα, να αλλάζει εμάς, όταν διαβαστεί.
Λέξεις χωρίς ηχώ τα γραπτά όταν διαβάζονται και που γίνονται φωτογραφίες μετά, φωτογραφίες χωρίς αντανάκλαση μπροστά σε έναν καθρέπτη, βγαλμένες λες και μέσα από τη μήτρα των πραγμάτων, της "αρχής"...
(δεν μπορώ να μη τολμήσω να φανταστώ, τι μπορεί να βλέπει ένας καθρέπτης, όταν εγώ δεν τον κοιτάζω).
Έχω δει κορίτσια να εξαφανίζονται μέσα από καθρέπτες, αλλά που ποτέ δεν μπόρεσα να αναγνωρίσω τελείως τον εαυτό μου κοιτώντας την αντανακλασή μου μέσα από έναν.
Γνωρίζω κορίτσια που έπεσαν μέσα σε λαγοφωλιές συναντώντας την Άλικη.
και...
... κορίτσια άλλα...
αυτά που ξύπνησαν από τα φύλλα που έπεφταν πάνω τους και με την αβάσταχτη γνώση του προσανατολισμού τους, πυξίδα ριζωμένη μέσα τους...
Να γνωρίζεις πάντοτε, που υποτίθεται ότι πρέπει να είσαι, τι πρέπει να κάνεις και να υποψιάζεσαι ότι το γράψιμο δεν κάνει την αλήθεια να παρουσιαστεί.
Είπαν, ότι η μνήμη εμποδίζει τη "σάρκα" να γίνει αληθινή ...
Εγώ σχεδόν ξέχασα...
Καλό βράδυ σε όλους σας, με μέντα να καίει τον ουρανίσκο και "προτάσεις που έγιναν φωτογραφίες όταν διαβάστηκαν με μιά Αλίκη να χαμογελάει μέσα από τον καθρέπτη"...
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
21 Comments:
αυτό το σχεδόν γίνεται χαμόγελο αληθινό κοιτώντας την αντανάκλασή σου στον καθρέφτη. σε κάθε καθρέφτη.
καλό σου βράδυ!!
Μη σταματάς να ονειρεύεσαικαι να χαμογελάς,αυτό είναι που μας κάνει να συνεχίζουμε. Ονειρευτής και ταξιδευτής πρέπει να είσαι!
Μέσα από τα κείμενα που διαβάζουμε κάνουμε σκέψεις, ξυπνούν συναισθήματα χαμογελάμε ή λυπόμαστε!
Χαμογέλα και εσύ στην Αλίκη σου!
Καλημέρα Λίνα, σε φιλώ!
Σε κάθε καθρέφτη φαίνομαι διαφορετική.
Δεν είμαι κανένα απ΄αυτά τα είδωλα που βλέπετε, δεν είμαι ούτε καν η εικόνα του δικού μου καθρέφτη.
Είμαι αυτό που ψάχνω κι ίσως ποτέ δεν θα μου κάνει τη χάρη να μου φανερωθεί.
Φιλί μωρό μου!
Είναι κάτι στιγμές χαλαρές που όλα μοιάζουν να πλέουν και να αιωρούνται. Αυτό που λένε κατεύθυνση ή απόφαση απουσιάζει. Είναι οι στιγμές λίγο πριν των μετέπειτα σημαντικών αποφάσεων.
Έτσι νομίζω δηλαδή γιατί αυτή η νηνεμία δύναμη κρύβει.
Φιλιά.
Λίνα μου,
Έχοντας μια εικόνα όλων των αναρτήσεων σου θέλω να σου πω
ότι η σκέψη σου γίνεται ολοένα και πιο φιλοσοφημένη και μας
κάνεις να κοιτάξουμε κι εμείς μέσα μας βαθιά αυτά που πολλές
φορές δεν θέλουμε να δούμε.
Έρχομαι τώρα στο σημερινό κείμενο που διάβασα και ξαναδιάβασα
κι αναρωτήθηκα.
Νομίζω υπάρχουν δύο είδωλα με πολλά πρόσωπα το καθένα.
Το ένα σου λέει να δώσεις πνοή στα όνειρα και στις φωτογραφίες
να ζήσεις αυτό που ονειρεύτηκες, να χαθείς μέσα σε ένα νυκτερινό
ουράνιο τόξο περπατώντας στο χώμα της Ιθάκης σου.
Για το άλλο είδωλο πάλι πάω στον Καβάφη.
Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.
Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.
Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά•
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Γράφε για σένα πάνω σε ένα word, χωρίς να έχεις ιδέα για το τι, το που, το ποιος-α-ο, το εάν, το πότε, το ποτέ.... κι άσε το καθένα από μας να δώσει
τη δική του σημασία.
Λίνα μου είσαι μάγισσα και ότι γράφεις μπαίνει μες το κεφάλι μου και βλέπω, ακούω, γεύομαι τις εικόνες σου. Να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι και να γράφεις για σένα. Πιο αληθινό δε γίνεται, πότε το πρέπει ήταν η αλήθεια;
Καλό σου βραδάκι
Φιλιά πολλά
τί όμορφο κομμάτι
λίγες μέρες πριν με άφησε και το δικό μου είδωλο στον καθρέφτη
μου ζήτησε να είμαι ευτυχισμένη. μου ζέστανε το χνώτο και ακούμπησε ελπίδα στο μάγουλό μου
εκεί που ήμουν εγώ τώρα μένει ο γαλάζιος ουρανός και ένας ήλιος φίλος. τελικά δεν θα με ξαναψάξω...
το γράψιμο δεν κάνει την αλήθεια να παρουσιαστεί..
ούτε και το είδωλο στον καθρέφτη..
(και γαμώ τα κομμάτια..)
Αφού το έχεις καταλάβει...
Σίγουρα μ' έχεις πάρει χαμπάρι...
Δηλωμένη φανατική οπαδός σου!
Βαρύγδουπο???
Ε μα ναι...!!!
Γλυκό πιοτό οι λέξεις... εικόνες... ΜΟΥΣΙΚΕΣ σου και με παρασέρνουν σε παιχνίδι μυαλού τρελό...!
Πόσο ανάγκη το έχουμε όλοι να' ξερες...
Σε τιγροφιλώ μ' όλη μου την δύναμη!
manoula mou para poly wraia h anarthsoula sou thn latreuw!!!
mhn XASEIS thn empneush sou
keep going!!!!!!
~Korh ground control to major tom
Maria!!!
@Πανδώρα...
θα μου λείψεις
@Κόρη Major Tom
Μαριώ μου...
Δεν πρόκειται να τη χάσω και ξέρεις ποιά είναι η αιτία...
Σε αγαπώ πολύ
(βλέπουμε ανοικτόν υπολογιστή και βούρ στο μπλοκ της μαμάς ε?) ;)
Βασιλή μου,
Οι καθρέπτες απλα αντανακλούν αυτό που βλέπουν, όχι αυτό που "είναι".
Φιλιά :)
Νίκο μου,
Είναι φορές που χαμογελώ για να "ξορκίσω το κακό", κάποιες φορές πιάνει.
Σε φιλώ:)
Κωνσταντίνε μου,
Μου θυμίσες τη νηνεμία πριν την καταιγίδα...
Λές...?
Φιλιά καλέ μου
Ανδρέα μου:)
Το μόνο που έχω να σου πώ τη σημερινή μέρα, είναι...
"Καλότυχη και ευτυχισμένη να είναι η κόρη σου απο εδώ και πέρα"!
Φιλιά
Μαρία μου,
Τα πολλά πρέπει, γίνονται τρόπος ζωής χωρίς δικαίωμα επιλογής.
Και αυτό είναι αξίωμα που μία αλήθεια δε χωράει.
Φιλιά Μαρία μου
Tremp,
Kαλώς ήρθες:)
Δε σε άφησε, εσύ απλά άλλαξες θέση και δε μπορείς να το δείς πλέον.
Και όχι να μη ψάξεις ξανά,έχω την εντύπωση ότι τότε μόνο θα "βρείς"...
Καλό σου βράδυ
Αποτέτοιε,
Είχα γράψει παλαιότερα ότι η "αλήθεια είναι προβληματική έννοια..."
Ίσως να έχετε και εσείς δίκιο.
Καλό σου βράδυ
Γλυκεία μου Τiger,
Δεν έχω λόγια να σου απαντήσω, γιατί η ζωή δε μέ εχει συνηθίσει σε τόσο ομορφα και ενθαρρυντικά λόγια:)
Να μου είστε όλοι καλα θέλω τίποτα άλλο.
(και να ξέρες πόσο ανάγκη το έχω και εγώ...)
Φιλιά
H σάρκα είναι απτή και ο καθρέφτης παραπλανητικός. Κανένα από τα δύο δεν είχε ποτέ την πρόθεση να είναι αληθινό. Ούτε εμείς είχαμε ποτέ την πρόθεση να τους δώσουμε τόση σημασία. Κάποια στιγμή κάποια κορίτσια και κάποια αγόρια φοβήθηκαν τόσο πολύ τα ψέματα που έπρεπε να υποστηρίξουν και με ευγενή διάθεση τα μετατόπισαν σε ήσσονος αξίας "αντι-κειμενικές" πραγματικότητες.
Φιλιά μέντας για σένα, Λινάκι μου!!!
Θα ήθελα να άνοιγα κλειδωμένες πόρτες, να έμπαινα σε δωμάτια με καθρέπτες, να έσπαγα μερικούς και μετά με απόλυτη ηρεμία να έγραφα ένα γράμμα στην μικρή Αλίκη... με αυτά τα λόγια.
Τα παιχνίδια με τους καθρέφτες είναι μαγικές στιγμές ενσυναίσθησης για τον καθένα μας. Μη σας νοιάζει αν καμιά φορά οι κα΄ρέφτες είναι παραμορφωτικοί, σε κάθε παραμόρφωση (όπως και σε κάθε αντανάκλαση) κρύβεται σταθερά μια πολύτιμη αλήθεια.
Τι όμορφο ποστ, τι απίθανη μουσική.
Είστε μια μικρή μάγισσα των αισθήσεων και του νου μας.
Τα παιχνίδια με τους καθρέφτες είναι μαγικές στιγμές ενσυναίσθησης για τον καθένα μας. Μη σας νοιάζει αν καμιά φορά οι κα΄ρέφτες είναι παραμορφωτικοί, σε κάθε παραμόρφωση (όπως και σε κάθε αντανάκλαση) κρύβεται σταθερά μια πολύτιμη αλήθεια.
Τι όμορφο ποστ, τι απίθανη μουσική.
Είστε μια μικρή μάγισσα των αισθήσεων και του νου μας.
Eimai para poli xaroumenos pou ematha na diavaso tin glossa sou.
@Aπόστολε,
Κάποτε μου είπαν, ότι μόνο κάτι "ψεύτικο", μπορεί να λειτουργήσει 100%, όλες τις φορές.
Αρκεί η πρόθεση να υπάρχει...?;)
Φιλιά πολλά πολλά:)
@Μάξιμους,
Και τα 7 χρόνια γρουσουζιάς δεν τα φοβαστέ?
Ίσως και να μένατε εκεί να πίνατε τσάι με την Αλίκη;)
Καλό βράδυ
@Τheorema :)
Ξέρετε υπάρχουν στιγμές, που όταν το κοιτάζω το ειδωλό μου στον καθέπτη μοιάζει, σαν να προσπαθώ να τραγουδήσω με τη δική μου φωνή, αλλά χρησιμοποιώντας άλλων φωνητικές χορδές...
Trick or treat, αγαπημένη Θεωρήμα?
Σας φιλώ
@Robert:)
Welcome on board!
Its so nice to have you here:)
Sorry for the late answer but it was a hectic week for me.
Καλό σου βράδυ:)
I wish I could read all this, but I LOVE the photograph of ginger hair and faintest glimpse of lips and nose, unbelievably intriguing, one wants to see the hidden face... Thanks for your visit Ground Control...
I gazed upon this tranquil river ...
Strange and intriguing and interesting. Thanks for coming to my blog.
@Owen/Prospero/Celeste Maia!
Its so nice, to have all of you here :)
I dont wanna say that, but Im fortunate enough to be able and read, each and everyone of you.
Bumping into your blogs, was one of my luckiest "incidents" here.
Have a nice weekend:)
Post a Comment