Take your protein pills and put your helmet on...

Αυτού του Γεναριού οι Αλκυονίδες μέρες έχουν κάτι το ξεχωριστό...
Απ' όσο θυμάμαι τα προηγούμενα χρόνια, περί τις δύο βδομάδες μετά την Πρωτοχρονιά, ο καιρός γινόταν θάμα Ανοιξιάτικο.

Φέτος, οι μέρες αυτές ξεκινούν κάπως έτσι:

Νωρίς το πρωί συννεφιά, κρύο, ίσως και ψιλόβροχο, μια ψυχρανσία να σου τρυπώνει μέχρι και τη ραχοκοκαλιά, όταν πηγαίνεις τη μικρή στο σχολείο της.

Μετά κατά τη διαδρομή για το γραφείο, γλυκαίνει.

Ξετρυπώνουν κοροϊδευτικά σιγά-σιγά οι αχτίνες απο τα σύννεφα, σου γλύφουν το πρόσωπο απο το τζάμι του λεωφορείου όπως κάθεσαι.
Εσύ κατεβάζεις τα γυαλιά του ηλίου απο το κεφάλι σου, που τα έχεις καρφιτσωμένα (μην καταλάβει και ο κόσμος ότι το μαλλί σου είναι απο προχθές άλουστο και βαρέθηκες την προηγούμενη να το λούσεις).

Ζεσταίνεται το αριστερό σου μάγουλο απο τη θέρμη τους και αρχίζεις και θυμάσαι καλοκαίρια περασμένα, μες τη θάλασσα χωμένη και τα δάκτυλα των ποδιών σου να παίζουν με τα πετραδάκια στο βυθό της...

Μειδιάζεις ελαφρώς, για να μη νομίζουν οι άλλοι συν-λεωφορειούντες, ότι μόλις έχεις "πετάξει απο τη φωλιά του κούκου".

Κατεβαίνεις απο το "οχηματαγωγό" με βαριά καρδιά γιατί η καλοκαιρία σου έχει κλέψει τα μυαλά και δεν έχεις όρεξη να χωθείς μες τη "δουλεία".

Λίγο πρίν μπείς στην είσοδο του γραφείου, ρίχνεις και μια κλεφτή ματιά ψηλά και ελπίζεις και αύριο να είναι το ίδιο.

Και...

Εδώ είναι που έχω παρατηρήσει τη διαφορά απο τις προηγούμενες Αλκυονίδες μέρες...

Μέχρι να πείς "5 η ώρα σχολάω..", βγαίνεις έξω και είναι και πάλι Χειμώνας.
(μεταξύ μας, τον λατρεύω).

Σύννεφα λες και ζωγραφισμένα απο κάρβουνο.
Κρύο που κάνει τα πόδια σου ξύλινα να τα νοιώθεις όπως περπατάς στον βρεγμένο δρόμο.
Έτσι ζεστή όπως είσαι από το γραφείο, χέρια και δάκτυλα να κοκκινίζουν ξυλιασμένα.
Πέφτει και αυτό το Κινέζικο Μαρτύριο που λέγεται βροχή και ανοίγεις πανικόβλητη την ομπρέλα σου.
(μεταξύ μας, μου αρέσει να με "βρέχει" αυτό το Κινέζικο Μαρτύριο).

Και να ξανά ο Χειμώνας, μεσούσης μιας Αλκυονίς ημέρας ...


Οπότε έχουμε, νωρίς πρωί Χειμώνα, αργότερα Άνοιξη και το απόγευμα Χειμώνα πάλι...

Μάλιστα...

Κάτι μου θυμίζει αυτό και ίσως πάλι να κάνω λάθος, ότι μου θυμίζει εμένα...

Τελικά ο χρόνος είναι μεγάλος "γιατρός"...?
Ή...
Το "Director's Cut" της ζωή μας...?

Σήμερα αποφάσισα να επιστρέψω απο το γραφείο στο σπίτι με τα πόδια.
Ένα 20' περπάτημα, μέσα σ' ένα σούρουπο γεμάτο κρυστάλλινη διαύγεια.

Σχεδόν σε όλη τη διαδρομή, έμπαινε στα ρουθούνια μου η αλμύρα της θάλασσας, ανακατεμένη με τη μυρωδιά που είχαν τα καράβια που βρίσκονταν δεμένα στον ντόκο δίπλα.

Καθώς απομακρυνόμουν απο το λιμάνι για να φτάσω σπίτι , εκεί στην άκρη του λιμενοβραχίονα, κρυμμένο σχεδόν απο όλα τα υπόλοιπα σύγχρονα του, είδα με την άκρη του ματιού μου ένα παλιό, μια "σαβούρα" να ξεπροβάλει.
Αν και αρκετά σκοτεινά, μου έκανε εντύπωση η πολύ στρογγυλή του πρύμνη και κοντοζύγωσα για να δώ τι σόι σκαρί ήταν αυτό το "σαπάκι" του χρόνου.

Μια τσιμινιέρα σαν τεράστιο βαγόνι τραίνου, στιβαρή, μασίφ, αλλά ότι μπλέ χρώμα είχε απομείνει ήταν γεμάτο σκουριές και σκασίματα

Σε όλα τα πρυμναία μέρη του υπήρχαν ακόμα κατά τόπους, τα χρώματα που είχε στα νιάτα του.
Μπλέ σκούρο κάτω-κάτω, μια λουρίδα πιο ανοιχτό απο πάνω και στο τέλος, ένα ίσως, πορτοκαλί και... σαν χαραγμένο με σινική μελάνη το ονομά του...

Γέλασα τότε, το χαμόγελο αυτό, που μόνο η μία άκρη απο το στόμα σου ανασηκώνεται...

Αυτό το παρατημένο και ξεχασμένο "σαπάκι", που ούτε για παλιοσίδερα δεν είχε βρεθεί άνθρωπος να το αγοράσει, ήταν ένα απο τα καλύτερα κομμάτια της ελληνικής ακτοπλοΐας πριν 35 και βάλε χρόνια.

Λησμονημένο πλέον, ίσα που θύμιζε τα χρόνια της αίγλης που πρέπει να είχε περάσει, όταν η άφιξή του ήταν η προσμονή και η είδηση της εβδομάδας για κάθε νησί που έπιανε λιμάνι...

Γέλασα τότε ξανά... πικρά όμως αυτή τη φορά...

Είχα σχεδόν απο το πρωί να φέρω στο μυαλό μου τη δική μου "Ιστορία". Κάθε μέρα, το τελευταίο διάστημα, αυτό συμβαίνει όλο και πιο συχνά.

Μπορεί να θυμάμαι, "στιγμές", "κουβέντες","μουσικές","αγάπη"... αλλά όλα αυτά, σαν και αυτό το "καράβι" που έχει χάσει χρώμα, έχει γεμίσει σκουριές, αλλά συνεχίζει να υπάρχει κάπου εκεί, πίσω από αυτά που έχουν ξεκινήσει και μου γεμίζουν την καθημερινοτητά μου...

Δεν ξέρω τι μου είναι πιο λυπηρό... το ότι αυτή η "Ιστορία" μου δεν υπάρχει, ή που η απώλειά της πλέον με το πέρασμα του χρόνου, ξεθωριάζει απο τη μνήμη μου...?

Δεκαπέντε λεπτά και κοιτάζω εσένα ακόμα, λευκή ανάρτηση...

Nα σε γεμίσω τι?

Καλή διάθεση, έμπνευση,ψυχανέμισμα,ένα γελάκι παιδικό να σου ζωγραφίσω?

Το προηγούμενο ιστιολογίο μου πήγε αύτανδρο, με ότι υπήρχε γραμμένο πάνω του...
Καλός είναι ο ποιητικός ίστρος που με ταρακουνάει ενίοτε, αλλά όταν θέλεις να βγάλεις τα σωψυχά σου δεν είναι επαρκής.






Δεν σου φτάνει το μέσο αυτό.
Θέλεις να "μιλήσεις", να "βουρκώσεις", να "βρίσεις", να "ουρλιάξεις" να "χαζολογήσεις", να "τραγουδήσεις", να "χαμογελάσεις" με απλές κουβέντες.

Ούτε συμβολισμούς (μπορεί, αν μου έρθει), ούτε δον-κιχωτισμούς (μπορεί, αν νοιώσω Δουλτσινέα), ούτε ρητορικές σημειολογικές δεινότητες.

Είμαι ακόμα εδώ και ακούω το θόρυβο που κάνουν τα δακτυλά μου χτυπώντας τα πλήκτρα...

Γεμίζει ο λευκός χώρος της ανάρτησης μου, με μαύρα γράμματα που σχηματίζουν λέξεις, προτάσεις και ότι μου ξεφυτρώνει αυτή εδώ τη στιγμή. Χωρίς να θέλω κάτι να πώ...

Και μα την αλήθεια, μου αρέσει αυτό που κάνω.

Ο καιρός έξω, είναι απο αυτούς που τους νοιώθω μέχρι μέσα στο πετσί μου...

Μπόλικη συννεφιά και ο ήχος της βροχής να κάνει ακοπανιαμέντο με το κλικ-κλακ της πληκτρολογησής μου.
Ο "ωραίος" Tom Waits, με το "I'm Still Here", να ακούγεται απο τα ηχεία...

Τα μαλλιά μου φρεσκολουσμένα και τυλιγμένα σε μια γαλάζια πετσέτα και γύρω η μυρωδιά του σαμπουάν να πλανιέται. Κάτι από φρούτο και μέντα μαζί. Pas mal θα έλεγα...

Όμορφη είναι αυτή εδώ η στιγμή...

Λές και δεν υπήρξαν ποτέ, τα δάκρυα της κάθε νύχτας...

Χθές ήμουν απο το απόγευμα έως και αργά το βράδυ στο σπίτι μιας πολύ καλής μου φίλης. Εκείνη καφέ και εγώ, ξηρό κόκκινο κρασί... Γενικά δεν πίνω, αλλά χθές ήθελα να "λυθώ"...

Εδώ και αρκετούς μήνες βρίσκομαι στο μεταίχμιο μιας πολύ προσωπικής και συναισθηματικής υπέρβασης.

Προσπαθώ να ξεπεράσω έναν άνθρωπο που για μένα υπήρξε ο μοναδικός Δον-Κιχώτης της ζωής μου...

One of its kind...

Aλλά κατά το σύνηθες, οι καλές συμπτώσεις στη ζωή, τυχαίνουν πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή για κάποιον απο τους δύο. . .

Και για κείνον, θα έπρεπε να είχα συμβεί περίπου 10 χρόνια πίσω... για μένα, τώρα...

Και έτσι "ήλθον-είδον και απήλθον"...

Και εγώ εδώ, να χτυπάω το πληκτρολόγιο του Η/Υ μου και να φτιάχνω σκόρπιες σκέψεις και εικόνες του μοναδικού, ολοδικού μου παρόντος.


Mόνο που τώρα, τις όποιες λάθος επιλογές μου έχω την πολυτέλεια να τις λέω "εμπειρία", να ακούω την βραχνή φωνή του Waits να μου χαμογελάει, να πληκτρολογώ αυτή τη στιγμή σαχλαμάρες και να τις σβήνω, γιατί αυτό το κλικ-κλακ ενορχηστρώνει καλά με τη βροχή που πέφτει έξω τώρα...

Και ναι...

Αυτό το σαμπουάν είναι φρούτα με μέντα μαζί και ελπίζω να μυρίζει το ίδιο καλά και αύριο το πρωί στο γραφείο...

Με καληνυχτώ απόψε χωρίς δάκρυα.