21122024
Πριν από 8 ώρες
Κυριακή 15 Μαρτίου 2009
"Όταν μόλις έχεις τελειώσει μια ιστορία του Τom Robbins..."
Αναρτήθηκε από "Ground Control to Major Tom" στις Κυριακή, Μαρτίου 15, 2009
Υπήρξε κάποτε "μία", που όταν άκουγε ιστορίες άλλων ανθρώπων, αναγνώριζε κομμάτια δικά της να υπάρχουν μέσα τους...
Όχι τα κομμάτια τα γνωστά που ταυτίζεσαι με εκείνα όποτε τα ακούς να στα αφηγούνται ή τα διαβάζεις μονορούφι σαν φραπέ κρύο καφέ, ένα καλοκαιρινό καταμεσήμερο ντάλα στον ήλιο...
Όχι έτσι... θα σας διέψευδε κοροϊδευτικά, περιπαιχτικά, ειρωνικά, ή με όποιο παραπλήσιο τρόπο γνώριζε.
Σουφρώνοντας ταυτόχρονα, χείλια, μάτια και φρύδια με τέτοιο ανεπαίσθητο τρόπο για να μη σας προσβάλει κιόλας...
Λοιπόν, όσο και να μη με πιστέψετε, αυτή η "μία" όταν άκουγε ιστορίες άλλων ανθρώπων που αναγνώριζε να υπάρχουν δικά της κομμάτια μέσα τους, πίστευε ότι τα κομμάτια αυτά τα δικά της, ήταν αληθινά και παλλόντουσαν σαν οποιαδήποτε άλλα ζωντανά πλάσματα με σάρκα και οστά!
Ναι... έτσι ακριβώς...
Και μη γελάτε... ούτε καν να μειδιάτε γιατί... έτσι ήταν... κάθε ένα κομμάτι από όλα όσα ταυτιζόταν με την ύπαρξή της, εκείνα γεννιόντουσαν από το πουθενά και ήταν ζωντανά.
Είχε αναγνωρίσει στην ιστορία κάποιου μια "μικρούλα". Μια "μικρούλα" που πάντα ακούει αλλά ποτέ δεν αποκαλύπτει το παραμικρό σε κανέναν.
Κάθε πρωί αυτή η "μικρούλα" είχε τον απόλυτο έλεγχο για κάθε αχτίδα που κυκλοφορούσε με το πρώτο χάραμα.
Ήταν ο φύλακας και ο διαχειριστής της μέρας και όλου του φωτός που κυκλοφορούσε, ακόμα και κάθε μικρού κβάζαρ που υπήρχε στριμωγμένο στην άκρη του σύμπαντος και μπορούσε να εκπέμπει έστω και την πιο μικρή απειροελάχιστη ποσότητα από... φώς...Κάθε πρωί εκείνη η "μικρούλα" το φιλτράριζε κατά τη διαδρομή του όπως ξεχυνόταν κατά μήκος της άκρης των στεγών, όπως φώτιζε και δημιουργούσε σκιές κατά το πέρασμά του μέσα από δέντρα... πάνω στις υδρορροές προσώπων που έχουν κλάψει.
Η "μικρούλα" λοιπόν, ξυπνούσε κάθε μέρα μόνη της και ξεκλείδωνε όλες τις ποσότητες φωτός που τις φύλαγε κάθε βράδυ σε μεγάλα δωμάτια. Άκουγε αυστηρά και υπομονετικά κάθε ένα αίτημα για παραπάνω αχτίδες, για παραπάνω μέρα, στη ζωή κάποιου και εκείνη έκανε τη διανομή.Αλλά όφειλε να είναι πολύ προσεχτική στις αιτήσεις των ανθρώπων για παραπάνω φώς.
Πριν, όχι πολύ καιρό από τότε, σε μια στιγμή από απείθαρχο πάθος, η "μικρούλα" έδωσε σχεδόν, όλα τα αποθέματα φωτός που είχε.
Τηλέφωνα χτυπούσαν ασταμάτητα τότε. Ήθελαν να την ευχαριστήσουν για το έξτρα φως που τους χάρισε αλλά εκείνη δε μπορούσε να απαντήσει σχεδόν σε καμία από τις κλήσεις.
Μόνο τα μαγουλά της φούσκωναν και ξεφούσκωναν σαν ένα νευρικό ψάρι.
Όπως είπα και στην αρχή της ιστορίας της, ήξερε να ακούει αλλά όχι να αποκαλύπτει το παραμικρό στον οποιονδήποτε. Και έτσι το μόνο που της έμενε να κάνει, ήταν να εισπνέει και να εκπνέει σαν ψάρι και όταν έβλεπε ότι έπρεπε να μιλήσει ίσως και να κουτρουβαλίωταν στο μικρό δωμάτιο που εκεί φύλαγε τις πρώτες πρωινές ώρες της μέρας και να έκλεινε τα μάτια της και τα αυτιά της, μέχρι να περάσουν οι πολλές ομιλίες και τα λόγια.
Κάθε βράδυ που η μέρα έδυε, εκείνη σιγά-σιγά μάζευε το φώς στα ιδιαίτερα δωματιά του και μετά σημάδευε τη νύχτα, άστρο παρά άστρο...
Αυτή η "μία" όταν άκουσε και την τελευταία λέξη από την ιστορία αυτού του "κάποιου", γέλασε με ένα χαμόγελο να χαράζει το πρόσωπό της από την μια πλευρά έως την άλλη.
Τώρα πλέον γνώριζε... αλλά, ήδη άκουγε να τη φωνάζουν για να επιστρέψει πίσω στο δωματιό της...
Γιατί άκουσε αυτόν που διηγόταν την ιστορία και που ζωντάνεψε στο τέλος, ότι η "μικρούλα", αυτή ντέ, που ήταν το γενικό κουμάντο στη διανομή του φωτός, ξεκίναγε να μαζεύει κάθε ίχνος φωτός, όταν ο ουρανός έπαιρνε τα χρώματα απο τις πυζάμες του Edgar Alla Poe... αν και ήταν σίγουρη όμως, ότι αυτό ή κάτι παρόμοιο, το είχε διαβάσει κάποτε σε ένα βιβλίο του Robbins...
Και πριν προλάβει να σκεφτεί κάτι παραπέρα, βρέθηκε μαζί με άλλες "μία" σαν και εκείνη, στο δωματιό της για... ύπνο...
Ο ουρανός είχε ήδη πάρει το χρώμα απο τις πυζάμες του Poe, όταν πλέον "κοιμήθηκε"...
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
13 Comments:
μμμμ.. προχώρησε η ώρα.. σχδόν κοιμάμαι.. ωραίο.. και ο ρόμπινσ.. καιρό εχω να διαβάσω..:):)
καλημερούδια πλέον..:):)
Κάτι τέτοιες στιγμές δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να λυπηθώ, με τόση γλύκα...
Μαγικό, μικρούλα :-)
Έχεις μαζέψει πολύ φως λατρευτή "μία" και φωσφορίζουν οι πυτζάμες σου στο σκοτάδι.
Σε φιλώ
Το'χω νιώσει κι εγώ..Να μην θέλω με τίποτα να προσγειωθώ.Γαντζωμένη στις σελίδες να ταξιδεύω ξανά και ξανά.Απίστευτος συγγραφέας, ονειρικός
Αισθάνθηκα πολύ λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα. Καληνύχτα...
σας το'πα θα τα ξαναπούμε απόψε:-)
Ο Ρόμπινς είναι ο αγαπημένος μου, ξέρεις τίποτα για το καινούριο βιβλίο του;Hi, nice blog!
@Koulpa... theorema... pandora... carpe diem... maximus... viki vale(καλώς σε βρίσκω)...
Πριν κάποιες βδομάδες, έπιασα να διαβάσω ξανά το βιβλίο εκείνο του RObbins που με έκανε να τον λατρέψω σαν λογοτέχνη αλλά και σαν την απόλυτη ηδονή του Ζεν... (είναι ζενιστής καθ'όλα ο Robbin αλλά έντεχνα καλλυμένος απο τη σαρδόνια πεποίθηση του για ακριβώς... το αντίθετο απο αυτό).
Ήταν το "Άρωμα του Ονείρου" και αν θυμάμαι καλά το είχα πρωτοδιαβάσει στα εφηβηκά μου χρόνια...
Όταν τέλειωσα την αναγνωσή του...
Ξεκίνησα και την ιστοριούλα μου με την "μία" τη διαχειρίστρια του φωτός.
Οι ισορροπία ανάμεσα στα φανταστικά γεγονότα και τη πραγματικότητα είναι "καλο-ζυγισμένη"...
Αλλά μια πραγματικότητα που ήταν εν ισχεί πριν κάποια χρόνια...
Σας ευχαριστώ όλους για την όμορφη υποδοχή του πρώτου "αλαφροΐσκιωτου" εγχειρήματός μου:)
Όμορφα Ονείρατα:)
@Viki Vale...
Έχω διαβάσει σχεδόν όλα του Robbins.
Kάπου το 2000 διάβασα το "Αγριεμένοι Ανάπηροι επιστρέφουν απο Θερμά Κλίματα", όπου και απογοητεύτικα γιατί διέκρινα μια μεγάλη "κάμπη" και την ανησυχητική εμμόνη του με την... "επαναλήψη".
Τότε σταμάτησα να τον διαβάζω γιατί δεν ήθελα να απομυθοποιηθεί ένας τέτοιος συγγραφέας.
Το καλοκαίρι έπεσε στα χέρια μου τυχαία το "Αγριόπαπιες Πετούν Αντίστροφα" και τώρα απο ότι έχω μάθει έχει προγραμματισθεί για να κυκλοφορήσει ένα νέο του μυθιστόρημα στις 21/5 με τίτλο "B is for Beer".
Είδωμεν...
Σεντόνι σου έγραψα:)
Καλό σου βράδυ
Thanx Major! Λοιπόν κι εγώ τα έχω διαβάσει όλα του Ρόμπινς και τα αγαπημένα μου είναι Το Άρωμα και το Μισοκοιμισμένοι. Οι Ανάπηροι μου άρεσαν, το Villa Incognito με είχε απογοητεύσει κάπως αλλά και πάλι το στυλάκι του Ρόμπινς είναι αξεπέραστο!
το καλο στη μπλογκοσφαιρα- και αυτο που την κάνει να διαφέρει θεαματικά από τον "έξω" κόσμο- είναι ότι άνθρωποι που εχουν κοινα ενδιαφέροντα κάποτε σιγουρα θα πέσουν ο ένας πάνω στον άλλο! Χαιρομαι που κάπως ετσι σκουντουφλήσαμε κι εμεις και σε γνωριζω (εκτός αν σου έβαλε τρικλοποδια η Theorema- χα χα)... πολύ ωραίο κειμενο!
Axaxa, λοιπόν, της ίδιας γενιάς είμαστε...
Κι εγω περίμενα πως και πως να βγει το επόμενο βιβλίο του Τομ Ρόμπινς, κάθε φορά, ώσπου σταμάτησα γιατί μου φάνηκε ότι είχε χάσει τη μαγεία του και απλά εκτελούσε την ίδια συνταγή, μάλλον στις βατραχομπιτζάμες σταμάτησα...
Τώρα πια, δεν είμαι σίγουρη αν είναι ο τρόπος του που αναπολούμε τρυφερά, ή η ηλικία μας εκείνη, το ότι ήμασταν ανοιχτοί σαν λουλούδια και δεχόμασταν κάθε τι περίεργο με ενθουσιασμό.
Μάλλον πρέπει να πιάσω να ξαναδιαβάσω κάποιο, το άρωμα του ονείρου κατά προτίμηση, γιατί αυτό θυμάμαι σαν πιο μαγευτικό απ όλα!
Γειά σου Λίνα
:)
@Ινδιάννα:)
Μπα η Theorema... που να μπορέσει απο εκεί που είναι...
Αλλά το blog της... έβαλε το... ποδαράκι του;)
Welcome onboard :)
@lemon :)
Tης ίδιας και το κακό είναι ότι φαινομαστε απο μακρύα :)
Το "άρωμα του ονείρου" για επανάληψη...
Θα με θυμηθείς;)
Post a Comment