Take your protein pills and put your helmet on...

"It's such a perfect day
problems all left alone..."

"Just a perfect day
you made me forget myself..."

"I thought I was someone else,
someone good..."

"Oh, its such a perfect day
I'm glad I spend it with you..."

"You just keep me hanging on..."

"You' Re Going to Reap Just What You Sow"

"Για τα λίγα, παλιά και νέα πρόσωπα που ήρθαν στη ζωή μου,
και που σήμερα μου έφτιαξαν, ακόμα μιά μέρα στην ιστορία μου όμορφη"

Ονομαστική, το βλέμμα απολαμβάνει την αποστήθηση άλλου σώματος

Kαι περπατάει η μέρα στις 9 Μαίου απόγευμα, με τα μάτια μου να έχουν πρίν λίγο κατασπαράξει λαίμαργα, ακόμα και την πιο ζόρικη αχτίδα ήλιου που έπεσε στο διάβα μου.


Τις αφήνω στην αρχή να μου χαϊδέψουν λίγο τις βλεφαρίδες και η ίριδα να συστέλλεται απο τη λάμψη τους και μετά στρέφω απότομα τη ματιά μου στην πιο μικρή κρυψώνα σκιάς που βρεθεί πρόχειρη.


Δε θέλω να τους δώσω το πράσινο των ματιών μου τόσο εύκολα.




Και η Μαρία μου, μόλις μου τέλειωσε μια ζωγραφιά, με το θράσος της ομορφιάς της να με κάνει να θυμάμαι μόνο μπαλόνια και τις γραμμένες λέξεις που έχει αφήσει στο χαρτί, να κάνουν αυτά που γράφω τώρα να τρέμουν απο τις συγκρίσεις.



Ξέρεις τι είναι όλα τούτα, τα απλοϊκά δοσμένα?


Όλα αυτά που επιθυμώ, κάποτε να μαι, πολλά πράγματα ευτυχισμένη την ίδια στιγμή.



Ο Άγγελος μου είπε χθες βράδυ, που τα πίναμε με παρέα σε μπαράκι δίπλα στο κύμα, ότι η βραδυά του θύμισε γαλάζια βράδια που ανεβήκαμε και μπήκαμε, όπως σε κελάρια με παλιά κρασιά γεμάτα.




Δεν ξέρω αν είχε πιει όταν μου είπε αυτές τις κουβέντες, αλλά ήταν, απο τις πιο γαλάζιες νύχτες με μπαλόνια που είχα νιώσει ποτέ μου.




Χωρίς ραφές. Σκέτη. Να μην ενώνει το παρελθόν με το σήμερα.



Μια βραδυά ριχτή, για να φωλιάζει στις κινήσεις της στιγμής, να χαϊδεύει το πρόσωπο, να απομακρύνεται απο το σώμα, ένα ελαφρύ κοκκινάδι στα χείλη να ξεπλένεται απο το Cuba Libre και στο κεφάλι μου μέσα χιλιάδες πεταλούδες να αφήνουν το βελούδο των φτερών τους κατευθείαν μές στα μάτια μου.


Τα μπαλόνια έγιναν αμέτρητα τότε.


Αν κάποτε επιθυμώ να μαι, πολλά πράγματα ευτυχισμένα την ίδια στιγμή μαζί, η Μαρία μου θα μου ζωγραφίσει αμέτρητα μπαλόνια σε γαλάζιο νυχτερινό ουρανό και σε κάθε ένα απ' αυτά θα μου χει γραμμένο...:

γιατί σημαίνει πως σε αγαπώ..."

Ο υπολογιστής μου εδώ και 4 μέρες έπεσε βορρά υἱών και θυγατέρων.Ελπίζω την ερχόμενη βδομάδα η όποια ζημιά (format απο ότι μου είπαν, θα χρειαστεί να γίνει) να αποκατασταθεί και να είναι στην κατοχή μου πίσω.

Μόλις τώρα κατάλαβα ότι μου λείπετε όλοι εσείς πάρα πολύ...

Έύχομαι να είστε καλά και να περνάτε ακόμα καλύτερα.

Μέχρι τότε φιλιά πολλά!