.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"το 430πχ μια μολυσματική ασθένεια αποδεκατίζει τον πληθυσμό της Αθήνας. Θύμα της και ο ίδιος ο Περικλής (429πχ) . Οι Αθηναίοι χάνουν το ηθικό τους. Ισάξιος διάδοχος του Περικλή δεν υπάρχει. Στην πολιτική κυριαρχούν πλέον οι δημαγωγοί "
"Όμως στην πραγματικότητα ολόκληρη η Ελλάδα εξέρχεται βαθύτατα τραυματισμένη.Πόλεις έχουν ερημωθεί, η ύπαιθρος έχει εγκαταλειφθεί. οι ηθικές αξίες έχουν καταρρεύσει, οι κοινωνικές δομές έχουν ανατραπεί, η θρησκευτική πίστη έχει αντικατασταθεί από την αμφισβήτηση"
-Αποσπάσματα από το 6ο κεφάλαιο της Ιστορίας της Α' γυμνασίου-
Δε γνωρίζω πλέον αν λέξεις όπως: προδοσία, σκοπιμότητα, επιβουλή, ιδιοτέλεια, κομματοκρατία, πελατειακό σύστημα,εξάρτηση, αναξιοκρατία,κοινωνική αδικία δυσλειτουργία,φαυλότητα,ανασφάλεια, ανημπόρια, αδιέξοδο, έχουν καμιά σημασία πλέον, ακόμα κι αν τα προβλήματα αυτά εξεταζόντουσαν σε in-vitrο συνθήκες.
Το μόνο που κατάλαβα με το σημερινό μάθημα της Ιστορίας είναι ότι μετά τον θάνατο του Περικλή το 429πχ και το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, στην πολιτική σκηνή της Αθήνας κυριάρχησαν οι δημαγωγοί και ως έστι και λέγειν έχει παραμείνει η κατάσταση ίδια εώς και τώρα.
Είμαι κουρασμένη και απογοητευμένη πολύ που καταλαβαίνω ότι το φως στο τούνελ ίσως και να το δούν τα εγγόνια μου. Σίγουρα όχι εγώ, ούτε και το παιδί μου.
Είμαι κουρασμένη και απογοητευμένη που μιά πολύ καλή μου φίλη σήμερα που μιλήσαμε, μου είπε ότι περνάει πολύ δύσκολα οικονομικά εκείνη και η οικογενειά της και ίσως και να χάσουν το σπίτι τους.
Είμαι κουρασμένη και απογοητευμένη που κανείς δεν τιμωρείται για το παραμικρό.
Είμαι κουρασμένη και απογοητευμένη που η κόρη μου λέει με εκείνο το πλατύ και υπέροχο χαμόγελο της ότι όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει σκηνοθέτης και πες τε μου σας παρακαλώ ΤΙ ΝΑ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΉΣΩ? ΘΑ ΠΕΙΝΆΣΕΙς ΜΕ ΑΥΤΌ? ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙς ΕΚΤΟΣ ΤΗς ΠΑΤΡΙΔΑς ΣΟΥ ΣΤΟ ΤΕΛΟς ΑΝ ΘΕΛΕΙς ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙς? ΤΙ?
Είμαι κουρασμένη και απογοητευμένη που πετσοκόψανε τη σύνταξη του πατέρα μου και τώρα στα γεράματα είναι τόσο προβληματισμένος. Εκείνος που πάντα ήταν μπαρκαρισμένος και ποτέ μου δεν έκανα μαζί του, ούτε διακοπές, ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πάσχα, σαν παιδί.Μα πάντα τον περίμενα να έρθει και ήμουν περήφανη που είχα πατέρα καπετάνιο και τώρα τι?
Είμαι κουρασμένη και απογοητευμένη τόσο με όλην αυτήν την κατρακύλα γύρω μου που ακόμα και η λέξη "ευγνωμοσύνη" μου φαντάζει ειρωνική.
Τα πεπραγμένα σημαινόμενα άραγε επαναλαμβάνονται?