μια άλλη
Πριν από 4 ώρες
Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010
Σε όλες τις ιστορίες της υπήρχε το χάπι-έντινγκ.
Το "ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα"
Γνώριζε από την αρχή πότε να βάλει τελεία και παύλα σε κάθε τι που άρχιζε.
Από τότε που ξεκίνησε να μεγαλώνει το σώμα της και έβλεπε το στήθος της να αλλάζει σχήμα, τις μασχάλες της να μαλλιάζουν και το μέτωπό της να γεμίζει με αυτά τα σιχαμένα κόκκινα σημάδια της ακμής, στο μυαλό της άρχισε να σχηματίζεται η αντίληψη του πραγματικού προβλήματος με τις ιστορίες.
Έλεγε στις φίλες της χασκογελώντας ενδιάμεσα, γιατί δεν ήθελε να βαρύνει το θέμα:
"Δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι τις ιστορίες σου κι αν τις συνεχίζεις καιρό πολύ, υπάρχει πάντα θάνατος στο τέλος"
(μετά χαζογέλαγε βέβαια και άναβε τσιγάρο αργά, ακροβατώντας το ανάμεσα στα δάκτυλά της κι όταν το σπίρτο πύρωνε την χορτένια άκρη του η τζούρα που τράβαγε θα πρεπε να φτανε μέχρι κάτω στα σπλάχνα της μέσα)
Άντε τώρα εσύ να διακόψεις τέτοιο χαρμάνι ιεροτελεστίας, ζητώντας και τα ρέστα με τις ερωτήσεις που είχαν εξαπλωθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της φαιάς σου ουσίας .
Αλλά δεν πολυένοιαζε και κανέναν αυτό, θέλω να πιστεύω.
Όλοι μας, τόσα χρόνια τώρα βρισκόμασταν κρυμμένοι πίσω από ένα ερωτηματικό, άντε το πολύ μια άνω τελεία, θα μας ένοιαζε τώρα μια χαρούμενη μικρή ιστορία με ένα ακόμα πιο χαρίσαμενο τέλος?
Μπα!
Το μόνο που έβρισκα παράξενο σε όλο αυτό ήταν ότι ο τρόπος σκέψης της με είχε κάνει να συνειδητοποιώ ότι ξέχναγα σιγά-σιγά να λυπάμαι.
Μπορεί να υπήρχαν στιγμές που ένοιωθα το λαιμό μου μουδιασμένο από τον κόμπο και ήχοι θάλασσας να ξεφεύγουν από τα μάτια αλλά οι λύπες μου είχαν πάει περίπατο.
Ξέβαφαν στο πέρασμα του χρόνου σαν να βρίσκονταν βουτηγμένες μέσα σε μια τεράστια λεκάνη γεμάτη χλωρίνη.
-"Τραβάνε κατευθείαν για Παράδεισο" μου απάντησε, όταν της είπα για αυτό το παράδοξο που μου συνέβαινε.
"και να σου εξομολογηθώ κάτι?", με ρώτησε
"Ξέρεις πως θέλω να ξεκινήσει η δική μου ιστορία?"
- Διστακτικά της έγνεψα
- "Μετά την τελεία... Εκεί που το τέλος γίνεται ατελή..."
(Ήχοι background απο την ταινεία
του Ρένου Χαραλαμπίδη, "Φθηνά Τσιγάρα"
στο βάθος ακούγεται η Έλλη Πασπαλά
με το υπέροχο "Summertime in Prague"
και το "Λευκό μου γιασεμί".
-Διαβάζεται με ανοικτά τα ηχεία -
του Ρένου Χαραλαμπίδη, "Φθηνά Τσιγάρα"
στο βάθος ακούγεται η Έλλη Πασπαλά
με το υπέροχο "Summertime in Prague"
και το "Λευκό μου γιασεμί".
-Διαβάζεται με ανοικτά τα ηχεία -
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
10 Comments:
http://www.youtube.com/watch?v=kPY5TxTdElM
καλημέρες ατελείωτες! :)
"Παίζει" και η αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Συμβαίνουν τα πράγματα έτσι επειδή κρύβω αυτήν την πεποίθηση πως έτσι θα συμβούν. Έτσι δικαιώνομαι και επιβραβεύομαι την στιγμή που βαθύτερα προστατεύω τον εαυτό μου. Έχει τεράστια σημασία να δικαιώνεται κάποιος στο τέλος κι αποτελεί τεράστιο πλήγμα στο εγώ το αντίθετο.
Καλημέρες
Λίνα.... επανήλθες κανονικά:)
Οι λύπες ξέβαψαν, τραβάνε κατευθείαν Παράδεισο!!!
Αυτό ακριβώς.. ας ξεκινήσουμε μετά την τελεία.. κι όπου βγει..
Υπέροχος ο συνδυασμός με το βίντεο!
Φιλιά πολλά:)
καμία ιστορία δεν έχει πραγματικό τέλος. όλες συνεχίζονται με κάποιον τρόπο.
και αυτό το "ζήσαν καλά και εμεί καλύτερα" εμένα μου αρέσει αλλιώς. "ζήσαμε εμείς καλά. και όσο για τους ήρωές τις ιστορίας ποιος ξέρει.."
Τι φτιάνετε, τι φτιάνετε λέω!
Και το "ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα" πάλι δεν λογαριάζεται ως χάπι έντ; Αν είναι άστικτη πως ξεικινά; Καλό ξημέρωμα :)
α καλα!!
συγγνωμη τωρα πολυαγαπημενη
υπαρχει μεγαλυτερο παραμυθιασμα απο το "αυτοι ζησαν καλα κι εμεις καλυτερα"??
εμεις μαλλον θα ζησουμε καλυτερα γιατι δεν εχουμε το βαρος της διαψευσης του παραμυθενιου κοσμου
οι ηρωες ομως...
ω αυτοι οι ηρωες οι θαυμαστοι, μου ειναι τοσο θλιβεροι κατα βαθος...
σοβαρα τωρα μπορεις να φανταστεις την Χιονατη 50 χρονια μετα με τον πριγκηπα?
-τις ηρωιδες της Ωστιν?
-τα γλυκερα ζευγαρια των ηρωιδων με τα κρινοδαχτυλα και των ηρωων με τα θεληματικα πηγουνια?
-τη τυχη του Τζακ και το που επενδυσε τα λεφτα απο τον Γiγαντα της Φασολιας???
μπα..
ειμαι κι εγω κατα της τελειας
η ζωη συνεχιζεται
εκει ακριβως που μπαινει η τελεια
στα παραμυθια ..!!!!
(φιλια όμορφη:)
Πάνω στην τελεία παίρνουμε μιαν ανάσα και μετά συνεχίζουμε με δύναμη!
Μετά την τελεία κρύβεται λοιπόν μια νέα αρχή!
Ναι τις αποφάσεις τις μεγάλες πρέπει να τις παίρνουμε μόνοι μας...
Όμορφη Κυριακή Λίνα να έχεις, με γιασεμιά στα μαλλιά σου!
"Δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι τις ιστορίες σου..."
Εκείνες όμως; Ειδικά όταν κρατάς αυτή τη μικρή κουκίδα μελάνι που μπορεί να τις τελειώσει ανα πάσα στιγμή;
Πολύ όμορφο.. Καλημέρα :)
@Bασίλη,
Bull's eye με την επιλογή σου :)
Καλό βράδυ καλέ μου:)
@Κων/ντινε,
Πλήγμα στη φυσική νομοτέλεια καλύτερα.
(ήρθε η άνοιξη και είμαι πολύ καλύτερα:)))
Φιλιά πολλά :)
@Μαρία μου :)
Πάντα εδώ είμαι απλά ξαποστάζω όταν κουράζομαι:)
Άνοιξη Μαρία μου και μου αρέσει τόσο!
Φιλώ σε πολύ:)
@Αποτέτοιε,
Όλες οι ιστορίες έχουν αρχή, μέση, τέλος.
Αν όχι, δεν είναι ιστορίες αλλά η πραγματικότητα που δεν περιορίζεται μέσα σε τέτοιου είδους σύνορα.
Και ακόμα καλύτερα "και ζήσαμε εμείς όπως ακριβώς θέλαμε".
ΦΙλιά
@Μάξιμους,
"Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, Δώσ'της κλώτσο να γυρίσει Παραμύθι ν'αρχινήσει..."
Κάπως έτσι δεν ξεκινάν όλα τα άστικτα? ;)
Φιλιά :)
@Τάλισκερ:)
Πριν και μετά την τελεία...
Ανάμεσα, ας πούμε ότι περνάει ζόρια ο πρίγκιπας με το γοβάκι της Χιονάτης.
Υπάρχουν και αυτά με τις ιστορίες;)
ΦΙλώ σε πολύ:)))
@Νικόλα μου :)
Επί ξυρού ακμής
Και εκείνες αφορούν τόσα άτομα...
Σε κάνει να μειδιάς.
Φιλώ σε καλέ μου :)
@Εraserhead,
Ekείνες... εσύ...
Δεν αλλάζει κάτι.
Κόμμάτι απο σένα είναι όπως και αυτή η μικρή κουκίδα μελάνι.
Όλα εσύ κι εσυ αποφασίζεις για όλα.
Καλό σου βράδυ :)
Να σου πω εσενα μισες Τζο!!
Θυμισε μου να σου δωσω ενα χερακι ξυλο με αυτες τις εξαφανισεις πιΑ!!
να προσεχεις!
και κοιτα τα νεα κυταρα να ειναι εκτυφλωτικα::))))))))
φιλια
Post a Comment