Τρίτη 27 Απριλίου 2010

"...Aς με ρωτούσε κάποιος









"Quo Vadis?" κι ας μην  ήξερα ειλικρινά  τι να απαντήσω..."


Μεγάλο Θέμα, όχι η έλλειψη προσανατολισμού, αλλά η επιτακτική ανάγκη προς μιά κατεύθυνση
ακόμα κι αν στο τέλος της  υπάρχει Αδιέξοδο...


Μας έλεγαν μικρά ότι η σημερινή σου ατυχία είναι ίσως η αυριανή σου τύχη, 
χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι αυτό που πραγματικά εννοούσαν ήταν,
είτε  θα γίνεις κάτι σπουδαίο ή θα βασανιστείς στη ζωή σου πολύ...


 Όταν αυτά αφορούν την Ελλάδα τότε αποκτούν πρακτική εφαρμογή...
είναι κάτι κι αυτό...
























Ακούγονται οι "Fine Young Cannibals"
με το " Suspicious Minds"























4 Comments:

b|a|s|n\i/a said...

στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
και ένα χαμόγελο. (ακόμα).
πολύ καλό σου βράδυ! φιλιά!

Κωνσταντίνος Κόλιος said...

Εγώ εντρύφησα στα βάθη του νοήματος: 'Μη σκας, μην αγωνιάς, μην πιέζεις το αύριο. Το αύριο θα θρέψει τον εαυτό του.' Παραδόξως (ή μη) χαλάρωσα και ξέγνοιαστα, και το κάθε αύριο φέρνει μία θετική, μικρή ή μεγάλη είδηση και πράξη.

Καλό βράδυ.

Margo said...

Επειδή είμαι από αυτούς που σκάνε, παίρνω λίγο από το χαμόγελο του Βασίλη και το μη πιέζεις το αύριο του Κωνσταντίνου και πάω παρακάτω:)

Να έχεις μια υπέροχη μέρα Λίνα μου:)

Νικόλας K. said...

Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο να υπάρχει μια τάξη μέσα στην αταξία στην οποία το σύμπαν έχει μια φυσική ροπή! Ταλαιπωρία πλέον στο μυαλό και στην ψυχή η καθημερινότητα μας!
Καλημέρα Λίνα μου:-)