Take your protein pills and put your helmet on...

Επτά, σήμερα το πρωί.
Με το ξυπνητήρι ακόμα να χτυπάει μέσα στα αυτιά μου, αμολιέμαι από το ζεστό κρεββάτι με προορισμό το μπάνιο του σπιτιού.

Ανοίγω τo φώς, λευκό έντονο, που πέφτει κόντρα στο αγουροξυπνημένο μου πρόσωπο. Τα μάτια, με έναν μαγικό τρόπο καταφέρνω και τα κρατάω ερμητικά κλειστά.

Ρίχνω την πρώτη χούφτα κρύου νερού με δύναμη... μέχρι και τα μαλλιά μου βράχηκαν αυτή τη φορά.

Σηκώνω το μάτια αργά, με τα νερά να στάζουν πάνω στο νιπτήρα και αντικρύζω τη μορφή μου στον καθρέπτη...

Βλεφαρίδες υγρές με στάλες νερού να κυλάνε στα μάγουλα...

Μάτια... όπως δεν τα είχα δεί ποτέ ξανά έτσι...

Σκούρα πράσινα τα ήξερα, αλλά σήμερα για πρώτη φορά, ήταν απλά σκοτεινά...
Δεν υπήρχε χρώμα για να τα περιγράψω... Δεν ήταν τα δικά μου μάτια αυτά που αντίκρυσα...

Ένα πρόσωπο με τραβηγμένα χαρακτηριστικά, θλιμμένο, ένα στόμα που οι άκρες του έχουν ξεχάσει να γελάνε και απλά ακολουθούν το δρόμο της βαρύτητας ...

Ώμοι κρεμασμένοι προς τα κάτω, χέρια που απλά υπάρχουν εκεί σαν χρηστικά "εργαλεία"...
'Ενα άνευρο "εγώ", σε όλο του το μεγαλείο και εγώ κοκκαλωμένη απο την "αποκάλυψη" αυτή, απλά να κάθομαι και να κοιτάζω την ξένη αυτή φιγούρα στον καθρέπτη.

Δεν ξέρω τι με έκανε και χαμογέλασα εκείνη τη στιγμή.

Κάποιες κρύες σταγόνες νερού που έσταξαν και κύλησαν πάνω στα πόδια μου γαργαλώντας με ευχάριστα... Ίσως ο ήχος του ξυπνητηριού στο κινητό, που άρχισε να χτυπά ξανά, με το "The lion sleep tonight"...

Αλλά αυτό, με έκανε να ρίξω ακόμα μία ματιά στον καθρέπτη χαμογελώντας και "αντίκρισα" ξανά αυτήν που όλα αυτά τα χρόνια κουβαλάω...

Και μου άρεσε αυτό που είδα...

Ήμουν εγώ, που με είχα ξεχάσει...

Να μιλάω με τα μάτια φωσφορίζοντα πράσινα...

Να χαμογελάω με λακκάκια στην άκρη των χειλιών μου...

Να γκρινιάζω ακόμα καλύτερα...

Να αφουγκράζομαι τους θορύβους γύρω μου και να τους κάνω δικούς μου...

Να βλέπω "εικόνες"... ανθρώπους... και να τους νοιώθω ότι είναι εδώ... παντού...

Να μυρίζω... να αγγίζω... και να το καταλαβαίνω...

Να αγαπάω ξανά...