1842024
Πριν από 1 ώρα
Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009
"Πάντα εδώ ήμουν..." Μέρος -1-
Αναρτήθηκε από "Ground Control to Major Tom" στις Δευτέρα, Φεβρουαρίου 23, 2009
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς σε μία χώρα μακρυά από εδώ, που αναζητούσε για χρόνια αμέτρητα μαζί με τους ιππότες του, το Ιερό Δισκοπότηρο.
Ο βασιλιάς με το πέρασμα του χρόνου και τις κακουχίες, μεγάλωσε, ταλαιπωρημένα πολύ. Κάθε μία του κίνηση, ήταν και ένας μορφασμός πόνου...
Αλλά εκείνο που τον πονούσε ακόμα περισσότερο, ήταν που παρ' όλες τις δικές του και των ιπποτών του, τιτάνιες προσπάθειες, το δισκοπότηρο δεν κατάφερε να το βρει.
Και όχι τίποτα άλλο, σύμφωνα με τον Μύθο, αυτό το Ιερό Σκεύος είχε Υπερφυσικές Δυνάμεις. Και τώρα πλέον τις είχε ανάγκη... ακόμα και αυτός...
Μία μέρα, ένας παράξενος περιπατητής εθεάθηκε να μπαίνει στο κάστρο μέσα...
Αν και δεν τον γνώριζε κανείς, όλοι κατάλαβαν από το παράξενο βηματισμό του και από το τεράστιο χαμόγελο που κουβαλούσε συνέχεια στο πρόσωπό , ότι πρέπει να ήταν ένας από αυτούς, τους"σημαδεμένους", τους "τρελούς"...
Αυτούς που τους είχαν στα πανηγύρια για να ευθυμεί ο κόσμος.
Δεν ήταν μάλιστα λίγοι αυτοί, που τον πήραν στο κατόπι και κοροϊδευτικά του ζητούσαν να περπατήσει με τα χέρια ή θα τον έσπαζαν στο ξύλο...
Εκείνος σαν να μην τους άκουγε, συνέχιζε να περπατά χαμογελώντας.
Σε κάποια στροφή του πέτρινου καλντεριμιού, αυτός ο παράξενος "τρελός", σήκωσε τα χέρια του για να μην του καίει ο ήλιος τα μάτια, και τότε ένοιωσε έναν τεράστιο όγκο να πέφτει πάνω του.
Τρόμαξε στην αρχή, αλλά μετά κατάλαβε ότι μπροστά του στέκονταν ένας ψηλός αλλά πολύ αδύνατος άντρας με αγανή και ξασπρισμένη από τον χρόνο γενειάδα και τα πιο πονεμένα μάτια που είχε αντικρίσει ποτέ...
Ήταν ο Βασιλιάς του Κάστρου αυτός... είχε σταματήσει τις αναζητήσεις και απλά σεργιανούσε στα σοκάκια του Βασιλείου του, αποκαμωμένος και απογοητευμένος...
Απογοητευμένος γιατί δεν είχε αυτό, το μοναδικό, που θα τον έκανε καλά και ευτυχισμένο.
Και τότε ο "τρελός" με το χαμόγελο να έχει χαθεί από τα χείλη του, τον ρώτησε με τρεμάμενη φωνή...
- Τι σε πονάει φίλε μου?
Και ο Βασιλιάς αποκρίθηκε...
- Διψάω. Χρειάζομαι νερό για να δροσίσω το λαρύγγι μου.
Και έτσι ο "τρελός", πήρε ένα κύπελλο που βρήκε παραδίπλα, πήγε στη πηγή, το γέμισε νερό γάργαρο και το έδωσε στον Βασιλιά με το χαμόγελο να έχει ανθίσει ξανά στο πρόσωπό του.
Όπως ο βασιλιάς ξεκίνησε να πίνει το νερό που του είχε δώσει ο "τρελός", είδε ότι τα σημάδια από τις παλιές πληγές που υπήρχαν στα χέρια του εξαφανίστηκαν.
Και τότε... μη μπορώντας να πιστέψει στα μάτια του, είδε ότι το κύπελλο που κρατούσε ήταν το "Ιερό Δισκοπότηρο"!
Γύρισε το κεφάλι του στον άνθρωπο εκείνον που βρήκε αυτό, που εκείνος, μάταια έψαχνε τόσα χρόνια και με φωνή που ίσα έβγαινε από την κατάπληξη, τον ρώτησε...
- Πώς μπόρεσες και βρήκες αυτό, που οι καλύτεροι και οι πιο γενναίοι Ιππότες του Βασιλείου μου, δεν μπόρεσαν ποτέ να συναντήσουν???
Και τότε...
Ο "Τρελός"...
Χαμογελώντας του απάντησε...
- Δεν ξέρω. Εγώ το μόνο που ήξερα ήταν, ότι εσύ, ήσουν διψασμένος...
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
15 Comments:
Ένα χαμόγελο σου
φτάνει
να κάνει τον ήλιο
λαμπερό
τη θάλασσα να γαληνέψει
καταγάλανη
τ' αγριολούλουδα ν' ανθίσουνε
στο χιόνι.
Ένα χαμόγελο σου
φτάνει
τα μάτια να ξαναδούν
το φως
κι η καρδιά να ξαναρχίσει
να κτυπά
σε γρήγορο ρυθμό
αγάπης.
Ένα χαμόγελο σου
φτάνει
να πιείς να ξεδιψάσεις.
Για το όμορφο παραμυθάκι σου που λέει τόσα πολλά.
Καλό ξημέρωμα
Πόσες μορφές μπορεί να πάρει μια ανάγκη μας εκτός απ΄την δική της;
Ίσως να μη δένει απόλυτα με την ιστορία ο συνειρμός μου αλλά η ιστορία με παρέπεμψε να σκεφτώ πως η ευτυχία έρχεται σε μας την επόμενη στιγμή που θα πάψουμε να ανησυχούμε για τον ερχομό της .
Κάτι σαν ειρωνεία ...
Καλό μεσημέρι
Ωραίο, συμβολικό!
Aυτό το "παραμύθι" είναι η δική μου εκδοχή για το τι εστί "Ιερό Δισκοπότηρο".
Ο "καθρέπτης" της επίγνωσης των ατελειών και ελλειψεών μας...
Όλα αυτά που δεν "είμαστε-έχουμε-μπορούμε" και που θέλουμε να έχουμε για να "είμαστε"...
Καλό σου Βράδυ.
@Καλή μου Πανδώρα ...
Όσες είναι και οι ελλείψεις μας...
Και να σου πώ ότι αυτό το κυνήγι για να καλύψουμε την όποια ανάγκη μας, είναι που μας δίνει στόχους στη ζωή...?
Έστω και πλασματικούς?
Καλό σου βράδυ
@Kωνσταντίνε...
Συνήθως όταν σταματάω να ελπίζω για το οτιδήποτε, τότε αυτό εμφανίζεται...
Κάποιος γελάει με εμάς εκεί πάνω...
Καλό σου βράδυ :)
@Σύσσι...
Όπως το δεί ο καθένας...
Όλα είναι θέμα ερμηνείας.
Καλό σου βράδυ!
Φοβάμαι ότι η λέξη "παραμυθάκι" που ονομάτησα το κείμενο σου παρεξηγήθηκε. Αν είναι έτσι ζητώ συγνώμη. Στη σκέψη μου υπήρχε, και υπάρχει, ένα κείμενο που λέει με πολλή γλύκα,παραβολικά, κάτι σαν τα παραμύθια που μας λέγανε παιδια για να μας περάσουν κάποιες αλήθειες.Με τις σκέψεις σου συμφωνώ και στάθηκα σ΄αυτά που ψάχνουμε και δεν τα βλέπουμε σ' ένα χαμόγελο.
Καλό βράδυ.
Φοβάμαι ότι και εγώ παρεξηγήθηκα:)
Με παραμύθια μεγάλωσα και υπάρχει ακόμα το πιο αγαπημένο μου παραμυθάκι απο όλα...
Και αν αυτά μου αρέσουν είναι, επειδή μεγάλες αλήθειες, τις περνάνε με τόσο όμορφο και απλό τρόπο.
Μάλλον, η ώρα που ξεκίνησα να απαντάω στα σχόλια σας δεν ήταν καλή, γιατί μια κόπωση την ένοιωθα και αποτυπώθηκε απο ότι τώρα βλέπω, σχεδόν σε όλα όσα σας είπα.
Την καληνυχτά μου και να είσαι σίγουρος, ότι αν ποτέ νοιώσω κάτι να με ενοχλεί απο όσα μου γράφεις (δεν υπάρχει περίπτωση αλλά τώρα εγώ λέω) ... θα στο ΠΩ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ!
Τα φιλιά μου :)
Σ΄ευχαριστώ και περιμένω το επόμενο παραμύθι...
Καλή ξεκούραση
φιλιά
Σ΄ευχαριστώ και περιμένω το επόμενο παραμύθι...
Καλή ξεκούραση
φιλιά
Πολύ ωραία ιστορία.
@Φίλτατε ΙωάννηΚ
Μόλις σας απάντησα στην αμέσως επόμενη οργιλή μου ανάρτηση και απο εδώ...
Κάποια παραμύθια εμπνέονται απο την πραγματικότητα και καταλήγουν σε μια πραγματικότητα που μοιάζει βγαλμένη λες και απο ένα "άσχημο" όνειρο... (θα καταλάβετε τι εννοώ οταν διαβάσετε το μέρος-2-)
Καλό σου βράδυ.
Μάλλον σε ένα σχόλιό σας θα αναφερθώ, παρά στο ποστ, αν δεν σας πειράζει, αν και συνδέονται άμεσα νομίζω.
Όλα αυτά που "θέλουμε" για να "είμαστε"...
Θα ήμασταν πολύ τυχεροί άνθρωποι αν καταφέρναμε να "θέλουμε" σκέτο. Να παλεύουμε, να κυνηγάμε, να προσπαθούμε, να κατορθώνουμε. Ακόμα κι έτσι όμως, υπάρχει μια "θανάσιμη αρετή(?)" που κουβαλάμε ως είδος, που λέγεται ματαιοδοξία. Κι αυτή μας κάνει να θέλουμε να έχουμε και μια εικόνα. Είθισται να την προστατεύουμε με νύχια και με δόντια, να ζητάμε πράγματα για να την εμπλουτίσουμε, να την υπερασπιζόμαστε με το αίμα μας. Γιατί χωρίς αυτήν ίσως να νιώθαμε γυμνοί...
Έτσι, "είμαστε" μέσα από αυτά που "θέλουμε" για να "δείχνουμε" ό,τι προβάλουμε ως "ιδανικό".
Τυχερός όποιος αποτελεί εξαίρεση...
Post a Comment