Take your protein pills and put your helmet on...

Δεκαπέντε λεπτά και κοιτάζω εσένα ακόμα, λευκή ανάρτηση...

Nα σε γεμίσω τι?

Καλή διάθεση, έμπνευση,ψυχανέμισμα,ένα γελάκι παιδικό να σου ζωγραφίσω?

Το προηγούμενο ιστιολογίο μου πήγε αύτανδρο, με ότι υπήρχε γραμμένο πάνω του...
Καλός είναι ο ποιητικός ίστρος που με ταρακουνάει ενίοτε, αλλά όταν θέλεις να βγάλεις τα σωψυχά σου δεν είναι επαρκής.






Δεν σου φτάνει το μέσο αυτό.
Θέλεις να "μιλήσεις", να "βουρκώσεις", να "βρίσεις", να "ουρλιάξεις" να "χαζολογήσεις", να "τραγουδήσεις", να "χαμογελάσεις" με απλές κουβέντες.

Ούτε συμβολισμούς (μπορεί, αν μου έρθει), ούτε δον-κιχωτισμούς (μπορεί, αν νοιώσω Δουλτσινέα), ούτε ρητορικές σημειολογικές δεινότητες.

Είμαι ακόμα εδώ και ακούω το θόρυβο που κάνουν τα δακτυλά μου χτυπώντας τα πλήκτρα...

Γεμίζει ο λευκός χώρος της ανάρτησης μου, με μαύρα γράμματα που σχηματίζουν λέξεις, προτάσεις και ότι μου ξεφυτρώνει αυτή εδώ τη στιγμή. Χωρίς να θέλω κάτι να πώ...

Και μα την αλήθεια, μου αρέσει αυτό που κάνω.

Ο καιρός έξω, είναι απο αυτούς που τους νοιώθω μέχρι μέσα στο πετσί μου...

Μπόλικη συννεφιά και ο ήχος της βροχής να κάνει ακοπανιαμέντο με το κλικ-κλακ της πληκτρολογησής μου.
Ο "ωραίος" Tom Waits, με το "I'm Still Here", να ακούγεται απο τα ηχεία...

Τα μαλλιά μου φρεσκολουσμένα και τυλιγμένα σε μια γαλάζια πετσέτα και γύρω η μυρωδιά του σαμπουάν να πλανιέται. Κάτι από φρούτο και μέντα μαζί. Pas mal θα έλεγα...

Όμορφη είναι αυτή εδώ η στιγμή...

Λές και δεν υπήρξαν ποτέ, τα δάκρυα της κάθε νύχτας...

Χθές ήμουν απο το απόγευμα έως και αργά το βράδυ στο σπίτι μιας πολύ καλής μου φίλης. Εκείνη καφέ και εγώ, ξηρό κόκκινο κρασί... Γενικά δεν πίνω, αλλά χθές ήθελα να "λυθώ"...

Εδώ και αρκετούς μήνες βρίσκομαι στο μεταίχμιο μιας πολύ προσωπικής και συναισθηματικής υπέρβασης.

Προσπαθώ να ξεπεράσω έναν άνθρωπο που για μένα υπήρξε ο μοναδικός Δον-Κιχώτης της ζωής μου...

One of its kind...

Aλλά κατά το σύνηθες, οι καλές συμπτώσεις στη ζωή, τυχαίνουν πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή για κάποιον απο τους δύο. . .

Και για κείνον, θα έπρεπε να είχα συμβεί περίπου 10 χρόνια πίσω... για μένα, τώρα...

Και έτσι "ήλθον-είδον και απήλθον"...

Και εγώ εδώ, να χτυπάω το πληκτρολόγιο του Η/Υ μου και να φτιάχνω σκόρπιες σκέψεις και εικόνες του μοναδικού, ολοδικού μου παρόντος.


Mόνο που τώρα, τις όποιες λάθος επιλογές μου έχω την πολυτέλεια να τις λέω "εμπειρία", να ακούω την βραχνή φωνή του Waits να μου χαμογελάει, να πληκτρολογώ αυτή τη στιγμή σαχλαμάρες και να τις σβήνω, γιατί αυτό το κλικ-κλακ ενορχηστρώνει καλά με τη βροχή που πέφτει έξω τώρα...

Και ναι...

Αυτό το σαμπουάν είναι φρούτα με μέντα μαζί και ελπίζω να μυρίζει το ίδιο καλά και αύριο το πρωί στο γραφείο...

Με καληνυχτώ απόψε χωρίς δάκρυα.