21122024
Πριν από 7 ώρες
Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009
Υπήρχαν φορές που ο ναύτης είχε οράματα. Έβλεπε μια γυναίκα να κολυμπάει παράλληλα με την πορεία του πλοίου, να χώνεται κάτω από την καρίνα του, και όποτε γυρνούσε ανάσκελα τα δύο πιο λευκά παλλόμενα στήθη που είχε αντικρίσει ποτέ του, ξεπρόβαλαν πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας...
Κάθε μέρα ακουμπούσε το κεφάλι του στην οξειδωμένη κουπαστή και κάρφωνε τα μάτια του στα πότε πράσινα και πότε μπλε απόνερα, μήπως αυτή εμφανιστεί ξανά, έστω και για μια τελευταία φορά...
Ένοιωθε επιθυμίες να στροβιλίζονται στα πιο αφιλόξενα κομμάτια του κεφαλιού του μέσα και να υποκύπτει σαν εκκρεμές που λάθεψε το χρόνο.
Η πλήρη εναρμόνισή του βρισκόταν στην απόσταση που κάνει τα πάντα να φαίνονται πιο μεγάλα. Ο χρόνος μεγεθύνει ότι αφήνει πίσω του. Και τα δικά του χαμένα πράγματα, είχαν γίνει τεράστια και πόσο ήθελε να φτύσει την απόσταση αυτή. Να την πνίξει μέσα στο ίδιο του το σάλιο.
Ακόμα και οι μνήμες των σκιών τους όταν ξεπροβάλλουν, σκοτεινιάζουν ένα ολόκληρο σύμπαν, χτίζουν σε δευτερόλεπτα πόλεις ολόκληρες χωρίς να υπάρχει η ελπίδα να παραπέσει έστω και μικρή λέξη τους για να αλλοιωθούν και εξαφανιστούν.Να τη φτύσει την απόσταση ήθελε, να την τελειώσει σαν κλεψύδρα λειψή από χρόνο.
Και τότε την είδε...
Ρούφηξε όσο οξυγόνο μπόρεσε και βούτηξε με το κεφάλι μέσα, μεσοπέλαγα, για να ακουμπήσει αυτή την λευκή σάρκα που ξεπρόβαλε ,που ήξερε ότι η αρμύρα θα τον έκανε να πιει μέχρι θανάτου για να την γευτεί όπως ακριβώς της άξιζε.
Με λευκές και μωβ τεράστιες μέδουσες που ανοιγόκλειναν ολόγυρά του σαν μικρές ομπρέλες βρέθηκε αναμέσα και το χαλασμένο εκκρεμές του, του εμφάνισε μια πόλη, τότε που ήταν μικρό αγόρι, που πέτρες πολύχρωμες ήταν πετράδια, όμορφα τόσο, όσο για να κερδίσουν το χαμόγελο του κοριτσιού της διπλανης πόρτας.
Ακόμα και τότε που ήταν αγόρι, δεν είχε μπει στον κόπο για να να μαζέψει ούτε μια πέτρα, ούτε ένα τόσο δα κομμάτι ψεύτικης χαράς.
Δεν το έκανε γιατί ήξερε, ήξερε ότι ακόμα και ένα σακούλι γεμάτο από αυτό το "όπιο", δε θα έφτανε για να τον αγαπήσει έστω και ένα κορίτσι, ακόμα και το κορίτσι που έμενε στο σπίτι δίπλα στο δικό του... αυτό με το λευκό δέρμα που τόσο ήθελε να αγγίξει.
Το εκκρεμές βαρούσε ασυγχρόνιστα...
Έμμονη ιδέα ήταν... όλη του η σκέψη, κατακόκκινη να περιμένει πότε θα καταβροχθιθεί από τον κορίτσι της διπλανής πόρτας.
Και όσο έπιανε τον εαυτό του να μην υπάρχει εξαιτίας της, τόσο και τον μισούσε... την μισούσε ... όσο και τις μέδουσες που κολυμπούσε δίπλα τους εκείνη τη στιγμή.
Όσο την μισούσε, όλο και πιο πολύ ήθελε να την παρακολουθεί, να την ακολουθεί και να προσπαθεί να μην τη χάνει από μπροστά του.
Και όσο επέμενε να την κοιτάζει, τόσο πιο όμορφη γίνονταν.. η σάρκα της πιο μαλακή.... πιο λευκή... και υπήρχαν στιγμές, που το μετάξι των μαλλιών της, τον έκανε να ξυπνάει με κομμένη την ανάσα του κάθε βράδυ...
Και τότε κατάλαβε ότι η ομορφιά της, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, είχε γίνει για εκείνον που κολυμπούσε τώρα, η θανατική ποινή του.
Και πέρασαν, μέρες και μήνες και χρόνια από τότε...
Και κανείς ποτέ δεν άκουσε ξανά για αυτόν το ναυτικό...
Έγινε ένας αγνοούμενος...
Σαν και αυτούς που εξαφανίζονται χωρίς να χάνονται ποτέ...
Aλλά που μόνο πεθαίνουν.
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 Comments:
Τι τον έκανε να βουτήξει ?
Η απόγνωση μάλλον...
σημείο καμπής της ύπαρξης μας .
Εγώ να σου πω την αλήθεια μου,
με τα ερεθίσματα που λαμβάνω ,
χωρίς να λέω πως φταίνε οι άλλοι,
και μια μία σχετικά καλή σχέση
που χτίζω με τον εαυτό μου και τη ζωή μου,τη βουτιά δε τη βλέπω :)
Όχι τουλάχιστον το μπλουμ!
Μέχρι να μου συμβεί θα γράφω για μεγάλους έρωτες.
Εκτός κι αν είμαι ήδη ερωτευμένος και δε το ξέρω,φτου φτου :)
καλό βράδυ
Στο κάστρο της Μονεμβασιάς
πάνω από την απεραντοσύνη της θάλασσας
και των αιώνων .
Βύθισα τα μάτια μου στη γαλήνη του μπλε
και της Ιστορίας
Είδα μέσα από την ηρεμία της θάλασσας
και τη γαλήνη,
να αναδύεται μια αρχόντισσα νεραϊδόμορφη,
ολόιδια εσύ
Έφερε τα χέρια στο στόμα και φύσηξε απαλά
ένα φιλί.
Ύστερα χαμογέλασε και χάθηκε μες τις ακτίνες
του ήλιου
αφήνοντας να επιπλέει στα νερά ένα σημάδι.
Ένα δικό μου παραμύθι για ανάρρωση.
Περαστικά και καλο ξημέρωμα
Σε επισκέπτομαι εδώ και μερικές ημέρες και μου αρέσουν πολύ αυτά που διαβάζω. Είτε είναι ο θρύλος του Ναυτικού ή οι προτάσεις χωρίς τα ερωτηματικά ή το καταπληκτικό νανούρισμα της γιαγιάς.. με ταξιδεύεις στον κόσμο της φαντασίας σου και σε ευχαριστώ... μου έδωσες την ευκαιρία να σε γνωρίσω.
Καλή σου νύχτα!
Μύρισε θάλασσα και έρωτα
Και πέτρα... θαλασσινή
για δες σύμπτωση!
Σ;ο)))))
Μυστήριο όπως πάντα...
Αναγνωρίζω ένα κομμάτι του ναυτικού να ζει μέσα μου. Οι ισορροπίες παραμένουν εύθραυστες, 'γοργόνες' κολυμπούν δίπλα μας και το ανεκπλήρωτο μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Καλό απόγευμα!
Ποιος ξέρει; Μπορεί και να είναι ευτυχισμένος στον βυθό παρέα με το ανεκπλήρωτο όνειρό του.
Η ζωή κάποιες φορές γίνεται αφόρητη με όλα αυτά τα "άνευ".
@Κωνσταντίνε...
Μάλλον το ανεκπλήρωτο του πόθου του...
Που όσο εκείνο απομακρυνόταν απο εκείνον, τόσο πιο γιγάντιο του φάνταζε στα μάτια του.
Να σου πώ και τη δική μου αλήθεια...?
Και μπλούμ εμείς να κάνουμε, πάλι στον αφρό θα βγούμε... το θέμα όλο ξεκινάει απο το άν γνωρίζεις "κολύμπι"...
Την καληνυχτα μου και να στε σίγουρος ότι αν το γνωρίζατε "φτου-φτού" δε θα κάνατε ;)
@and33
Μονεμβασιά... ο μήνας είναι ακόμα Μάρτιος, μέχρι τον Αύγουστο έχουμε σχεδόν 5 μήνες για την πολυπόθητη άδεια...
Δεν είναι παραμύθι αυτό Ανδρέα...
Αιτία για να πάρω των ομματιών μου πιο γρήγορα είναι:)
Να σαι καλά εκ βάθους καρδίας :)))
@Margo
Σας διαβάζω εδώ και αρκετό καιρό και πιστέψτε με...
Ανάταση είναι αυτό που νοιώθω σε κάθε σας σχεδόν ανάρτηση...
Είναι τάλαντο αυτό να το πετυχαίνει κάποιος και εσείς το έχετε!
Καλό σου βράδυ Μάργκο:)
@Μαύρε Γάτε....
Χεχεχε...
Μας έπιασε και τους δύο μας η άνοιξη νομίζω...;)
Καιρός μας ήταν:)))
Καλό σου βράδυ !
@Σύσσι...
Τι υπέροχη κατάθεση εαυτού ανήρτησες σήμερα...?!
Σε επισκέπτομαι ωσονουπο:)
Καλό σου βράδυ
@Radio Marconi
Εσύ πως και να μην έχεις σχέση με τη θάλασσα?
Αφού σχεδόν όλη σου τη ζωή την πέρασες μέσα στα... ράδιο-κύμματα:)
Τείνω να πιστέψω ότι το σύμπαν έχει το δικό του τρόπο διόρθωσης πορείας για τον καθένα μας...
Για κεινον ή "λήθη" ήταν το μοναδικό.
Καλό βράδυ:)
@pandora...
Είχε ένα και μοναδικό όνειρο... και αυτό υπήρξε ανολοκλήρωτο στο παρελθόν, ανολοκλήρωτο στο παρόν...
Το μέλλον του όμως, το όρισε εκείνος όπως ακριβώς ήθελε...
Εξαφανίστηκε...
Γεμάτος πρέπει να έφυγε...
Όμορφα Όνείρατα :)
Post a Comment