Take your protein pills and put your helmet on...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Είναι αρκετός καιρός πλέον,μήνες μπόλικοι καλύτερα, που όλα είναι ήσυχα εδώ. 

Νοιώθω να μεγάλωσα αυτό το διάστημα, να ενημερώθηκα,να εξοργίστηκα για όσα χάθηκαν σε μια αστεία παρτίδα, θέλησα να διαδηλώσω το δίκιο γύρω μου, έχασα τα κουράγια μου, απελπίστηκα με την αδικία που υπάρχει χειμάζουσα παντού, άλλα έμαθα να επανέρχομαι πάντα από αδιόρατες γωνιές.

Όλα είναι ήσυχα εδώ κι έμαθα ότι όταν τα γυαλιά μου ξεχνώ να φορέσω, μπορώ και να  βλέπω σαν πίνακες τα πάντα γύρω μου.

Είδες τελικά? δεν παίρνω μαζί κανέναν στα μέρη της απόλυτης σιωπής μου, δε θέλω αλλά και δε μπορώ. 

Γυρίζοντας,αναρωτιέμαι μήπως τελικά υπάρχει ευτυχία και να πρέπει να μάθω να την αντέχω, ίσως επειδή δε γνώρισα ταιριαστή ουτοπία πουθενά ως τώρα.

Σε λίγες ώρες Σεπτέμβρης και δε μπορώ παρά να χαμογελάω στη σκέψη του Φθινοπώρου που ρχεται :)

Εις το επανειδείν