Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009
Επτά, σήμερα το πρωί.
Με το ξυπνητήρι ακόμα να χτυπάει μέσα στα αυτιά μου, αμολιέμαι από το ζεστό κρεββάτι με προορισμό το μπάνιο του σπιτιού.
Ανοίγω τo φώς, λευκό έντονο, που πέφτει κόντρα στο αγουροξυπνημένο μου πρόσωπο. Τα μάτια, με έναν μαγικό τρόπο καταφέρνω και τα κρατάω ερμητικά κλειστά.
Ρίχνω την πρώτη χούφτα κρύου νερού με δύναμη... μέχρι και τα μαλλιά μου βράχηκαν αυτή τη φορά.
Σηκώνω το μάτια αργά, με τα νερά να στάζουν πάνω στο νιπτήρα και αντικρύζω τη μορφή μου στον καθρέπτη...
Βλεφαρίδες υγρές με στάλες νερού να κυλάνε στα μάγουλα...
Μάτια... όπως δεν τα είχα δεί ποτέ ξανά έτσι...
Σκούρα πράσινα τα ήξερα, αλλά σήμερα για πρώτη φορά, ήταν απλά σκοτεινά...
Δεν υπήρχε χρώμα για να τα περιγράψω... Δεν ήταν τα δικά μου μάτια αυτά που αντίκρυσα...
Ένα πρόσωπο με τραβηγμένα χαρακτηριστικά, θλιμμένο, ένα στόμα που οι άκρες του έχουν ξεχάσει να γελάνε και απλά ακολουθούν το δρόμο της βαρύτητας ...
Ώμοι κρεμασμένοι προς τα κάτω, χέρια που απλά υπάρχουν εκεί σαν χρηστικά "εργαλεία"...
'Ενα άνευρο "εγώ", σε όλο του το μεγαλείο και εγώ κοκκαλωμένη απο την "αποκάλυψη" αυτή, απλά να κάθομαι και να κοιτάζω την ξένη αυτή φιγούρα στον καθρέπτη.
Δεν ξέρω τι με έκανε και χαμογέλασα εκείνη τη στιγμή.
Κάποιες κρύες σταγόνες νερού που έσταξαν και κύλησαν πάνω στα πόδια μου γαργαλώντας με ευχάριστα... Ίσως ο ήχος του ξυπνητηριού στο κινητό, που άρχισε να χτυπά ξανά, με το "The lion sleep tonight"...
Αλλά αυτό, με έκανε να ρίξω ακόμα μία ματιά στον καθρέπτη χαμογελώντας και "αντίκρισα" ξανά αυτήν που όλα αυτά τα χρόνια κουβαλάω...
Και μου άρεσε αυτό που είδα...
Ήμουν εγώ, που με είχα ξεχάσει...
Να μιλάω με τα μάτια φωσφορίζοντα πράσινα...
Να χαμογελάω με λακκάκια στην άκρη των χειλιών μου...
Να γκρινιάζω ακόμα καλύτερα...
Να αφουγκράζομαι τους θορύβους γύρω μου και να τους κάνω δικούς μου...
Να βλέπω "εικόνες"... ανθρώπους... και να τους νοιώθω ότι είναι εδώ... παντού...
Να μυρίζω... να αγγίζω... και να το καταλαβαίνω...
Να αγαπάω ξανά...
Ετικέτες α' πρόσωπο ενικού αριθμού
6 Comments:
Ο καθρέπτης δίνει την ευκαιρία να δούμε σε κάποιο βαθμό πώς βλέπουν τον εαυτό μας οι άλλοι. Το ιδανικό θα ήταν να μπορούσαμε από καιρό σε καιρό να "βγαίνουμε" από τον εαυτό μας και να τον παρακολουθούμε σαν τρίτοι να κάνει αυτά που κάνει συνήθως. Πιστεύω πως θα του ρίχναμε περισσότερα φάσκελα από συγχαρητήρια!...
το τελευταίο καιρό ξυπνάω πανικόβλητος,σκοτωμένος,μπερδεύω τις ώρες τις μέρες γενικά όλα..
φιλιά
ο καθρέφτης λέει πάντα την αλήθεια... Σαν τα τραγούδια. Αν ξύπνησες ένα πρωί και είδες τον εαυτό σου να χαμογελά έστω και αργοπορημένα, είσα σε πολύ καλό δρόμο!!
καλό ξημέρωμα φιλενάδα..
@Μaria Jose...
Nα σαι σίγουρη, οτι τα φάσκελα περισσότερο καλό θα μας έκαναν...
Καλό σου βράδυ :)
@Trempe καλώς σε βρήκα :)
Σε καλό δρόμο βρίσκεσαι...
Το άσχημο θα ταν αν ξύπναγες και ήξερες ότι η κάθε μέρα ήταν ο "κλώνος" της προηγούμενης.
Καλό σου Ξημέρωμα
@Ιzolde (με έστειλες βραδυάτικα πάλι εσύ) :*
Έχεις ακούσει για τη "Βραδυπορία του Καλού"?
Αργεί αλλά δε λησμονεί:)
Καληνυχτούδια!
Post a Comment