Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

"Ab hinc"










"Ο κόσμος σαν συνεκτικός ιστός που όλα τα πράγματα που τον απαρτίζουν
είναι
μη-περατωμένο έργο.

Ο κόσμος ο δικός μας, ο αέναα ανοικτός και ανολοκλήρωτος,
που
η
γέννησή μας είναι το εισιτήριο που πληρώνουμε
για να περιπλανηθούμε στους άδειους χώρους του
αφήνοντας τις ζωές μας ως εκθέματα μύθων για τους "αεί επέκεινα".

Εμείς οι κατανυκτικά αιρετικοί που το τέλος μας βρίσκει
στην άκρη να μασάμε την
ειρωνεία μας
με ανθρώπινα πορτραίτα προσώπων
να μας κοιτάζουν
και να
γαντζώνονται
λίγο περισσότερο στην ψυχή
λίγο
λυτρωνοντάς μας με το χάδι της συνενοχής".




"Ένας απολογισμός για έναν χρόνο που ο ισολογισμός του θα βγαίνει πάντα
ελλειμματικός Μια ευχή, ότι η επόμενη χρονιά για όλους μας να ναι γεμάτη από 12:12 λεπτά όπως της μικρού μήκους ταινείας του Patrick Hughes..."


"Σας φιλώ και να μου είστε όλοι καλά"


















Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009


















τσεκάρω την κλειδαριά της εξώπορτας
βεβαιώνω ότι κλειστά τα παράθυρα είναι
και η θέρμανση κλειστή επίσης

ο υπολογιστής εις τα εξών συνετέθη
κλείνοντας τα φώτα του καθιστικού

Θα άφηνα μόνο τη γάτα μου
μέσα να μπει
αν ζούσε μέχρι τώρα

στοχαστικά σβήνω και τα λαμπιόνια του Δέντρου
αφήνοντας το μικρό Χριστό
σκοτεινά στη Φάτνη μέσα
να είναι

το τελευταίο πράγμα που κάνω
είναι να βγω στη βεράντα έξω
και μια γρήγορη ματιά
στον Μilky Way να ρίξω

τα άστρα, αλογόνου-μπλέ,
οι αστερισμοί, που χρόνια έχω ξεχάσει
τα ονόματά τους,
ανώνυμα κάτω κοιτούν
κι όλος ο Γαλαξίας σιωπηλά κυλά
μέσα στη νύχτα τούτη


Όλα Φαίνονται Εντάξει να είναι...





-Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας-









































Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

"Σκέψεις Καπνού"

















-Μajor Tom: " Δεν πρόκειται να ξανακάνω τσιγάρο"

- Τσιγάρα: "Οοοο... και όμως θα κάνεις πάλι!"

- Μajor Tom: ..." όχι"...

- Τσιγ.: "είμαστε πανέμορφες γόπες και δε μπορείς αλλιώς!"

- Μajor Tom: "Δεν είστε! Είστε διαβολικοί μπάσταρδοι που ήρθατε να καταστρέψετε το λαιμό μου, τα πνευμόνια μου και να εξανεμίσετε τη νοημοσύνη μου!"

- Τσιγ.: ... " και τι θα κάνεις χωρίς εμάς εκείνες τις μικρές ήσυχες ώρες της νύχτας που όλος ο κόσμος έρχεται και κάθεται στην άκρη του μυαλού σου? Ε? ξεροκέφαλη χαζή ε?"...

- Μajor Tom: " Θα κάθομαι, θα σκέφτομαι και θα μασώ τα χείλη μου με αναστεναγμό. Αυτά θα κάνω και όχι εσάς¨..."

Εκεινή τη στιγμή η major Tom γίνεται ανήσυχη και προσπαθεί να βολέψει στην καρέκλα τα οπισθιά της

- Μajor Tom: "Είμαι δυνατότερη από εσάς, καταραμένα κομμάτια από φύλλα και χημικά σκευάσματα του εξ'αποδού@@@".

- Τσιγ.: "Αλλά μη ξεχνάς ότι εσύ,μας αγαπάς παθολογικά εμάς... Όταν μας φτιάχνεις μέσα στα μικρα ζεστά σου χέρια μας αγαπάς (κάνω στριφτά τώρα τελευταία), λατρεύεις το γλυκό μας άρωμα και την ικανοποίηση που σου δίνουμε όταν βγαίνουμε απο τα δάκτυλά σου ίσια και ευθυτενεί σαν στρατιωτάκια έτοιμα να τα κάψεις στα καψόνι α... Έτσι δεν είναι...?"

- Μajor Tom: "Είπα όχι! @@@ Όλα αυτά είναι αρλούμπες και ευσεβείς πόθοι!@ Δεν είμαι τόσο ηλίθια εξαρτημένη, από το απλά να σας έχω ανάμεσα στα δάκτυλά μου και να σας στρίβω@"

- Τσιγ.: "Απλά μας αγαπάς! Παραδέξουτο τώρα και μη γίνεσαι γραφική με τις ανεδαφικές σου αρνήσεις για δείς κατάματα την παραδομένενη σου πραγματικότητα. Σε κάνουμε να φαίνεσαι μποέμικη και καλλιτεχνική φυσιογνωμία... σε κάνουμε να φαντάζεσαι τον εαυτό σου σαν έναν επαγγελματία στοχαστή και εκκολαπτόμενο συγγραφέα που φτιάχνει τα όνειρά του σε λέξεις... εμείς τις προσκαλούμε αυτές τις λέξεις να έρθουν σε σένα... εμείς είμαστε οι μεταφορείς της μούσας σου... Παραδέξου το για μια πρώτη φορά... Δε μπορείς χωρίς εμάς..."

- Μajor Tom: "ΌΧΙ! Κάνετε λάθος@ Το μυαλό είναι δικό μου και μπορώ να γράφω χωρίς εσάς ανάμεσα στη γλώσσα μου και αν θέλετε να ξέρετε η δική μου μούσα ιππεύει πάνω σε μία μηχανή, φορώντας κλασσικά Rayban και είναι πάντα ακριβής στην ώρα της όποτε την καλέσω@@@".

- Τσιγ.: " κααάνεις λααάθοοος! η μούσα σου πλέον, είναι μια γκριζομάλλα, απροσδιορίστου ηλικίας που σέρνει τα βήματά της σε ένα σκονισμένο μαγαζί έχοντας στα χείλη μισόσβηστη μια ΓοοόΠΑαα να κρέμεται! Αυτή είναι η μούσα σου, ξεροκέφαλη γυναίκα!"

- Μajor Tom: "... ίσως... αλλά μόνο μερικές φορές... Εντάξει τώρα...?"

- Τσιγ.: "όπως τότε που έγραφες όλα τα καλά σου πράγματα?"

- Μajor Tom: "'Όοοοοχιιιιιι@!"

- Τσιγ.: " Μουχαχαχαχαχαχαχαχαχαχά!"



Εκείνη τη στιγμή η Μέιτζορ Τομ τεντώθηκε να πιάσει τον υγρό και μαλακό, όλντ χόλμπορν καπνό της και με μία ακόμα μεγαλύτερη έκταση των χεριών της, τα μπλε, ανάλαφρα φυλλάρακια για τα τσιγάρα της...


Και τότε, μια γκριζομάλλα απροσδιορίστου ηλικίας γυναίκα, σούρνωντας τα πόδια της με κόπο μέσα σε ένα σκονισμένο μαγαζί, πλησίασε τη βιβλιοθήκη και ανοίγοντας το πρώτο βιβλίο που είδε ξεκίνησε το διάβασμα...

Έξω από το παράθυρο που βρίσκονταν η Μέιτζορ Τομ, μια νέα κοπέλα με τα πιο μποέμικα ρούχα που είχε δει ποτέ εκείνη η πόλη, φορώντας στα μάτια της τα αγαπημένα της επίχρυσα Rayban και καβάλα στην αγαπημένη της μηχανή, πέρασε με θόρυβο έξω από το σπίτι της Μέιτζορ...
Ριπές δευτερολέπτων αργότερα και με έναν εκκωφαντικό θόρυβο, διαλύθηκε στο δρόμο εκείνη με τη μηχανή της μαζί όταν βρέθηκε μετωπικά με το λεωφορείο της γραμμής...


Η Μέιτζορ Τομ δεν άκουσε τίποτα από το ατύχημα και συνέχισε να καπνίζει αμέριμνα κάνοντας δακτυλίδια με τον καπνό της...


Η γκριζομάλλα γυναίκα κουράστηκε να διαβάζει όρθια και κάθισε σε μίαν άκρη της πολυθρόνας για να ισιώσει τη μέση της... απροσδιόριστα τα χρόνια βλέπετε...
















Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

"The mad world and how cynical you end-up to be..."

all around me are familiar faces
worn out places
worn out faces
bright and early for the daily races
going no where
going no where
their tears are filling up their glasses
no expression
no expression
hide my head i wanna drown my sorrow
no tomorrow
no tomorrow
and i find i kind of funny
i find it kind of sad
the dreams in which i'm dying are the best i've ever had
i find it hard to tell you
i find it hard to take
when people run in circles its a very very
mad world
mad world
children waiting for the day they feel good
happy birthday
happy birthday
and i feel the way that every child should
sit and listen
sit and listen
went to school and i was very nervous
no one knew me
no one new me
hello teacher tell me what's my lesson
look right through me
look right through me
and i find i kind of funny
i find it kind of sad
the dreams in which i'm dying are the best i've ever had
i find it hard to tell you
i find it hard to take
when people run in circles its a very very
mad world
mad world
enlarging your world
mad world
































"Donnie Darko"












Last Update:
5/12/09 - 17:45



μόλις επιστρέψαμε εγώ και η μικρη μου απο το νοσοκομείο που εφημερεύει.
Από το πρωί στο σπίτι μου κυκλοφορούσαν ηλεκτρολόγοι για να βγάλουν τα παλαιά φωτιστικά και να τοποθετήσουν τα νέα που αγόρασα, όπως επίσης και να μου συναρμολογήσουν άλλοι "ειδικοί" το νέα μου απόκτημα, την καινούργια μου κρεββατοκάμαρα, που μετά απο πολλά χρόνια σχέσης αγάπης-μίσους που είχα με την παλιά, αντικαταστάθει με εκείνην που ερωτεύτηκα με το που την πρωτοείδα.

Όλα καλά εώς εδώ, μέσα στον πρωινιάτικο οργασμό ανανέωσης που επικρατούσε σπίτι μου.


ΑλλΑ...

(γιατί πάντα υπάρχει ένα ΑλλΑ σε όλες τις ιστορίες μέσα για να μπορούν έτσι να γίνουν ιστορίες στο τέλος)



Η μικρή μου αποφάσισε να πάει να δεί τα ξαδέρφια της. Άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε τις σκάλες για να πάει στο πρώτο όροφο.
Λεπτά αργότερα, άκουσα φωνές και κλάμματα απο το κλιμακοστάσιο και τρέχοντας αντίκρυσα τη δική μου Λάρα Κρόφτ να έχει πάρει παραμάζωμα όλα τα σκαλιά του ορόφου και να βρίσκεται ξαπλωμένη στο πάτωμα.

Απο το κεφάλι της ευτυχώς δεν έβλεπα αίματα αλλά το πόδι της και ειδικά το γονατό δε μπορούσε να το κουνήσει...
Εγώ να μη μπορώ να κουνήσω απο τον τρόμο μου...
Ο αδερφός μου να κουνάει το πόδι της Λάρας να δεί αν είναι σπάσιμο ή όχι...
Ο ηλεκτρόλος απο πάνω να με φωνάζει για να του πω που να τοποθετήσει τη νέα απλίκα...
Το συνεργείο να έχει τελειώσει και να με περιμένει για να φύγει...

Και τι κάνει μια άτυχη στιγμή μέσα σε έναν όργασμό ανανέωσης...???

Απλά τoν "πηδάει" απο τη χαρά της

Είναι η πρώτη μου φορά μετά από ένα χρόνο που έχω αυτό το μπλοκ, που αναφέρω γεγονότα απο την έξω ζωή μου, χωρίς ίχνος μακιγιαζ και φτιασιδώματος.


Είναι μια περίοδος που έχω απομυθοποιήσει "σχεδόν" τα πάντα στη ζωή μου και η ζωή με έχει τρατάρει με αμέτρητες ώρες ασταμάτητου εργασιακού "πηδήματος" και που εγώ, αντί να απολαύσω τουλάχιστον την "πράξη", το εγκεφαλικό πύξ-λάξ βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.

Και το δια ταύτα, γιατί απο αλλού ορμώμενη ξεκίνησα και αλλού κατέληξα, πήγα τη μικρή στο εφημερεύων νοσοκόμειο στην παιδιατρική πτέρυγα , μετά απο 4 ακτινογραφίες και 1 υπέρηχο στο γόνατο για να δουν αν έχει δημιουργηθεί αιμάτωμα, η γνωμάτευση είναι ότι επρόκειται για βαρυά θλάση στο γόνατο, της τοποθέτησαν έναν γυψονάρθηκα για 10 μέρες περίπου.

Αυτά απο εμένα αγαπημένο μου ημερολόγιο.

A!Τουλάχιστον ο παιδο-ορθοπαιδικός είχε απίστευτα γαλάζια μάτια και η πλάκα είναι ότι μου έδωσε το κινητό του σε περίπτωση που μπορεί να τον χρειαστώ για τη μικρή...

Πάντως είμαι Πτώμα

ΥΓ.Χμμμ... τελικά οι άντρες είναι υπέροχα όντα. Ακόμα και σε στιγμές κρίσης με μαλλιά δεμένα πίσω, πρόσωπο άβαφο με τραβηγμένα τα χαρακτηριστικά και ένα απλό τζίν με γκρί φούτερ φορεμένο απο πάνω, σε κάνουν να νοιώθεις τουλάχιστον πριγκιπισσα...