Take your protein pills and put your helmet on...

Τελικά ο χρόνος είναι μεγάλος "γιατρός"...?
Ή...
Το "Director's Cut" της ζωή μας...?

Σήμερα αποφάσισα να επιστρέψω απο το γραφείο στο σπίτι με τα πόδια.
Ένα 20' περπάτημα, μέσα σ' ένα σούρουπο γεμάτο κρυστάλλινη διαύγεια.

Σχεδόν σε όλη τη διαδρομή, έμπαινε στα ρουθούνια μου η αλμύρα της θάλασσας, ανακατεμένη με τη μυρωδιά που είχαν τα καράβια που βρίσκονταν δεμένα στον ντόκο δίπλα.

Καθώς απομακρυνόμουν απο το λιμάνι για να φτάσω σπίτι , εκεί στην άκρη του λιμενοβραχίονα, κρυμμένο σχεδόν απο όλα τα υπόλοιπα σύγχρονα του, είδα με την άκρη του ματιού μου ένα παλιό, μια "σαβούρα" να ξεπροβάλει.
Αν και αρκετά σκοτεινά, μου έκανε εντύπωση η πολύ στρογγυλή του πρύμνη και κοντοζύγωσα για να δώ τι σόι σκαρί ήταν αυτό το "σαπάκι" του χρόνου.

Μια τσιμινιέρα σαν τεράστιο βαγόνι τραίνου, στιβαρή, μασίφ, αλλά ότι μπλέ χρώμα είχε απομείνει ήταν γεμάτο σκουριές και σκασίματα

Σε όλα τα πρυμναία μέρη του υπήρχαν ακόμα κατά τόπους, τα χρώματα που είχε στα νιάτα του.
Μπλέ σκούρο κάτω-κάτω, μια λουρίδα πιο ανοιχτό απο πάνω και στο τέλος, ένα ίσως, πορτοκαλί και... σαν χαραγμένο με σινική μελάνη το ονομά του...

Γέλασα τότε, το χαμόγελο αυτό, που μόνο η μία άκρη απο το στόμα σου ανασηκώνεται...

Αυτό το παρατημένο και ξεχασμένο "σαπάκι", που ούτε για παλιοσίδερα δεν είχε βρεθεί άνθρωπος να το αγοράσει, ήταν ένα απο τα καλύτερα κομμάτια της ελληνικής ακτοπλοΐας πριν 35 και βάλε χρόνια.

Λησμονημένο πλέον, ίσα που θύμιζε τα χρόνια της αίγλης που πρέπει να είχε περάσει, όταν η άφιξή του ήταν η προσμονή και η είδηση της εβδομάδας για κάθε νησί που έπιανε λιμάνι...

Γέλασα τότε ξανά... πικρά όμως αυτή τη φορά...

Είχα σχεδόν απο το πρωί να φέρω στο μυαλό μου τη δική μου "Ιστορία". Κάθε μέρα, το τελευταίο διάστημα, αυτό συμβαίνει όλο και πιο συχνά.

Μπορεί να θυμάμαι, "στιγμές", "κουβέντες","μουσικές","αγάπη"... αλλά όλα αυτά, σαν και αυτό το "καράβι" που έχει χάσει χρώμα, έχει γεμίσει σκουριές, αλλά συνεχίζει να υπάρχει κάπου εκεί, πίσω από αυτά που έχουν ξεκινήσει και μου γεμίζουν την καθημερινοτητά μου...

Δεν ξέρω τι μου είναι πιο λυπηρό... το ότι αυτή η "Ιστορία" μου δεν υπάρχει, ή που η απώλειά της πλέον με το πέρασμα του χρόνου, ξεθωριάζει απο τη μνήμη μου...?