Take your protein pills and put your helmet on...

Mε το "River flows in you" να παίζει στα ηχεία και ένα λικέρ μέντα στο χέρι να σεργιανίζει τα χείλη, αισθάνομαι σα χαρακτήρας σε ταινία της Campion τώρα.
Μου αρέσουν τα πιάνα με τα μεγάλα κιτρινισμένα κοκάλινα πλήκτρα τους και αν είναι ελαφρώς "ακούρδιστα" με φάλτσα ντό και ετοιμόρροπα σολ...

Σα γλέντι με μεθυσμένους οργανοπαίχτες δεν είναι...?

Μη δίνεται σημασία σε αυτά που γράφω τώρα. Είναι από τις ελάχιστες φορές που γράφω για μένα πάνω σε ένα word, χωρίς να έχω ιδέα για το τι, το που, το ποιος-α-ο, το εάν, το πότε, το ποτέ....

Είναι καιρός που έγραψα την τελευταία μου ανάρτηση, αλλά το τελευταίο διάστημα δε θέλω να γράφω και να κάνω απολογισμούς για το καλοκαίρι που πνέει τα ολοίσθια, για τις θολές θάλασσες και έρημες πόλεις που συναντάς στην επιστροφή, αλλά να διαβάζω βιβλία και να αφουγκράζομαι λέξεις αγνώστων που άλλοτε γδέρνουν και αφήνουν στο μυαλό νυχιές αγάπης και άλλοτε είδωλα που ανταλλάσσουν ετερώνυμες συνήθειες με μένα και κάνουν το σώμα να γελά που μπορεί ακόμα να ονειρεύεται.

Σκέφτομαι, ότι μερικές φορές μια πρόταση, γίνεται κάτι παραπάνω από το περιορισμένο νόημα που της δίνεται.
Υπάρχουν στιγμές μικρές, που γίνεται μια πλημμύρα από αναρίθμητα αίτια και επιθυμίες και επιβάλλει να αλλάζει νόημα, να αλλάζει σχήμα, να αλλάζει εμάς, όταν διαβαστεί.
Λέξεις χωρίς ηχώ τα γραπτά όταν διαβάζονται και που γίνονται φωτογραφίες μετά, φωτογραφίες χωρίς αντανάκλαση μπροστά σε έναν καθρέπτη, βγαλμένες λες και μέσα από τη μήτρα των πραγμάτων, της "αρχής"...

(δεν μπορώ να μη τολμήσω να φανταστώ, τι μπορεί να βλέπει ένας καθρέπτης, όταν εγώ δεν τον κοιτάζω).

Έχω δει κορίτσια να εξαφανίζονται μέσα από καθρέπτες, αλλά που ποτέ δεν μπόρεσα να αναγνωρίσω τελείως τον εαυτό μου κοιτώντας την αντανακλασή μου μέσα από έναν.

Γνωρίζω κορίτσια που έπεσαν μέσα σε λαγοφωλιές συναντώντας την Άλικη.

και...

αυτά που ξύπνησαν από τα φύλλα που έπεφταν πάνω τους και με την αβάσταχτη γνώση του προσανατολισμού τους, πυξίδα ριζωμένη μέσα τους...


Να γνωρίζεις πάντοτε, που υποτίθεται ότι πρέπει να είσαι, τι πρέπει να κάνεις και να υποψιάζεσαι ότι το γράψιμο δεν κάνει την αλήθεια να παρουσιαστεί.


Είπαν, ότι η μνήμη εμποδίζει τη "σάρκα" να γίνει αληθινή ...





Καλό βράδυ σε όλους σας, με μέντα να καίει τον ουρανίσκο και "προτάσεις που έγιναν φωτογραφίες όταν διαβάστηκαν με μιά Αλίκη να χαμογελάει μέσα από τον καθρέπτη"...